Αυτό που συμβαίνει με τις εκλογές της ΕΠΟ (27 Μαρτίου) δεν έχει προηγούμενο στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο και τολμώ να το συγκρίνω μόνο με τον κακό χαμό και το βρόμικο παρασκήνιο στις εκλογές της ομοσπονδίας το 1999 στην Αλεξανδρούπολη.
Το κώλυμα του υποψήφιου για την προεδρία Θ. Ζαγοράκη, οι ωμές παρεμβάσεις της κυβέρνησης στο δήθεν αυτοδιοίκητο της ΕΠΟ, τα «μαγειρέματα» τόσο εκείνων που έχουν υπό τον έλεγχό τους την ομοσπονδία όσο κι εκείνων που προσπαθούν να ανατρέψουν τους συσχετισμούς διά της πλαγίας οδού (βλέπε Κυρ. Μητσοτάκης και Λ. Αυγενάκης), οι πρόεδροι των ενώσεων που άγονται και φέρονται από τους ισχυρούς και ψηφίζουν ή αλλάζουν στρατόπεδα κατά πού φυσάει ο άνεμος συμπληρώνουν ένα σκηνικό γελοιότητας και ανικανότητας ταυτόχρονα, καθώς δεν μπορούν να χωρίσουν μεταξύ τους δυο γαϊδουριών άχυρα. Το ελληνικό ποδόσφαιρο βουλιάζει, τα ευρωπαϊκά εισιτήρια από πέντε έγιναν τέσσερα, η Ελλάδα κατηφόρισε στην 21η θέση του ranking της UEFA, οι τρεις από τους τέσσερις εκπροσώπους μας στην Ευρώπη υποβιβάζονται στην τρίτη τη τάξει ευρωπαϊκή διοργάνωση, το νεοσύστατο Conference League, τα λεφτά από την Ευρώπη για τις ομάδες απομακρύνονται, οι «χρυσοφόροι» όμιλοι του Champions League θα γίνουν από τη νέα σεζόν περίπου όνειρο απατηλό, αλλά οι Big-4 και οι μικρομεσαίοι που απλώς συμπληρώνουν τη Σούπερ
(ο Θεός να την κάνει έτσι…) Λίγκα αντί να τα βρουν για να αναστήσουν το λαοφιλές άθλημα επιμένουν σε στενόμυαλες και κοντόφθαλμες πρακτικές κάνοντας μόνο επίδειξη δύναμης ο ένας στον άλλο. Ούτε λόγος για λύσεις άμεσες και ριζοσπαστικές για να διαφημίσουν και να αναβαθμίσουν το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ο,τι αρπάξει ο καθένας εδώ και τώρα. Και η πτώση συνεχίζεται, σε ένα πηγάδι που δεν έχει πάτο…