“Μην περιμένετε από μας αναφορά και συμμετοχή στις ενδοκαθεστωτικές σας συγκρούσεις.”
Έτσι ξεκινά το κείμενο της ανάληψης ευθύνης για την επίθεση στο κτίριο του ΔΟΛ.
Πιο συγκεκριμένα, οι υπογράφοντες ως “Συντρόφισσες και Σύντροφοι από τις καταλήψεις”, αναφέρουν:
“Χτυπάμε και αποκλείουμε με κάθε ευκαιρία τα καθεστωτικά μέσα, όχι λόγω των ιδιαίτερων συμφερόντων που εξυπηρετούν, αλλά λόγω της ίδιας τους της δομής και λειτουργίας, της τάσης και της επιλογής τους να επιτίθονται στα αναρχικά/αντιεξουσιαστικά κινήματα.”
Πιο αναλυτικά:
Μέσα Μαζικής ΕνημέρωσηςΠέρα των προθέσεων του κάθε δημοσιογράφου τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης είναι δομές που κατασκευάζουν την πραγματικότητα των ανθρώπων. Αποκαλούνται 4η εξουσία και αυτό είναι παραδοχή ακόμα και των πιο φιλελεύθερων αναλυτών. Η ελευθερία του λόγου που καμώνονται πως διακατέχει τις φάρες τους μόνο ελευθερία δεν είναι. Ο λόγος τους είναι εξαρτημένος και σε ευθυγράμμιση με τα συμφέροντα των χορηγών , των αφεντικών και των κομμάτων που βρίσκονται πίσω από κάθε εφημερίδα, ενώ οι δομές τους είναι πλήρως ιεραρχικές, παρόμοιες με αυτές των ολοκληρωτικών καθεστώτων όπου η κεντρική επιτροπή ελέγχει τη ροή του λόγου. Πώς τολμούν αυτοί οι ρήτορες να ταυτίζουν αυτήν την απόλυτη κατάσταση εξάρτησης και ιεραρχίας με την ελευθερία; Ιδιαίτερη σημασία έχει επίσης η σχέση των ΜΜΕ με την αναπαραγωγή του έθνους-κράτους. Τα ΜΜΕ είναι ιδεολογικοί συνοριοφύλακες των εθνοκρατικών κοινωνιών. Μέσω των θέσεων και αναλύσεων που καταθέτουν αποφασίζουν ποιος είναι και πως είναι ο εξωτερικός εχθρός, ποιος είναι αποδεκτός εντός της εθνικής κοινωνίας και με ποιο τρόπο. Προφανώς θύματα κάθε είδους συνοριακού πολέμου είναι οι μετανάστες/μετανάστριες και οι αποκλεισμένοι από τον δημόσιο λόγο. Η σχέση των ΜΜΕ με τον κρατικό μηχανισμό έγγειται και στον εξοπλισμό των επιθετικών στρατηγικών του με κοινωνική νομιμοποίηση. Πολλές φορές μάλιστα η ισχύς τους φτάνει σε σημείο να κατευθύνει τις κρατικές στρατηγικές αποδεικνύοντας τη διάσταση της εξουσίας τους. Η ασφάλεια που τους προσφέρεται από το κράτος εντείνει την δυνατότητά τους να κρίνουν και να καταδικάζουν και τους προφυλάσσει από την πραγματική ευθύνη που θα τους προσέδιδαν όσοι/ες έχουν βρεθεί στο στόχαστρό τους. Η επίθεση στα αντιεξουσιαστικά/αναρχικά κινήματαΗ επίθεση στα άτομα και στα εγχειρήματα του κινήματος διαφοροποιείται από μέσο σε μέσο ενώ οι συγκεκριμένες πρακτικές εφαρμόζονται και σε περιπτώσεις εκτός του κινήματος. Προσπαθούν να αποπολιτικοποίησουν τις πράξεις μας προσδίδοντάς τους ιδιοτελή και ‘’σκοτεινά’’ συμφέροντα, αποκρύπτωντας τις περισσότερες φορές το λόγο μας ή ακόμα και τις ίδιες μας τις δράσεις. Σκαλίζουν το παρελθόν μας, βγάζουν στη φόρα προσωπικά στοιχεία και σχέσεις με σκοπό την ποινικοποίησή μας. Την ίδια στιγμή που γνωρίζουν εμπόρους τόνων ηρωίνης γράφουν τόνους άρθρων για τη σχέση αγωνιστών/τριών με ναρκωτικά. Πηγή τους αποτελεί το αστυνομικό δελτίο ή και πιο άμεσα η αντιτρομοκρατική η ίδια. Εστιάζουν αποκλειστικά στις βίαιες ενεργειές μας και όχι στα κοινωνικά και πολιτιστικά εγχειρήματά μας. Όσον αφορά στις καταλήψεις, η λασπολογία είναι στο ίδιο μήκος κύματος αφού αυτές συνδέονται άλλοτε με ναρκωτικά, με πρόκληση τρομοκρατίας στο κοινωνικό τους περιβάλλον και με εστίες μόλυνσης. Γι αυτό καλούν σε εκκένωση, αποκατάσταση της τάξης ακόμα και όταν δεν υπάρχει καμία εναλλακτική αξιοποίηση. Στο στόχαστρο των καθεστωτικών μπαίνουν ακόμα και οι ιδιοκτήτες που αποφασίζουν να μην προβούν σε μήνυση. Ο προοδευτικός τύπος, από την άλλη, εισχωρεί στα ενδότερα του κινήματος παίρνοντας θέση υπέρ της τάδε τάσης ή συλλογικότητας κατηγορώντας άλλα κομμάτια του κινήματος. Ο προοδευτικός τύπος, παράγωγο της ρεφορμιστικής και αφομοιωτικής αριστεράς προσπαθεί να διασπάσει τα κινήματα εκμεταλλευόμενος πραγματικές διαφωνίες και αντιφάσεις. Στην καλύτερη, το κίνημά μας αποτελεί για τον αριστερό τύπο, ‘’γέμισμα στα κενά της κυβέρνησης’’, μια εναλλακτική μέχρι την επανασυγκρότηση του κράτους. Όσον αφορά στις καταλήψεις,αυτές οι αφηγήσεις συνδέουν το κλείσιμο των καταλήψεων με πλάνα αξιοποίησης κοινωφελούς ενδιαφέροντος. Στα χιλιάδες άδεια κτήρια των μητροπόλεων, οι καταλήψεις κατά κύριο λόγο, επιτειδευμένα γίνονται άμεσος στόχος εκκένωσης με το πρόσχημα να γίνουν ωδεία, σχολεία, νοσοκομεία, μουσεία και ξενώνες για πρόσφυγες (ακόμα και στις περιπτώσεις που αποτελούν ήδη χώρους στέγασης μεταναστών και προσφύγων!).
Από την δική μας μεριά, το κινήμά μας έχει τις δικές του απαντήσεις τόσο προς τα μέσα μαζικής ενημέρωσης όσο και προς το ίδιο το σύστημα.
Τα κινηματικά μέσα αντι-πληροφόρησης όπως το σάιτ Ιndymedia Athens, η εφημερίδα δρόμου Άπατρις και άλλα πολλά παραδείγματα οριζόντιας, αντι-εμπορευματικής και εξωθεσμικής ενημέρωσης των αγώνων και των ελευθεριακών μορφών ζωής, είναι η προοπτική της ελεύθερης πληροφόρησης, ανεξάρτητης από τον κρατικό έλεγχο και τα καπιταλιστικά συμφέροντα. Η οριζόντια δομή και η ανοιχτότητα τους διατηρεί τους διαχειριστές, τους συντάκτες και τους δημοσιευτές σε ίση θέση και σε άμεση επικοινωνία. Η αντι-εμπορευματική τους φύση διατηρεί την ενημέρωση προσβάσιμη σε όλους/ες, δίχως διαφημήσεις και καθοδήγηση, ενώ το συμφέρον όσων διαχειρίζονται αυτές τις δομές δεν είναι χρηματικό. Η μηδενική σχέση με τους θεσμούς, τα κόμματα και το κεφάλαιο δημιουργεί μια ενημέρωση πιο κοντά στην αλήθεια των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων κομματιών της κοινωνίας και ειδικότερα αυτών που έχουν περάσει στην εξέγερση και στον αγώνα. Η ανεξαρτησία τους βασίζεται ακριβώς στην αντιπαράθεσή τους με τα καθεστωτικά συμφέροντα. Οι καταλήψεις μας απαντούν στο υφιστάμενο σύστημα εκμετάλλευσης και καταπίεσης με ποικίλους τρόπους. Σπάνε την αστική αποξένωση και τρομοκρατία της εμμονικά κλειδαμπαρωμένης πόρτας και του καγκελόφρακτου παράθυρου. Αποτελούν σημεία συνάντησης και έκφρασης εκατοντάδων ανθρώπων. Προσπαθούν να σπάσουν τους διαχωρισμούς και τις ιεραρχίες που δημιουργεί η πατριαρχία και η εθνικότητα και αποτελούν καταφύγια πολέμου για αποκλεισμένες και κατατρεγμένες ψυχές. Στις καταλήψεις μας συγκροτούμε πολυεθνικές κοινότητες με αποδοχή στα διαφορετικά φύλα και τις διαφορετικές σεξουαλικότητες, αποκτούμε συνείδηση της κοινωνικής μας θέσης και ικανότητα να συνυπάρξουμε και να συμπράξουμε ενάντια σε όσους λεηλατούν και οριοθετούν τις ζωές μας. Οι καταλήψεις μπορούν να είναι σχολεία, ιατρεία, οικολογικές δομές, δομές εργασίας και δημιουργίας και μπορούν να υπάρξουν ανεξάρτητες και ελέυθερες μόνάχα όταν περιφρουρούνται και βρίσκονται σε αντιπαράθεση με την εξουσία, τους θεσμούς και το κεφάλαιο.
