Είμαι υπερήφανη ως Ελληνίδα με καταγωγή από τον Πόντο. Οι μνήμες από τις πατρογονικές μου εστίες με έχουν γαλουχήσει και έχουν διαμορφώσει σε μεγάλο βαθμό την προσωπικότητά μου. Ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου έχει συνυφανθεί με εικόνες, ιστορίες και παραδόσεις από αυτές τις προαιώνιες εστίες, όπως του Παππού μου του Ευτύχη απ’ το Ορντού της Κερασούντας.
Ως γυναίκα μέλος της Βουλής των Ελλήνων, νιώθω βαθύ ηθικό χρέος να παλέψω με όλες μου τις δυνάμεις για τη διεθνή αναγνώριση της γενοκτονίας των Ποντίων από την Παγκόσμια κοινότητα.
Πριν από έναν αιώνα, περίπου 400.000 άνθρωποι διέφυγαν στην Ελλάδα, ως ξένοι τότε στην Μητέρα-Πατρίδα τους, καθώς ο τόπος τους για αιώνες ήταν οι περιοχές γύρω από τον Εύξεινο Πόντο. Μέσα από τρομερές δυσκολίες οι Πόντιοι εγκαταστάθηκαν, εργάστηκαν και πρόκοψαν σε όλη την Ελλαδική επικράτεια. Σήμερα, στη χώρα μας ζουν Έλληνες ποντιακής καταγωγής τρίτης και τέταρτης γενιάς. Ενσωματωθήκαμε, είμαστε ενεργοί πολίτες, αγαπάμε τη χώρα μας, αλλά δεν ξεχνάμε. Γιατί η αλλοίωση της μνήμης οδηγεί στην αλλοίωση της ανθρώπινης ηθικής, ενώ η απώλειά της οδηγεί στη λήθη και στη συγκάλυψη.
Ο ηθικός και υλικός πόλεμος εναντίον των μειονοτήτων της Οθωμανικής επικράτειας ξεκίνησε σταδιακά από το 1908, συνεχίστηκε με τη Γενοκτονία των Αρμενίων το 1915, καταλήγοντας στον διωγμό των Ελλήνων του Πόντου. Η συστηματική εξόντωση των 353.000 ψυχών από το 1916 έως το 1923 είναι ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός, μια πληγή στα σπλάχνα του Ελληνισμού και της Ανθρωπότητας. Είναι ένα γεγονός που στοιχειώνει τη μνήμη όλων των Ποντίων ακόμη και σήμερα. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ.
Ζητούμε τη δικαίωση του Ποντιακού Ελληνισμού που εκδιώχθηκε βάναυσα εξαιτίας του εθνικιστικού μίσους των Νεότουρκων εναντίον μη-μουσουλμανικών εθνοτήτων που κατοικούσαν στα εδάφη της Οθωμανικής Μικράς Ασίας.
Ζητούμε την αναγνώριση των βασανιστηρίων και των εκτελέσεων, του Εγκλήματος κατά της Ανθρωπότητας που συντελέστηκε εναντίον των Ελλήνων του Πόντου.
Ζητούμε την αναγνώριση των βιασμών που υπέστησαν οι γυναίκες του Πόντου. Γιατί κάθε γενοκτονία διεξάγεται στη βάση μιας μαζικής γυναικοκτονίας. Στον Πόντο εφαρμόστηκε μια οργανωμένη γυναικοκτονία.
Η μη-αναγνώριση μιας γενοκτονίας αποτελεί συνέχιση της γενοκτονίας στο διηνεκές. Όπως ένα έγκλημα που δεν αναγνωρίζεται και παραμένει ατιμώρητο, είναι ένα συνεχιζόμενο έγκλημα.
Δεν πρόκειται να μας επιβληθεί μια σωφρονισμένη μνήμη που πειθαρχεί σε ένα κοινά αποδεκτό αφήγημα. Στεκόμαστε ενάντια στο ρατσισμό και τον εθνικισμό δίχως να υποκύπτουμε σε μια απονευρωμένη και εύπεπτη ιστορία.
Η Τουρκία διαχρονικά αρνείται να αποδεχτεί τον όρο «γενοκτονία», ισχυριζόμενη ότι οι άνθρωποι αφανίστηκαν από λιμούς, αρρώστιες και πολέμους.
Μέχρι σήμερα, πέρα από το ελληνικό κράτος, ο διωγμός των Ποντίων αναγνωρίζεται επισήμως ως γενοκτονία από την Κύπρο, την Αρμενία, τη Σουηδία, ορισμένες ομοσπονδιακές δημοκρατίες της Ρωσίας, εννέα πολιτείες των ΗΠΑ, τη Βουλή των αυστραλιανών πολιτειών της Νότιας Αυστραλίας και της Νέας Νότιας Ουαλίας, την Αυστρία και την Ολλανδία.
Καλούμε την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να αναλάβουν την ιστορική τους ευθύνη και να αναγνωρίσουν ως Γενοκτονία τη συστηματική και βίαιη εξόντωση εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων από τους Νεότουρκους, καθιερώνοντας τη 19η Μαΐου ως Διεθνή Ημέρα Μνήμης, στέλνοντας ένα ηχηρό μήνυμα κατά της ρατσιστικής και εθνικιστικής βίας καθώς και της μαζικής βίας κατά των γυναικών.
