Η «Αμνησία» του Φεντερίκο Αξάτ είναι ένα βιβλίο που δεν μπορείς να αφήσεις από τα χέρια σου αν δεν φτάσεις στην τελευταία σελίδα.
Είναι μια ιστορία πέρα από το είδος «αστυνομική» και 100% λογοτεχνία.
Ο Αξάτ γεννήθηκε το 1975 στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής. Εργάστηκε ως πολιτικός μηχανικός κάνοντας καριέρα στον κλάδο των τηλεπικοινωνιών σε χώρες της Κεντρικής Αμερικής.
Αυτό είναι το τέταρτο βιβλίο που μας παραδίδει (κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο σε μετάφραση Αγγελικής Βασιλάκου) και το πρώτο του που έπεσε στα χέρια μου. Για την ακρίβεια επεδίωξα να το διαβάσω γιατί ο συγγραφέας προέρχεται από εκείνο το μέρος του πλανήτη που λατρεύω αλλά και που λογοτεχνικά έχει ένα πολύ ιδιαίτερο DNA που με σαγηνεύει ως αναγνώστη.
Περίμενα ή και επεδίωκα να βρω λίγο αυτό το «αλλαφροϊσκιωτο» που διαθέτει η λατινική Αμερική, τον μαγικό ρεαλισμό, αλλά αντ’ αυτού μπήκα σε έναν κόσμο δομημένο με μελετημένη σατανική μαεστρία για να μεταφέρει την αγωνία και όλα τα στοιχεία ενός ψυχολογικού θρίλερ. Και το χάρηκα ακόμη περισσότερο!
Ο ήρωας του βιβλίου ξυπνάει στο σπίτι του, βλέπει το πτώμα μιας κοπέλας στην άλλη άκρη του σαλονιού του αλλά δεν θυμάται τίποτα. Και μετά το πτώμα εξαφανίζεται. Πού πήγε, ή μήπως δεν υπήρξε ποτέ; Ναι αλλά… (δεν κάνω ποτέ σπόιλερ, μην τρομάζετε!!!)
Ο Αξάτ αρχίζει να φτιάνει έναν ιστό ιστοριών που εξυπηρετούν το «αστυνομικό» κομμάτι του έργου του και παράλληλα να μιλάει για τη λειτουργία της μνήμης και τα παιχνίδια που παίζει το μυαλό στους ήρωες της ιστορίας του.
Το στιλ της γραφής είναι καταιγιστικό σαν διαφορετικές σεκάνς κινηματογραφικής ταινίας. Ο αναγνώστης της «Αμνησίας» δέχεται (εγώ με μεγάλη χαρά) απανωτά χτυπήματα και πριν προλάβει να συνέλθει κάτι ακόμη πιο αναπάντεχο έρχεται να τον ταρακουνήσει.
Οι περιγραφές του Αξάτ είναι σαν να σε κερνάει ένας μπάρμαν διαφορετικά σφηνάκια. Δυνατά που σε απογειώνουν.
Οι χαρακτήρες του είναι τόσο ζωντανοί που τους «βλέπεις». Πονηροί, ευάλωτοι, δυνατοί, ένοχοι.
Το βιβλίο διατρέχεται από τις μουσικές των Blur και των Franz Ferdinand ενώ σε κάποιο σημείο – που δεν είναι χαρούμενο, πιστέψτε με – «ντύνεται» με Abba, για ένα τραγούδι.
Η «Αμνησία» μου πρόσφερε μια πραγματική απόλαυση, από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού που μετά την τόση Σκανδιναβία με ταρακούνησε για τα καλά!
Αξίζει να το διαβάσετε!
Προφανώς θα αναζητήσω και τα άλλα βιβλία του Φεντερίκο Αξάτ.
Πηγή:viewtag.gr
