Είναι προφανές ότι πληρώνουμε πολύ ακριβά το «άνοιξε κλείσε» από τον περασμένο Νοέμβριο, τον μετεωρισμό της πολιτικής ηγεσίας μεταξύ της δημόσιας υγείας και του πολιτικού κόστους και την αδυναμία ή έλλειψη θέλησης των επιστημόνων να πείσουν τους κυβερνώντες να λάβουν τις ορθές αποφάσεις. Σήμερα είμαστε αντιμέτωποι με ένα τρίτο κύμα του ιού, ίσως το σφοδρότερο (μακάρι να βγω ψεύτης), σε συνδυασμό με την κούραση της κοινωνίας από τον παρατεταμένο εγκλεισμό. Συνδυασμός που σκοτώνει στην κυριολεξία.
Και ίσως το σοβαρότερο: η πολιτική ηγεσία δεν χάνει ευκαιρία να στέλνει στην κοινωνία το λάθος μήνυμα ότι στο τέλος του μήνα ανοίγει σταδιακά η αγορά.
Είναι εξίσου προφανές ότι οι επιστήμονες της αρμόδιας επιτροπής (όσοι δεν έχουν επιλέξει για τον εαυτό τους τον ρόλο του κυβερνητικού πομπού) είναι το λιγότερο αμήχανοι μπροστά σε τέτοια εξέλιξη. Η πικρή για όλους μας αλήθεια είναι ότι η ευκαιρία για ενίσχυση του ΕΣΥ και των ΜΜΜ και για λήψη μέτρων στους εργασιακούς χώρους χάθηκε προ πολλού.
Οπως χάθηκε και η ευκαιρία για ένα διαφορετικό μείγμα μέτρων, όπως το άνοιγμα της αγοράς με αυστηρότατους κανόνες, ακόμη και το άνοιγμα των καφέ και των εστιατορίων που διαθέτουν εξωτερικούς χώρους. Αυτή η ευκαιρία χάθηκε όταν βγήκαμε από το πρώτο καθολικό lockdown έναν χρόνο πριν και ανοίξαμε μες στην καλή χαρά τον τουρισμό υποβαθμίζοντας τον κίνδυνο. Από εκεί και μετά όλα έγιναν όπως δεν θα έπρεπε να γίνουν. Η χώρα μετεωρίζεται μεταξύ του «κλείνουμε και δεν κλείνουμε» και του «ανοίγουμε ή δεν ανοίγουμε». Και οι πολίτες, αντιλαμβανόμενοι την αμηχανία και τον μετεωρισμό των υπευθύνων, πολιτικών και επιστημονικής κοινότητας, όπως ήταν φυσικό ακολούθησαν.
