Ανακοίνωση σχετικά με το μουσείο Κανελλοπούλου και τη στάση που κράτησαν «γαλάζιοι» αλλά και «πράσινοι» συνδικαλιστές εξέδωσε η Ενωτική Αγωνιστική Κίνηση των εργαζομένων του υπουργείου Πολιτισμού.
Στην ανακοίνωση οι εργαζόμενοι εξαπολύουν βέλη για τη στάση των συναδέλφων τους σε ότι αφορά το Μουσείο Κανελλοπούλου αλλά και την υπόθεση της μετατροπής των μουσείων σε ΝΠΔΔ το οποίο όπως λένε έχει ξεκινήσει δεκαετίες πριν.
Διαβάστε αναλυτικά την ανακοίνωση:
«Οι πρασινογάλαζοι συνδικαλιστές της συμφοράς, εκφωνούν πρόσφατα από συνέλευση σε συνεδρίαση κι από συνεδρίαση σε κοπή πίτας ένα ακόμη καραμπινάτο ψέμα που νομίζουν πως είναι αποστομωτικό επιχείρημα εναντίον όσων τοποθετούμαστε αρνητικά στο ενδεχόμενο μετατροπής των μεγάλων δημόσιων/κρατικών μουσείων από δημόσιες υπηρεσίες σε Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου (ΝΠΔΔ). Κραυγάζουν λοιπόν: «Πού ήσασταν όταν γινόταν ΝΠΔΔ το Μουσείο Κανελλοπούλου; Γιατί δεν φωνάζατε τότε;»
Βέβαια, οι φωστήρες αυτοί του «συντεταγμένου συνδικαλιστικού κινήματος» κάνουν πως ξεχνούν ότι η υπόθεση της μετατροπής των Μουσείων σε ΝΠΔΔ έχει ξεκινήσει δεκαετίες πριν. Ή μάλλον δεν θέλουν να θυμούνται…. Δεν θέλουν καν να θυμούνται ότι το 2005 η τότε κυβέρνηση της ΝΔ, είχε προσπαθήσει να αλλάξει (μέσω του αλήστου μνήμης «Οργανισμού Τατούλη») τη νομική μορφή των Μουσείων της χώρας – αλλά δεν τα κατάφερε, γιατί βρήκε απέναντι τους εργαζόμενους στον πολιτισμό, εντός και εκτός ΥΠΠΟΑ. Η Ενωτική Αγωνιστική Κίνηση, παρότι τότε ήταν παράταξη μόνο στο σωματείο εκτάκτων, είχε συμβάλλει στις κινητοποιήσεις αυτές και είχε καταγγείλει τον Οργανισμό Τατούλη. Βέβαια και τότε οι πρασινογάλαζοι συνδικαλιστές έκαναν ό,τι και τώρα: τις πάπιες!
Αλλά ας πάμε και στην υπόθεση του Μουσείου Κανελλοπούλου. Επειδή πράγματι πολλοί μπορεί να μη γνωρίζουν το ιστορικό του Μουσείου Κανελλοπούλου, θα θυμίσουμε παρακάτω πώς έχουν τα πράγματα.
Καταρχήν, το Μουσείο Κανελλοπούλου δεν έχει καμία σχέση με τα μεγάλα δημόσια/κρατικά μουσεία της χώρας, καθώς δημιουργήθηκε από τη δωρεά της ιδιωτικής συλλογής των Παύλου και Αλεξάνδρας Κανελλοπούλου. Η δωρεά έγινε αποδεκτή το 1972 από το ελληνικό δημόσιο με τον όρο ότι το δημόσιο θα φροντίσει και για το οίκημα που θα στεγάσει τη συλλογή και για το προσωπικό που θα εργάζεται για τη συλλογή και το Μουσείο. Αργότερα, το 1999, ιδρύθηκε το «Ίδρυμα Παύλου και Αλεξάνδρας Κανελλοπούλου» ως κοινωφελές ίδρυμα που σκοπό είχε να συμβάλλει στον εμπλουτισμό των εκθεμάτων του μουσείου και τη συντήρηση ή επέκταση των εγκαταστάσεών του.
Ο ιδρυτικός νόμος του Μουσείου, ο Ν. 3600/2007 (ΦΕΚ 177/Α/1-8-2007), προβλέπει πως το Μουσείο Παύλου και Αλεξάνδρας Κανελλοπούλου είναι Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου και εποπτεύεται από τον Υπουργό Πολιτισμού, διασφαλίζοντας πως οι συλλογές και τα κτίρια του Μουσείου ανήκουν στο Ελληνικό Δημόσιο.
Η διαδικασία, λοιπόν, της απόσπασης του Μουσείου από το Υπουργείο Πολιτισμού ξεκίνησε το 2007, με την ψήφιση του ιδρυτικού Νόμου του Μουσείου, επί κυβέρνησης Κ. Καραμανλή, με υπουργό Πολιτισμού τον Γ. Βουλγαράκη.
Το 2014 επιχειρήθηκε μάλιστα, ανεπιτυχώς, από την εκλεκτή των πρασινογάλαζων συνδικαλιστών Λ. Μενδώνη, τότε Γενική Γραμματέα του ΥΠΠΟΑ, η μετάλλαξη του Μουσείου Κανελλοπούλου από ΝΠΔΔ σε Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου (ΝΠΙΔ), όπως ακριβώς ονειρεύεται να δει να μετατρέπονται και τα μεγάλα δημόσια/κρατικά μουσεία, που τώρα επιδιώκει, για αρχή, να τα κάνει ΝΠΔΔ!
Το μόνο σωματείο που αντέδρασε τότε με σφοδρότητα (και με καθοριστική τη συμβολή της Ενωτικής Αγωνιστικής Κίνησης, που ήταν και τότε πρώτη δύναμη) ήταν ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων (ΣΕΑ), που κατήγγειλε χωρίς περιστροφές την τότε πολιτική ηγεσία «για τον κατακερματισμό της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας και την υπονόμευση του έργου της» και για το ότι «δεν διστάζει να δημιουργήσει μία παράπλευρη εξωθεσμική οδό διαχείρισης για ένα μέρος της πολιτιστικής κληρονομιάς».
Στην εκτενή εκείνη ανακοίνωση, μάλιστα, οι «ξεχασιάρηδες» συνδικαλιστές θα βρουν και μια ευρύτερη τοποθέτηση για την πολιτική που ακολουθούσαν από τότε οι αγαπημένοι τους πολιτικοί πάτρωνες και τα οικονομικά συμφέροντα που βρίσκονταν από πίσω τους. Πολιτική πανομοιότυπη με αυτήν που ακολουθούν και τώρα:
«Ο δρόμος που ακολουθούν είναι σαφής: Με τον νέο Οργανισμό μετονόμασαν τα μεγάλα Μουσεία από ειδικές περιφερειακές υπηρεσίες σε «Δημόσια Μουσεία». Προφανώς το επόμενο βήμα είναι η μετατροπή τους σε ΝΠΔΔ (με τα Δ.Σ. να διορίζονται από την εκάστοτε κυβέρνηση) και μετά σε ΝΠΙΔ, όπως προσπαθούν να επιτύχουν τώρα με το Μουσείο Κανελλοπούλου, δηλαδή η πλήρης ιδιωτικοποίησή τους! Και όλα αυτά σε μια συγκυρία που αντίστοιχα ιδρύματα πολιτισμού, που είχαν προβληθεί ως «μοντέλο ευέλικτης λειτουργίας» μακριά από το «γραφειοκρατικό δημόσιο» υπολειτουργούν ή παραπαίουν οικονομικά και αναγκάζουν το δημόσιο να δίνει τεράστια κονδύλια για να τα «σώσει». Το παράδειγμα του Μουσείου Μπενάκη, που λειτουργεί τις μισές μέρες της εβδομάδας, το παράδειγμα του Μεγάρου Μουσικής και των κονδυλίων που διατέθηκαν για τη διάσωσή του, είναι ακριβώς οι λόγοι που αποδεικνύουν ότι όποιος σήμερα ομνύει στην «αυτοχρηματοδότηση» των Μουσείων, στην πραγματικότητα λέει συνειδητά ψέματα προκειμένου να μπορέσει να ιδιωτικοποιήσει και την πολιτιστική κληρονομιά. Την ίδια στιγμή που οι Υπηρεσίες του ΥΠΠΟΑ, με πολύ λιγότερα μέσα και ελάχιστα κονδύλια, έχουν κατορθώσει μέσα στα χρόνια της κρίσης να αυξήσουν κατά πολύ την επισκεψιμότητα των αρχαιολογικών χώρων και των μουσείων και να πραγματοποιούν σημαντικές και επιστημονικά άρτιες εκθέσεις. Τα παραδείγματα αυτά όμως δεν προβάλλονται ως θετικά, γιατί δεν συνάδουν με την κατεύθυνση ιδιωτικοποίησης που ακολουθεί η κυβέρνηση!»
Θυμηθήκατε τώρα, συνδικαλιστικοί απολογητές της πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων και της διάλυσης της αρχαιολογικής υπηρεσίας, ή ακόμη; Γιατί φαίνεται πως η επιλεκτική σας μνήμη είχε μείνει μόνο στο 2019, όταν με το ΠΔ 28/2019 (ΦΕΚ 47/Α/13.3.2019), επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, ολοκληρώθηκε η διοικητική διαδικασία που είχε ξεκινήσει το 2007 για τη λειτουργία του Μουσείου Παύλου και Αλεξάνδρας Κανελλοπούλου με τη μορφή του Νομικού Προσώπου Δημοσίου Δικαίου. Παρότι το Μουσείο Κανελλοπούλου προήλθε από ιδιωτική συλλογή και έχει εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά από τα μεγάλα δημόσια/κρατικά μουσεία, και πάλι η μόνη αντίδραση στην εξέλιξη του 2019 ήταν του ΣΕΑ (με συμβολή της Ενωτικής Αγωνιστικής Κίνησης, που στάθηκε απέναντι στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ όπως και στις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ), που σημείωνε:
«η απόσπαση ενός ακόμα τμήματος της Γενικής Διεύθυνσης Αρχαιοτήτων και Πολιτιστικής Κληρονομιάς από τον κύριο κορμό της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας αποτελεί σημαίνον πλήγμα στο έργο και το κύρος της Υπηρεσίας και γενικότερα ανησυχητική εξέλιξη όσον αφορά τις αντιλήψεις και τις προτάσεις για την ανάδειξη και προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς στη χώρα μας. Ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων έχει εκφράσει επανειλημμένα την αντίθεσή του στη μετατροπή Δημόσιων Μουσείων σε ΝΠΔΔ και προειδοποιεί ότι η εφαρμογή αυτών των αντιλήψεων στον πολιτισμό θα αποδειχτεί σύντομα ζημιογόνος και αδιέξοδη από κάθε άποψη».
Αλήθεια, εσείς πρασινογάλαζοι συνδικαλιστές του «συντεταγμένου κλπ» πού αρμενίζατε το 2007, το 2014, το 2019 για το θέμα του Μουσείου Κανελλοπούλου; Ψελλίσατε τίποτα ή τρέχατε με άλλες «δουλειές»;
Και τελοσπάντων, θα ενημερώσετε ποτέ τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες ποια είναι αυτά τα «καλά» που θα φέρει η μετατροπή σε ΝΠΔΔ και γιατί την υποστηρίζετε;»
