Οκτώ χρόνια, πέντε μήνες και τέσσερις μέρες από μια τεράστια σε αντίκτυπο εκλογική νίκη. Τόσο χρειάστηκε για να κλείσει μια «αριστερή παρένθεση» που, όπως ήταν αναμενόμενο, πολεμήθηκε λυσσαλέα – η ένταση ήταν πρωτόγνωρη για όσους δεν έχουμε ζήσει τις μετεμφυλιακές εποχές.
«Παραιτήθηκε; Εγώ τον Αλέξη ήξερα, μόνο αυτόν ψήφιζα», «Είναι αναντικατάστατος προς το παρόν, μεταξύ άλλων επειδή είναι λαϊκής καταγωγής και πεντακάθαρος». Από μια τυπική βιοπαλαίστρια μέχρι μια πανεπιστημιακό, οι αντιδράσεις περιστρέφονταν γύρω από το πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα στο οποίο πρόβαλλαν όλα όσα οι ίδιες/ίδιοι αντιπροσώπευαν.
Η Αριστερά έχει αρχές και όχι πρόσωπα, θα αντιτείνει κάποιος και θα έχει απόλυτο δίκιο, αλλά εθελοτυφλεί μπροστά στην αδιαμφισβήτητη προσωπολατρία στον Λένιν, στη Ρόζα, στον Χο Τσι Μινχ, τον Στάλιν, τον Μάο, τον Φιντέλ, τον Τσε, τον Αρη κ.ά. Η αποχώρηση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι θα δημιουργήσει πολιτικό κενό. Ενα ποσοστό των ψηφοφόρων που ταυτίστηκαν μαζί του θα βρεθεί μετέωρο. Ενα άλλο μεγάλο ποσοστό ήδη δεν τον εμπιστεύτηκε, προτιμώντας είτε άλλα κόμματα της Αριστεράς είτε να απομακρυνθεί από την κάλπη.
Το πολιτικό κενό υπήρχε. Αντικατόπτριζε το χάσμα που άφηνε πίσω της μια κοινωνία η οποία υποκλίνεται στις αξίες της ατομικής διαχείρισης. «Προσαρμογή ή θάνατος» σάλπιζαν ο Μητσοτάκης, ο Πέτσας και άλλα στελέχη της ΝΔ. Πώς να χωρέσεις στο κοστούμι του κέντρου όταν είχες αποθεωθεί με τον ριζοσπαστικό λόγο; Το να πατάς σε δύο βάρκες επί μακρόν δεν οδηγεί στη σύνθεση αλλά στη βύθιση – σχεδόν νομοτελειακά. Ειδικά όταν δεν ανήκεις στις «δυναστείες» της χώρας. Φυλάνε σαν κόρη οφθαλμού την «ιδιοκτησία» τους. Εχουν πλημμυρίσει με τα εύπεπτα αφηγήματά τους τους υπηκόους τους. Στράφηκαν (ακρο)δεξιότερα και έδωσαν την εντύπωση ότι εγκατέλειψαν το κέντρο. Μόνο που «προσαρμόστηκαν» επειδή δεν υπάρχει πια κέντρο. Αποτελούσε τον φερετζέ για να κρυφτούν οι δυνάστες. Τώρα θα βρεθεί χώρος να απλωθούν στο κενό που διαμορφώνεται αριστερά και δεξιά του πολιτικού τόξου οι οργανώσεις της (κεντρο)Αριστεράς και κάποιοι θα αναζητήσουν νέες ταυτότητες για να προσαρμοστούν.
Η πιο σκοτεινή ώρα είναι λίγο πριν από το ξημέρωμα. Οι περισσότεροι όταν το αναφέρουν υπονοούν τις θυσίες, τις αντοχές και την καρτερία που χρειάζεται να έχεις για να βρεθείς στον παράδεισο. Το ξημέρωμα, η αυγή, που ταυτίζεται με το καινούργιο, βρίσκεται σε μια αιώνια διαπάλη με αυτό το σκοτάδι. Στην κίνηση της κοινωνίας και την πολιτική δεν υπάρχει ντετερμινισμός για να υπάρχει αέναη αλληλουχία. Στις μυλόπετρες της Ιστορίας όλα είναι στοίχημα, όλα είναι δρόμος.