Η άδεια λειτουργίας στην ΕΔΕΜ, στον αυτοδιαχειριζόμενο φορέα των δημιουργών και των δικαιούχων δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας, μια άδεια που η έκδοσή της κατακτήθηκε ύστερα από πολύμηνους αγώνες των καλλιτεχνών, αποτελεί νίκη των ανθρώπων του πολιτισμού της χώρας μας.
Το υπουργείο Πολιτισμού έκανε ό,τι μπορούσε για να αποφύγει αυτή την εξέλιξη όλον αυτό τον καιρό, εξαπατώντας τους άμεσα ενδιαφερόμενους και την κοινή γνώμη, επικαλούμενο προσχηματικά εμπόδια, με τελευταία «εφεύρεση» την απαίτηση υποβολής έκθεσης βιωσιμότητας από την ΕΔΕΜ, απαίτηση που πουθενά δεν αναφερόταν στον νόμο 4481/2017 που ψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ταυτόχρονα, ενώ η ηγεσία του υπουργείου καθυστερούσε με όποιο τρόπο μπορούσε την ΕΔΕΜ, στο μεταξύ αδειοδοτούσε απρόσκοπτα και βέβαια χωρίς γραφειοκρατικά εμπόδια αλλά ταχύτατα μια ιδιωτική εταιρεία για να δραστηριοποιηθεί στον χώρο των πνευματικών δικαιωμάτων, εταιρεία συμφερόντων γνωστού ολιγάρχη επιχειρηματία με πολλαπλές διασυνδέσεις με το πρωθυπουργικό περιβάλλον. Παράλληλα, το υπουργείο άφηνε με ευθύνη του απλήρωτους τους δημιουργούς, θέλοντας να τους μετατρέψει σε ζητιάνους που θα εκλιπαρούν την εύνοια και την ελεημοσύνη της αυτού εξοχότητας της εξουσίας. Με τον τρόπο αυτό το ελληνικό τραγούδι και η ελληνική μουσική δέχονταν αλλεπάλληλα χειρουργικά χτυπήματα.
Και όλα αυτά από μια υπουργό που επί των παλαιότερων ημερών της στο υπουργείο είχε αφήσει ανεξέλεγκτη την ΑΕΠΙ να λυμαίνεται τα χρήματα των δημιουργών κάνοντας πάρτι, το οποίο μόνο η κ. Μενδώνη δεν ήξερε. Η Δικαιοσύνη αυτήν τη στιγμή διερευνά τεράστιες οικονομικές ατασθαλίες της παλαιάς ΑΕΠΙ, ενώ η νέα ΑΕΠΙ προωθήθηκε με τις ευλογίες των κυβερνώντων.
Πλέον, ύστερα από αυτή την πρώτη επιτυχία απαιτείται να γίνει άμεσα η μετάβαση της ΕΥΕΔ στην επίσημη πλέον ΕΔΕΜ, για να αρχίσουν επιτέλους να πληρώνονται οι δικαιούχοι. Ελπίζουμε ότι το υπουργείο κατάλαβε ότι δεν είναι δυνατόν να θυμάται τους καλλιτέχνες μόνο όταν βραβεύονται (για να κλέψει κάτι από τη αξία τους) και όταν πεθαίνουν, γιατί δεν μπορούν τότε να αντιμιλήσουν. Εχει σημασία να τους δει – έστω και τώρα– όχι ως μονάδες και κατά περίπτωση, αλλά ως έναν εργατικό κλάδο σκληρά και επισφαλώς εργαζόμενων ανθρώπων, οι οποίοι έχουν ανάγκη από εργασιακά δικαιώματα ξεκάθαρα ορισμένα από τον νόμο για όλους, χωρίς αστερίσκους και υποσημειώσεις.
Είναι η ώρα να ζητήσει συγγνώμη για τα διαφυγόντα κέρδη των δημιουργών τόσο στο παρελθόν όσο και στο παρόν και να παραιτηθεί από τη δημόσια παραπλάνηση και την εξυπηρέτηση ιδιωτικών συμφερόντων των ημετέρων. Οι πνευματικοί άνθρωποι έχουν δικαίωμα και εύλογη απαίτηση επί των έργων τους. Καμιά άλλη καθυστέρηση δεν είναι δυνατόν να γίνει αποδεκτή. Οι παραπλανητικές σειρήνες του νεοφιλελευθερισμού που χάιδεψαν πολλά αυτιά σε προεκλογικές συνεστιάσεις πνευματικών ανθρώπων με τον κ. Μητσοτάκη, αποδείχθηκαν αυτό που πάντα ήταν: άδειες λέξεις μπροστά στην πείνα των σημερινών υπουργικών και πρωθυπουργικών συνδαιτημόνων. Το μάθημα αφορά όλους μας.
