Ο προβληματισμός που εξέφρασε έχει τη σημασία του, αλλά η προσπάθεια να εμφανιστεί ο follower αξιωματικά ως επιπόλαιη πολιτική σχέση που δεν συμβαδίζει με το βάθος που πρέπει να έχει η πολιτική αναζήτηση, θέλει κουβέντα.
Αν ο Πάνος Σκουρλέτης εννοεί πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να είναι ένα κόμμα, μη κόμμα, σαν αυτό που κατασκεύασε η απολίτικη ελαφρότητα του Σταύρου Θεοδωράκη, χωρίς κομματικές λειτουργίες, δομή και συλλογικότητα έχει δίκιο. Ένα τέτοιο κόμμα έχει ημερομηνία λήξης και όσοι το εκπροσωπούν ή το ψηφίζουν αργά ή γρήγορα αφού ζήσουν την πολιτική σχιζοφρένεια θα απορροφηθούν από τις μαύρες τρύπες του πολιτικού σύμπαντος.
Ποιο όμως θα είναι το πεδίο της συλλογικότητας ή της κοινής πολιτικής δράσης και της λειτουργίας μεταξύ των μελών ενός σύγχρονου πολιτικού κόμματος; Πως συμφωνείται ή ασκείται η πολιτική; Πώς συνυπάρχουν τα μέλη;
Από την άλλη αν κάποιος ονειρεύεται ή αυτοπροσδιορίζεται ως πεφωτισμένη πρωτοπορία, που πήρε άδεια από την Ιστορία για να λειτουργεί εξ ονόματός της ως επαγγελματίας μπροστάρης και δαφνοστεφανωμένος της μικρής πλην τίμιας μειοψηφίας, δε θα καταλάβει ποτέ γιατί κάποιος γίνεται follower ακόμη και ριζοσπαστικών απόψεων, αλλά όχι μέλος του κόμματος.
Όποιος τοποθετεί το κόμμα, την κομματικότητα, τους ανθρώπους του σε ένα δωμάτιο με αποτσίγαρα και αέναη αντιπαράθεση για την αριστεροσύνη και το μέτρο της, μοιραία θα χάσει τη σχέση με την κοινωνία , την πραγματικότητα και φοβάμαι και τους λίγους followers . Η Αριστερά έχει πλείστα τέτοια παραδείγματα με πιο πρόσφατο του Παναγιώτη Λαφαζάνη και των συνοδοιπόρων του.
Για να εξηγηθώ, όσα γράφω δεν έχουν το χαρακτήρα αντιπαράθεσης με την άποψη του Παναγιώτη Σκουρλέτη. Αντιθέτως η αναφορά του στους followers ήταν το έναυσμα για να παραθέσω τη δική μου άποψη που είναι πως αν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να μετασχηματιστεί σε κόμμα που έχει μέλλον , πρέπει να κατανοήσει τις νέες συνθήκες και ακριβώς να αποκτήσει followers κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Το σύγχρονο πλέγμα των αντιδραστικών ιδεών, αφού δημιουργεί μια «κανονικότητα» μέσα από τα social media, τον καταναλωτισμό και την κυριαρχία του στα Μέσα Ενημέρωσης, ζητά απλώς να επικρατήσει η κανονικότητα που επέβαλε. Όσοι σκέφτονται με όρους κομματικών γραφείων, κομματικών μελών που είναι ένα είδος ηρωικών ερημιτών που δεν τους αφουγκράζεται η κοινωνία και ιστορικής νομοτέλειας για την επικράτηση του (αριστερού) καλού, θα έχουν την τύχη των κατά καιρούς Λαφαζάνηδων ενώ η κοινωνία θα ζει στην εικονική και καταστροφική ευωχία της. Οι άνθρωποι θα γεννιούνται και θα πεθαίνουν σε έναν κόσμο που δε θα μπορεί να αναιρέσει τη σκλαβιά γιατί η σκλαβιά είναι το σπίτι του.
Ο χώρος του διαδικτύου σήμερα αποτελεί τη σύγχρονη κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα. Ζούμε σε μια μεταβατική εποχή που διαμορφώνει ένα νέο είδος ανθρώπου. Με ανάλογο τρόπο η βιομηχανική επανάσταση δημιούργησε έναν διαφορετικό άνθρωπο και η δαιμονοποίησή της δεν αναίρεσε τον ιστορικό της ρόλο. Μεγάλο μέρος αυτού που κάποτε αποκαλούσαμε «κοινωνία» ζει, αντιδρά και επηρεάζεται μέσα στο διαδίκτυο. Και αυτό που σήμερα φαίνεται παρεκτροπή ίσως σε πολύ λίγο φαντάζει ως φυσιολογική και αδιαμφισβήτητη έκφραση της ανθρώπινης φύσης.
Στο διαδίκτυο ζούμε και την ανταλλαγή ή τη δημιουργία των ιδεών, ενώ για πρώτη φορά μετράμε τη διαδραστικότητα και την απήχησή τους. Δηλαδή ο κάθε Σκουρλέτης έρχεται αντιμέτωπος με την αποδοχή ή την απόρριψή του, όσο μεγάλο και αν φαντάζει το δημιούργημά του. Για να το πω κάπως τραγικά, ολόκληρο το οικοδόμημα ενός κομματικού κονκλάβιου παλαιού τύπου, μπορεί να αμφισβητηθεί και να ακυρωθεί από ένα πετυχημένο σχόλιο πιτσιρικά στο τουίτερ, ο οποίος δεν έχει κανένα λόγο να αναγνωρίσει καμιά πρωτοπορία σε κάποιον που είναι γερασμένος ως μυαλό και πρακτική.
Αν πρέπει λοιπόν να βγάλουμε κάποιο συμπέρασμα είναι πως το νέο κόμμα χρειάζεται και followers και like και retweet για να επιβιώσει. Τα κόμματα δεν παράγουν ιδέες και πολιτικές για τον εαυτό τους αλλά για την κοινωνία την οποία οφείλουν να υπηρετούν. Και φυσικά οφείλουν να μην αντικαθιστούν την ουσία της πολιτικής με λεκτικές περικοκλάδες που φαντάζουν εύσημα για τον εκφραστή τους. Το διαδίκτυο δεν θα κρίνει την πολιτική, αλλά ο κόσμος που θα ασχοληθεί με την πολιτική είναι στο διαδίκτυο, όχι σε κάποιο «πεζοδρόμιο» περιμένοντας τον πεφωτισμένο μπουρδολόγο. Στο διαδίκτυο είναι και τα νέα κινήματα και οι μεγάλες αμφισβητήσεις. Στο διαδίκτυο είναι και ο μεγάλος πόλεμος.
Αυτή τη στιγμή, σε ολόκληρο τον κόσμο, οι αντιδραστικές ιδέες, χρησιμοποιούν τις πλατφόρμες δικτύωσης για να χειραγωγήσουν τους πολίτες. Ναι, το διαδίκτυο δεν είναι ουδέτερο και αταξικό. Ο Τραμπ επικράτησε και κυριαρχεί μέσω της διαφήμισης στο Facebook. Η αποκάλυψη για το σκάνδαλο του Cambridge Analytica και τη χειραγώγηση των ψηφοφόρων μέσω του Facebook είναι κορυφή του παγόβουνου. Είναι πολύ πιθανό (υπάρχουν αρκετές ενδείξεις) ο Κυριάκος Μητσοτάκης να επικράτησε λόγω της στοχευμένης και ακριβοπληρωμένης δράσης στα social media που διαμόρφωσαν την κρίσιμη μάζα για να αλλάξει η κυβέρνηση.
Στο διαδίκτυο βρίσκεται το πεζοδρόμιο και ο δρόμος, οι μάζες και οι ιδέες. Εκεί εντοπίζεται και όλη η ταξικότητα της κοινωνίας, η πολιτική και τα fake news που στόχο έχουν να επικρατήσουν ως αλήθεια.
Κανένα κόμμα νέου τύπου δεν μπορεί να αγνοεί τη νέα πραγματικότητα, ούτε να ονειρεύεται άβολες καρέκλες σε κομματικά γραφεία και διαδικασίες πνιγμένες στην κάπνα και τη βαρεμάρα. Σκεφθείτε μόνο να ανέβει μια τέτοια φωτογραφία στο Facebook τι σχόλια θα προκαλέσει. Πολλοί θα αναγκάζονταν να κλείσουν το λογαριασμό τους στα social για να μην πω για το λογαριασμό με την πολιτική. Τα κουπιά στις βάρκες είναι για ρομαντικούς περιπάτους από τότε που ανακαλύφθηκε η μηχανή.
Followers χρειάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, ή μάλλον τα εκατομμύρια των followers να συμμετέχουν στην κομματική συλλογικότητα. Δε χρειάζεται βαριά, αυτοεπιβεβαιωτικά και σεχταριστικά συμπλέγματα που δημιουργούνται για να βλέπουν οι από μέσα ανίκανους τους έξω και να κατασκευάζουν τη δήθεν ικανότητά τους. Κάνουν like στον εαυτό τους δηλαδή.