Το ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΡΟΛΟΥ ΚΟΥΝ συμπληρώνει φέτος 80 χρόνια καλλιτεχνικής δημιουργίας και εκπαιδευτικής προσφοράς. Η επέτειος αυτή, μας δίνει την ευκαιρία να αναρωτηθούμε πώς συνεχίζουμε στο κατώφλι μιας νέας, άγνωστης εποχής, αλλά και πώς η θεατρική διαδικασία μπορεί να είναι πλέον μια βιώσιμη διαδικασία ακριβώς γιατί «μοναδική αμοιβή είναι το μέλλον».
΄Οσον αφορά στον προγραμματισμό, το Θέατρο Τέχνης επιχειρεί φέτος να αντισταθεί στην «υπερπαραγωγικότητα» επενδύοντας σε μεγάλες συμπράξεις (Εθνικό Θέατρο, ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης), σε νέες παραγωγές που θα παιχτούν για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα απ΄ όσο συνήθως, σε επαναλήψεις επιτυχημένων παραστάσεων όπως το Μοτέλ, αλλά και στη δημιουργική ή αναβαθμιστική «ανακύκλωση» παραστάσεων που «ξαναδουλεύονται» από τους δημιουργούς τους όπως οι: Αντιγόνη, Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια, Το Γεφύρι της Άρτας και οι λυγερές του Κάτω Κόσμου, Artaud Trilogy.
Στο ρεπερτόριο κυριαρχούν μεγάλοι ξένοι (Σαίξπηρ, Ανούιγ, Καμύ, Φασμπίντερ) και Έλληνες συγγραφείς (Αριστοφάνης, Καμπανέλλης) αλλά και ενδιαφέροντα σύγχρονα (κυρίως) ελληνικά και ξένα έργα. Οι δύο βασικοί θεματικοί άξονες του ρεπερτορίου είναι : γυναίκες που συγκρούονται με τα εμπόδια που τους θέτει η εποχή τους (Αντιγόνη, Στέλλα, Ελευθερία στη Βρέμη, Photograph 51, Γεφύρι της Άρτας ) αλλά και το αποτύπωμα της εποχής μας στα ήθη (Παρεξήγηση, Αναζητώντας τον πατέρα, Υπερβολές, Τι να κάνουμε), ενώ η εαρινή περίοδος χαρακτηρίζεται εν γένει από πειραματικό χαρακτήρα.
Πολύ σημαντικοί σκηνοθέτες-σκηνοθέτιδες (αλφαβητικά: Θοδωρής Αμπαζής, Ιόλη Ανδρεάδη, Γιάννης Καλαβριανός, Ακύλλας Καραζήσης, Νίκος Μαστοράκης, Βασίλης Μαυρογεωργίου, Έλλη Παπακωνσταντίνου, Γιάννος Περλέγκας, Μαρία Πρωτόπαππα, Γιάννης Χουβαρδάς, Τάκης Τζαμαργιάς) συνεργάζονται αλλά κυρίως ξανα-συνεργάζονται με το Θέατρο Τέχνης που ισχυροποιεί τους δεσμούς του με έναν όλο και πιο σταθερό πυρήνα συνεργατών.
Η δημιουργική ανακύκλωση για την οποία τόσος λόγος γίνεται σήμερα, δεν είναι παρά η βάση της ίδιας της θεατρικής τέχνης. Όλες οι «ιστορίες» έχουν κατά κάποιο τρόπο ήδη ειπωθεί. Το μεγάλο ερώτημα είναι πώς τις ξαναγράφουμε ή πώς τις ξαναλέμε μέσα από το πρίσμα της εποχής μας, αλλά και τι νέες ιστορίες, τι νέα ζητήματα γεννιούνται σε έναν κόσμο που αλλάζει: οι συνέπειες της κλιματικής-ενεργειακής-γεωπολιτικής κρίσης, ο τρόπος με τον οποίο καθορίζει πλέον τη ζωή μας η τεχνολογία, η εξέλιξη των ηθών, η ανατροπή των έμφυλων στερεοτύπων, η διαφορετικότητα, η συμπερίληψη και τόσα άλλα ζητήματα που επιθυμούμε να προσεγγίσουμε μέσω νέων προγραμμάτων θεατρικής γραφής («Δραματουργία Τώρα») αλλά και παρουσίασης νέων θεατρικών κειμένων («Δεύτερο κουδούνι»).
Ακόμα, σε σχέση με τη βιωσιμότητα, πέρα από την -αναπόφευκτη- εδώ και χρόνια δημιουργική ανακύκλωση σκηνικών και κοστουμιών, το Θέατρο Τέχνης καταργεί από φέτος την εκτύπωση έντυπου υλικού, επιθυμώντας να επενδύσει περισσότερο στα ψηφιακά μέσα. Παράλληλα, αναζητάμε και προγραμματίζουμε τρόπους που θα μας επιτρέψουν να αναβαθμίσουμε ενεργειακά τις σκηνές μας.
Τέλος, επιθυμούμε μια ουσιαστική επικοινωνία με τους φίλους του Θεάτρου Τέχνης, καθιστώντας το θέατρο χώρο όπου το κοινό μπορεί να έχει μια πιο «βιωματική» θεατρική εμπειρία μέσα από συμμετοχή σε ανοιχτές πρόβες, εργαστήρια, συναντήσεις, συζητήσεις με τους δημιουργούς κτλ.
Μάλιστα σε αυτό το πλαίσιο ανακοινώνουμε ότι θα προχωρήσουμε στην (επαν)ίδρυση του «Σωματείου Φίλων Θεάτρου Τέχνης».
Δείτε αναλυτικά τις φετινές παραστάσεις εδώ: www. theatro-technis.gr
Διαβάστε επίσης:
«Την λένε Εύα» και ήταν αγόρι – Του Αντώνη Μποσκοΐτη – Στο θέατρο Αμαλία
Οι εβδομαδιαίες προτάσεις πολιτισμού του Docville
«Αναφορά για μια Ακαδημία» του Φραντς Κάφκα – Ομάδα «Σημείο Μηδέν»
