O Aλέξανδρος Νικολαΐδης αποδήμησε στις 14 Οκτωβρίου 2022, στα 43 του, μετά από μία διετία σκληρής μάχης με μία σπάνια μορφή καρκίνου. Ένα χρόνο και μία μέρα μετά το φευγιό του, τα μετάλλιά του από την Αθήνα και το Πεκίνο βρίσκονται στα Ολυμπιακά Μουσεία της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, αφού οι πλειοδότες της περυσινής φιλανθρωπικής δημοπρασίας τα παραχώρησαν ξανά στην οικογένεια. Παρά την εκκωφαντική απουσία της Πολιτείας, συγκεντρώθηκαν αρκετά χρήματα ώστε να δωριστούν πενταψήφια ποσά σε επτά φιλανθρωπικά ιδρύματα. Εγκατεστημένη πια στην Αθήνα μαζί με τα δύο παιδιά που απέκτησε από τον Αλέξανδρο, η Δώρα Τσαμπάζη εξακολουθεί να μάχεται για να προστατεύσει το ηθικό κληροδότημά του και για να πραγματοποιήσει αυτό που ο πρόωρα χαμένος Ολυμπιονίκης ζήτησε με τη συγκλονιστική αποχαιρετιστήρια επιστολή του: «Να σωθεί, έστω, ένα παιδί».
Στο Αρκαλοχώρι, ο (απελθών) δήμαρχος Μινώα-Πεδιάδας δυσανασχέτησε στη δημιουργία παιδικής χαράς, επειδή «μια μέρα θα φύγουν από δω οι σεισμόπληκτοι και θα μείνουν μόνο τα παιδιά των μεταναστών». Η Δώρα επαναστάτησε. «Μια, ναι, αυτό ακριβώς θα ήθελε ο Αλέξανδρος», απάντησε αυστηρά. «Να παίζουν τα Ελληνάκια με τα μεταναστόπουλα από όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, χωρίς διακρίσεις». Στη δομή του Ωραιοκάστρου, η Ελεάνα και ο Γιώργος έπαιξαν με τα προσφυγόπουλα, που φεύγοντας για τον τελικό προορισμό τους φορούσαν φανέλες του Βιεϊρίνια και του Αλέξανδρου Πασχαλάκη.
Ένα παιδί, ένα χαμόγελο: το όραμα του γίγαντα με την παιδική ψυχή. Δεν το συμμερίζονται όμως όλοι. Η εισήγηση για μετονομασία του κλειστού του Τάεκβοντο σε «γήπεδο Αλέξανδρος Νικολαΐδης» έχει πέσει σε ώτα μη ακουόντων, για προφανείς κομματικούς λόγους. Ο Ολυμπιονίκης είχε ταχθεί στο πλευρό του ΣυΡιζΑ και λοιδορηθεί γι’ αυτό, ενώ και η σύντροφός του ήταν υποψήφια –συμβολικά- στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας στις βουλευτικές εκλογές του Μαΐου.
Τι θα έλεγε σήμερα ο Νικολαΐδης για το πολιτικό γίγνεσθαι και για τα εσωκομματικά του ΣυΡιζΑ; «Ο φίλος του ο Νίκος Μωραΐτης έγραψε κάτι ωραίο: “Αλέξανδρε, από τότε που έφυγες όλα έγιναν χειρότερα”. Θα τόνιζε την ανάγκη να δοθεί ο αγώνας για τα ιδανικά μας. Ακόμα και αν χάσουμε, ας χάσουμε ως αριστεροί και αλληλέγγυοι. Θα ήταν παρών και ενωτικός. Θυμηθείτε πώς αντέδρασε όταν το κοινό αποδοκίμαζε τον νικητή του τελικού της Αθήνας, τον Κορεάτη Μουν. Ενώ ο Αλέξανδρος μπορούσε να οχυρωθεί πίσω από τα γιουχαΐσματα και να πει “εγώ είμαι ο πραγματικός Ολυμπιονίκης”, πλησίασε τον αντίπαλο και σήκωσε το χέρι του. Εφ’ όσον ο αγώνας είναι ισότιμος και το αποτέλεσμα αντικειμενικό, οφείλεις να σέβεσαι τον νικητή. Μόνο τότε ανεβαίνεις και εσύ στο δικό σου βάθρο, όποιο και αν είναι αυτό».
Οι φίλοι μετρήθηκαν και βγήκαν πολλοί. «Στη ζυγαριά, νίκησε η αγάπη και το φως», λέει η Δώρα Τσαμπάζη. «Ακόμα και σήμερα, ο Αλέξανδρος είναι ο φάρος μου, το ίδιο και των παιδιών μας. Έρχονται πολλοί και μου λένε ότι τους λείπει. Να σου πω γιατί; Επειδή ήταν ένας άνθρωπος αγνός, μια ψυχή καθαρή, σαν γυαλί που πάντοτε βλέπεις τι υπάρχει από πίσω. Διάφανος. Τίποτε σκοτεινό».
Το τρισάγιο στη μνήμη του Αλέξανδρου ήταν σεμνό και έγινε σε στενό φιλικό και οικογενειακό κύκλο στην Αγία Φωτεινή Ιλισσού στην Αθήνα. Τα στεφάνια δεν χρησιμεύουν πια σε τίποτε. Πριν ολοκληρωθεί η θητεία αυτής της Ευρωβουλής, θα γίνει συζήτηση στις Βρυξέλλες, με πρωτοβουλία του Κώστα Αρβανίτη, για την αλλαγή της ευρωπαϊκής νομοθεσίας. Το αίτημα είναι να δοθεί στον ασθενή τελικού σταδίου το δικαίωμα να δοκιμάσει πειραματικές θεραπείες, όπως γίνεται στις ΗΠΑ (“I have the right to try”).
«Εάν είσαι καρκινοπαθής στο ελληνικό Δημόσιο, δεν θα πάει καλά αυτό», λέει η Δώρα. «Δεν θα φτάσεις καν το προσδόκιμο ζωής που θα σου δώσουν οι γιατροί, εκτός αν υποθηκεύσεις όλη σου την οικογένεια και πας σε ιδιωτική κλινική. Τα νοσοκομεία ρημάζουν. Προγραμματισμένα χειρουργεία αναβάλλονται για έξι μήνες. Ναι, αλλά σε έξι μήνες ο όγκος θα έχει κάνει πάρτι! Χτυπάω πόρτες, αλλά δεν ξέρω μέχρι πότε θα έχω δυνάμεις. Θέλω να ζήσω και χωρίς να έχω τον καρκίνο στη ζωή μου…».
Ο Αλέξανδρος έφυγε μετά από 22 μήνες σκληρής μάχης. «Είναι ένα τυφλό χτύπημα, μπορούσε να συμβεί σε οποιονδήποτε», έλεγε. Η Δώρα Τσαμπάζη συγκινείται. «Το πένθος είχε ξεκινήσει για μένα νωρίς», λέει. «Πολλοί λένε ότι είναι προτιμότερο να χάνεις τον άνθρωπό σου σε μία στιγμή. Οι συγγενείς φερόμαστε συχνά εγωιστικά, θέλουμε τον άνθρωπο κοντά μας ζωντανό κι ας ταλαιπωρείται αβάσταχτα ο ίδιος. Ο κάθε άνθρωπος πενθεί με διαφορετικό τρόπο. Είναι λάθος να κρίνουμε το πένθος του άλλου. Ίσως και να το είχα ανάγκη, το δυνατό σοκ της απώλειας. Και δεν είμαστε στο 1950, να κλείνουμε τα παράθυρα τρία χρόνια και να κλαίμε. Και πώς να παραπονεθώ εγώ, εφ’ όσον ο άνθρωπός μου έφυγε μέσα στην αγάπη; Σκέψου να φεύγει η κοπέλα σου και να σκοτώνεται μέσα σε ένα τρένο. Ή, ακόμα χειρότερα, να πάθεις αυτό που έπαθε η μάνα του Παύλου Φύσσα. Το μίσος που φέρνει μαζί της μια τέτοια απώλεια δεν σβήνει ούτε αν ο φονιάς μπει στη φυλακή. Όταν ήρθε σε επαφή μαζί μου η Μάγδα Φύσσα, ήταν η καλύτερη μέρα που έζησα μέσα στο πένθος μου. Εκείνη μετράει για εκατό ανθρώπους, για χίλιους. Για όλους αυτούς που μαζεύτηκαν έξω από το Εφετείο. Για όλη την κοινωνία. Στα παιδιά μου είπα ότι ο γιος αυτής της γυναίκας άφησε με τη θυσία του αποτύπωμα ίδιο με αυτό του μπαμπά τους. Και ας μην ήταν θυσία…».
Διαβάστε επίσης: Αλέξανδρος Νικολαΐδης: Το συγκλονιστικό γκράφιτι για τον ολυμπιονίκη στο κολυμβητήριο του Βύρωνα (Photo)
Αλέξανδρος Νικολαΐδης: Συγκλονίζει ο γιατρός του – «Έδωσε μαθήματα ζωής και σε μας»
