Επειτα από δέκα ολόκληρα χρόνια κρίσης και μνημονιακών πολιτικών, η χώρα βρίσκεται κυριολεκτικά αντιμέτωπη με το μέλλον, με την προοπτική της. Σαν να μην έφτανε η σκληρή, στοχευμένη και πολύχρονη προσπάθεια που απαιτείται για την είσοδο σε μια νέα φάση ανάπτυξης με μόνιμα χαρακτηριστικά για την άνοδο του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων και ιδιαίτερα των ασθενέστερων κοινωνικών ομάδων, για τη δημιουργία ενός κράτους σοβαρού, λειτουργικού και αποτελεσματικού, βρισκόμαστε μπροστά σε νέα προβλήματα και κινδύνους.
Το μεταναστευτικό-προσφυγικό παίρνει εκρηκτικές διαστάσεις, η αδυναμία διαχείρισής του τροφοδοτεί ανησυχία για τις πολιτικές και κοινωνικές διεργασίες. Η αυξανόμενη επιθετική ρητορική της Τουρκίας σε συνδυασμό με τη δημόσια εξαγγελία κινήσεων δεν αποκλείεται να οδηγήσουν σε θερμό επεισόδιο και αυτό τροφοδοτεί ανησυχία. Είμαστε ήδη σε νέα εποχή, οι θεωρήσεις που είχαμε φαίνεται ότι έχουν ξεπεραστεί στην πράξη. Η επιλογή της τουρκικής ηγεσίας να καταστεί η γείτονα χώρα ισχυρή περιφερειακή δύναμη και η αδυναμία της διεθνούς κοινότητας να παρέμβει αποτελεσματικά, αφού είναι δέσμια και οικονομικών συμφερόντων που συνδέουν τις πιο ισχυρές χώρες με την Τουρκία, μας φέρνει μπροστά σε κινδύνους.
Σ’ αυτήν τη φάση οφείλουμε να διαμορφώσουμε μια σαφή, ολοκληρωμένη εθνική στρατηγική. Συχνά πολιτικοί, αναλυτές, δημοσιογράφοι διαπιστώνουν εθνική συναίνεση τουλάχιστον για τα εθνικά. Αν με αυτό εννοούν ότι όλες οι πολιτικές δυνάμεις αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο και αραιά και πού «ρίχνουν και λίγο νερό στο κρασί τους» σε επιμέρους τακτικές κινήσεις, θα μπορούσα να συμφωνήσω. Το ζητούμενο όμως δεν είναι αυτό. Βρισκόμαστε ήδη σε επόμενο επεισόδιο.
Χρειάζεται μια συνεκτική και αποσαφηνισμένη στις λεπτομέρειές της εθνική στρατηγική. Η γενικολογία δεν συνιστά ομοψυχία. Τι θα γίνει, για παρά
δειγμα, με ενδεχόμενη προσφυγή στη Χάγη; Συμφωνούν ή όχι οι πολιτικές δυνάμεις με μια τέτοια κίνηση και με ποια ατζέντα; Ποια θέματα μπορούμε να δεχτούμε προς συζήτηση και ποια όχι; Ποιες είναι οι κόκκινες γραμμές μας; Τι συμβαίνει με την εθνική αμυντική βιομηχανία μας που έχει καταντήσει σαν παλιά προβληματική ΔΕΚΟ; Είναι πολλά τα θέματα που πρέπει να συζητηθούν και δεν συζητούνται ανοικτά, καθαρά, με σαφήνεια. Το Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής και μια σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών υπό τη νεοεκλεγμένη πρόεδρο της Δημοκρατίας θα μπορούσαν να λειτουργήσουν θετικά. Αρκεί βέβαια να υπάρχει η κατάλληλη προετοιμασία και να μη χρησιμοποιείται ως αφορμή για να ανοίγουν νέοι κύκλοι πολωτικών, διχαστικών καταστάσεων. Υστερα από χρόνια διχασμού μεταξύ δήθεν μνημονιακών και αντιμνημονιακών η χώρα δεν αντέχει έναν νέο διχασμό μεταξύ δήθεν πατριωτών και προθύμων να υποχωρήσουν.
Η Ελλάδα αναζητεί συμμάχους και ήδη σειρά από δηλώσεις δείχνουν ότι δεν είμαστε μόνοι στον πλανήτη. Ομως σε ένα αποσταθεροποιημένο περιβάλλον ίσως αποδειχθεί ότι αυτό δεν σημαίνει και πολλά. Πρέπει να έχεις νύχια για να ξυστείς, λέει η λαϊκή παροιμία και στην περίπτωση αυτή ταιριάζει γάντι. Επομένως χρειαζόμαστε μια συμφωνία. Μια συμφωνία για τα εθνικά, για το μεταναστευτικό-προσφυγικό, για την οικονομική ενίσχυση της χώρας, για την παιδεία. Αυτά είναι πεδία διαμόρφωσης ευρύτατων διακομματικών συνεννοήσεων και όλοι πρέπει να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Δεν μπορούν να χτιστούν πολιτικές καριέρες και μικροκομματικές στρατηγικές ενώ η χώρα βαδίζει πάνω σε τεντωμένο σχοινί. Στις δημοκρατίες υπάρχουν βέβαια κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Υπάρχουν διαφορετικές θέσεις και θεμιτές αντιπαραθέσεις. Υπάρχουν όμως στιγμές, τουλάχιστον σε κομβικά για την πορεία της πατρίδας σημεία, που έχουμε το χρέος να αναζητούμε κοινούς τόπους και όχι εστίες φαγωμάρας.
Νομίζω ότι βρισκόμαστε σε μια τέτοια στιγμή, μια τέτοια συγκυρία.
Η Νάντια Γιαννακοπούλου είναι βουλευτής Β2 Δυτικού Tομέα Αθήνας του ΚΙΝΑΛ
