Πέντε χρόνια έχουν περάσει από τον Ιούνιο του 2015, πέντε χρόνια δηλαδή από τότε που το ανώτατο δικαστήριο της χώρας(Σ.τ.Ε) έκρινε αντισυνταγματικές τις διατάξεις των νόμων 4051/2012 και 4093/2012.
Όμως, κανένας συνταξιούχος δεν έχει δει αλλαγή στο ποσό της σύνταξής του. Τον τελευταίο καιρό οι συνταξιούχοι είχαν εναποθέσει όλες τις ελπίδες τους στην δικαστική κρίση του ΣτΕ και στο αποτέλεσμα της πιλοτικής δίκης (άρθρο 1, ν.3900/2010.) Το ανώτατο διοικητικό δικαστήριο αποφάνθηκε ότι είναι παράνομο το σύνολο των περικοπών των συντάξεων που επεβλήθησαν με τους παραπάνω νόμους και συγκεκριμένα η περικοπή τόσο των κύριων και επικουρικών συντάξεων, όσο και των δώρων και επιδομάτων από 1/1/2013 και για χρονικό διάστημα έντεκα μηνών (από τον 7/2015 έως 13/5/2016, ήτοι από τη δημοσίευση παλαιότερων αποφάσεων ΣτΕ μέχρι να τεθεί σε ισχύ ο Ν. 4387/2016).
Κατέστη, λοιπόν, κατανοητό για όλους, νομικούς και μη, ότι οι ανωτέρω μειώσεις κρίθηκαν αντισυνταγματικές και απαιτείται η άμεση επιστροφή τους αρχικά στους συνταξιούχους που προσέφυγαν στην δικαιοσύνη και στην συνέχεια -βάσει της αρχής της ισότητας- στο σύνολο των συνταξιούχων. Ωστόσο, ο πρωθυπουργός της χώρας, ενώπιον της εθνικής αντιπροσωπίας, μάς κατέπληξε: σε μια άστοχη και νομικά ατεκμηρίωτη ομιλία, με μια αυθαίρετη ερμηνεία της απόφασης του Σ.τ.Ε, υποστήριξε πως η κυβέρνηση σκοπεύει μεν να επιστρέψει στο σύνολο των συνταξιούχων της χώρας (όπως επιτάσσει άλλωστε η αρχή της ισότητας)τις παράνομες και αντισυνταγματικές μειώσεις, η επιστροφή αυτή όμως θα αφορά αποκλειστικά και μόνο στις κύριες συντάξεις. Η κατάσταση, δε, έγινε χειρότερη και διέφυγε των συνταγματικών ορίων, καθώς ακολούθησε και τροπολογία του αρμόδιου Υπουργού Εργασίας.
Με την τροπολογία αυτή ουσιαστικά συντελέστηκε μια απαράδεκτη επέμβαση στην δικαιοσύνη, που πλήττει βάναυσα την αρχή της διάκρισης των εξουσιών και σίγουρα δεν συνάδει με ένα σύγχρονο κράτος δικαίου. Η ενέργεια αυτή παραβιάζει κατάφωρα και τις συνταγματικά προβλεπόμενες εγγυήσεις της έννομης προστασίας του ατόμου, στην οποία εντάσσεται και η εκτέλεση των δικαστικών αποφάσεων.
Στο πλαίσιο της αρχής του κράτους δικαίου η διοίκηση οφείλει να συμμορφώνεται με τις δικαστικές αποφάσεις. Η κυβέρνηση, όμως, παραβιάζοντας την ανωτέρω υποχρέωση, σκοπεύει να μοιράσει 900 εκ στους συνταξιούχους, που έχουν χάσει πάνω από 50 δις από τις μειώσεις των συντάξεων στην δεκαετή κρίση. Ο κύριος Βρούτσης, που με δική του υπογραφή ψηφίστηκαν τόσο ο ν 4093/2012 όσο και ο ν 4051/2012, οι οποίοι περιέκοψαν συντάξεις, δώρα και επιδόματα, έρχεται οχτώ χρόνια αργότερα να ολοκληρώσει το έργο του.
Η κυβέρνηση της ΝΔ για άλλη μια φορά αποδεικνύει πως <<δυσκολεύεται>> να σεβαστεί το Σύνταγμα, τους θεσμούς και τις θεμελιώδεις αρχές του κράτους. Στην ουσία η κυβέρνηση με την αντισυνταγματική της τροπολογία περικόπτει πάνω από το 60% των οφειλόμενων, βάσει των υπ’ αριθ. 1439-1443/2020 αποφάσεων της Ολομέλειας του ΣτΕ. Ενώ το κόστος συμμόρφωσης για ιδιωτικούς και δημοσίους υπαλλήλους, για κυρίες και επικουρικές συντάξεις καθώς και για τα δώρα και επιδόματα, ανέρχεται σε 3,9 δις ευρώ. Συνεπώς, η σύγκριση των δύο ποσών αποδεικνύει το μέγεθος της εξαπάτησης των συνταξιούχων από την κυβέρνηση της ΝΔ.
Tέλος, αξίζει να σημειωθεί ότι τόσο για τις συντάξεις, όσο και για τα δώρα οι συνταξιούχοι δέχονταν κρατήσεις στο σύνολο του εργασιακού τους βίου και το σύνολό των συντάξεων μαζί με τα 3 δώρα επιδόματα, αποτελούν περιουσιακό τους δικαίωμα που προστατεύεται τόσο από το Σύνταγμα, όσο και από υπερνομοθετικά κείμενα όπως το Πρώτο Πρόσθετο Πρωτόκολλο της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ) και σαφώς δεν δύναται να διαγραφούν μονοκοντυλιά με μια απόφαση κυβέρνησης. Οποιαδήποτε άλλη απόφαση από την επιστροφή του συνόλου των οφειλόμενων ποσών στους συνταξιούχους θα πλήξει ανεπανόρθωτα το κύρος της δικαιοσύνης και την ασφάλεια δικαίου. Ανάχωμα σε αυτές τις ενέργειες οφείλει να σταθεί το σύνολο του νομικού κόσμου της χώρας και μαζί με τους συνταξιούχους να υπερασπιστεί το κράτος δικαίου, απέναντι σε μια κυβέρνηση χωρίς φραγμούς.
*O Γιώργος Γκίκας είναι εργατολόγος, κάτοχος μεταπτυχιακών στο Εργατικό Δίκαιο και στο Δίκαιο Κοινωνικής Ασφάλισης και Υγείας.
