Ο Χαβιέρ Μιλέι έβαλε μπρος τη θεραπεία-σοκ στην Αργεντινή υλοποιώντας τα όνειρα των ακροκεντρώων (και ακροδεξιών), κλείνοντας υπουργεία «άχρηστα» για την αυτορρυθμιζόμενη αγορά, όπως του πολιτισμού ή της παιδείας, απολύοντας δεκάδες χιλιάδες δημόσιους υπαλλήλους και εφαρμόζοντας ακραία μέτρα λιτότητας όπως των μνημονίων. Μάλιστα τον επαίνεσε το ΔΝΤ με την τεχνογνωσία στις «διασώσεις» οικονομιών της Λατινικής Αμερικής.
Μόνο που τα αποτελέσματα αυτών των θεραπειών ήταν οδοστρωτήρας για τα μη προνομιούχα στρώματα. Ηδη ο πληθωρισμός τρέχει με 211% –στο 25% πήγε τον Δεκέμβριο που ανέλαβε ο αλυσοπριονάκιας–, ενώ το 40% των Αργεντινών διαβιοί σε καθεστώς φτώχειας.
Ο Μιλέι με ένα διάταγμα ακύρωσε 300 νόμους για να κάνει μεταρρυθμίσεις, ενώ οι Ελληνες ομογάλακτοί του παραβιάζουν αδίστακτα νόμους και σύνταγμα. Λογαριασμό δεν δίνει η ελληνική κυβέρνηση για οποιοδήποτε ζήτημα στο οποίο πιάστηκε με τη γίδα στην πλάτη, από τις υποκλοπές και το έγκλημα στα Τέμπη μέχρι την κοροϊδία των συνταξιούχων και τον πληθωρισμό της απληστίας.
Με αφορμή τα του ποδοσφαίρου, αμέσως πάει ο νους στο αγαπημένο λαϊκό σπορ στη Λατινική Αμερική, όπου η σκοτεινή διαπλοκή της εξουσίας είναι ίδιον των διεφθαρμένων κυβερνήσεων. Δικτάτορες των όπλων ή του πλούτου αποκτούν τον έλεγχο της Δικαιοσύνης, του στρατού και της κρατικής ή ιδιωτικής πληροφόρησης.
Εκτελέσεις εν μέση οδώ, βιασμοί, διεφθαρμένη αστυνομία και λούμπεν υποστηρίγματα χτίζουν φοβισμένους και άπραγους πολίτες. Ναρκοβαρόνοι και υπερπλούσιοι ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις.
Αν πήγε το μυαλό σας στον Πάμπλο Εσκομπάρ, θυμηθείτε ότι στήριζε οικονομικά οικογένειες ολόκληρες –στήριξη όχι τόσο ευτελής όσο ενός «pass»– και τον ευγνωμονούσαν. Αντίθετα, ο Μιλέι και η συνομοταξία του μισούν τους υπηκόους τους, κηρύσσοντας λιτότητες, κρατώντας τους μακριά από τα σαλόνια και το φαγοπότι που έχει στήσει η ολιγαρχία, η «αριστεία».