Ανάπηρη δηµοκρατία πάλι σου τάζουν

Ακούγεται πολύ αυτές τις µέρες «ήµουν κι εγώ εκεί». Κάποιοι το λένε µε περηφάνια, άλλοι µε ταπεινότητα κι άλλοι µε µια δόση µαταιωµένης νοσταλγίας. Οι τελευταίοι µπορεί και να δώσουν ένα σηµείωµα στα παιδιά και τα εγγόνια τους µε τους στίχους του Μ. Κατσαρού. «Η (πραγµατική) διαθήκη µου για χρόνια καταχωνιάστηκε σε χρονοντούλαπα από γραφιάδες πονηρούς συµβολαιογράφους. Οχι οι κληρονόµοι που περίµεναν, αλλά σφετεριστές καταπατήσανε τις εντολές της».

Η αποδόµηση του Πολυτεχνείου άρχισε όταν ξεφούσκωνε σιγά σιγά ο µεταπολιτευτικός ενθουσιασµός για την αποκατάσταση της δηµοκρατίας. Οταν οι γνωστοί άγνωστοι κουκουλοφόροι δηµιουργούσαν επεισόδια, βρίσκοντας ευκαιρία για µια καταστροφική εκτόνωση. Σειρά πήραν οι δόλιοι οπαδοί του αναθεωρητισµού όπως Αδώνηδες, Μπογδάνοι και Συρίγοι που αµφισβήτησαν την ύπαρξη και τον αριθµό των νεκρών µιλώντας για κατασκευασµένους µύθους. Με τις συλλογιστικές τους ακροβασίες ότι τη χούντα δεν την έριξε το Πολυτεχνείο µπορούµε να πούµε ότι και η Εθνική Αντίσταση δεν είχε νόηµα, αφού δεν εµπόδισε τη γερµανική κατοχή. Οι ίδιοι προπαγανδιστικοί µηχανισµοί που υποστηρίζουν ότι στο Τεπελένι οι Ελληνες πολέµησαν τον λαϊκισµό προσπαθούν να πείσουν ότι και η φοιτητική εξέγερση δεν υπήρξε ως γεγονός αλλά ως φαντασίωση. Αυτοί έστρωσαν αργότερα το χαλί στη Χρυσή Αυγή, που σε συνδυασµό µε την κρίση και τα µνηµόνια αναπολούσε την οικονοµική ανάπτυξη επί χούντας και τον ήσυχο ύπνο µε ανοικτά παράθυρα.

Ο επικός πυρήνας της αγωνιστικής αντίστασης των φοιτητών και όσων συµπορεύτηκαν µαζί τους καθώς και η υπεράσπιση της ελευθερίας και της δηµοκρατίας πίσω από τα κάγκελα δεν αλλοιώνονται και δεν τεµαχίζονται σε καµιά προκρούστεια κλίνη. Το Πολυτεχνείο µπορεί να µην είναι πια εδώ ως σφρίγος, ως αυθόρµητη επαναστατική φαντασµαγορία, ως ακηδεµόνευτο νεανικό κίνηµα. Μπορεί να µην υπάρχει το απελπισµένο κάλεσµα των εκφωνητών για να αφυπνίσει µια παθητική κοινωνία. Παραµένει ωστόσο σύµβολο κατά του (εκ)φασισµού και των καθηµερινών µεταλλάξεών του. Ενεργοποιείται κάθε φορά που η έννοια της ελευθερίας αντικαθίσταται µε το δόγµα της ασφάλειας για να νοµιµοποιηθεί η καταστολή. ∆εν αποτελεί εποµένως µόνο ένα φωτογενές στεφάνι µνήµης που κατατίθεται κάθε χρόνο. Μια αιµατοβαµµένη σηµαία στα χέρια φοιτητών που βαδίζουν προς την αµερικανική πρεσβεία. Τα συνθήµατα «ψωµί – παιδεία – ελευθερία» «λαέ πεινάς, γιατί δεν πολεµάς» δεν ήταν και δεν είναι φτηνές πραµάτειες.

Οσοι από την Αριστερά πρωταγωνίστησαν σε κείνα τα γεγονότα, στην κατάληψη της Νοµικής, στις εξορίες, στα ξερονήσια, στα βασανιστήρια του ΕΑΤ-ΕΣΑ δεν ρωτούν πια ο ένας τον άλλο «ήσουν κι εσύ εκεί;» αλλά «εσύ, σύντροφε, πόσες διασπάσεις έζησες;».

Σήµερα κάποιοι απ’ αυτούς θα κρατάνε στο ένα χέρι λουλούδι και στο άλλο ένα ακονισµένο σπαθί αυτοχειριασµού. Οσα συνέβησαν στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ αχρήστευσαν τις περγαµηνές και τα παράσηµα ενός χώρου και έριξαν στον κάδο των αχρήστων το περιβόητο ηθικό πλεονέκτηµα. ∆εν γίνεται να διασύρεται η Μέλπω Λεκατσά που ως νεαρή φαρµακοποιός περιέθαλπε τους τραυµατίες τη µοιραία νύχτα της εισβολής των τανκς. ∆εν γίνεται ένα µπουζουξίδικο να µετατρέπεται σε ιδεολογικό αποχυµωτή, σε ξυλάρµενο καράβι χωρίς πλήρωµα και επιβάτες και µονάχα ένας τηλεβόας να επαναλαµβάνει τον παραφρασµένο στίχο του ποιητή «Ανάπηρη δηµοκρατία πάλι σου τάζουν».