Από τον εμφύλιο και την προσφυγιά, στη Γερμανία μέσω Ελλάδας. Ο Σύρος διαιτητής Αμάρ Σαχάρ μιλάει στο Documento και εξηγεί πως το ποδοσφαιρικό όνειρο τον βοήθησε δύσκολο ταξίδι του μέχρι τη Γη της Διαιτητικής Επαγγελίας.
Το ποδόσφαιρο αποτελεί για αρκετούς πρόσφυγες μια αχτίδα ελπίδας. Είτε ως ένα παιχνίδι, μέσω του οποίου ξεχνούν, έστω και για λίγο τα προβλήματά τους, είτε ως ιδανικό για ένα μέλλον μακριά από τη φτώχεια και τη ζωή στους δρόμους. Για τον Αμάρ Σαχάρ κράτησε ζωντανό το όνειρο της επιστροφής στην κανονικότητα, όταν πάλευε με τα κύματα στις θάλασσες του Αιγαίου για να ξεφύγει από τον εφιάλτη του πολέμου. Δεν είναι ποδοσφαιριστής, ή προπονητής. Ωστόσο, μοιράζεται την ίδια αγάπη για το άθλημα από το πόστο του διαιτητή.
Ο 27χρονος Αμάρ ξεκίνησε την καριέρα του στη διαιτησία προ δεκαετίας στην πατρίδα του. Διηύθυνε παιχνίδια Κ-14 και Κ-17 στην Χάμα, την τέταρτη μεγαλύτερη πόλη της Συρίας. Το 2008 πήρε προαγωγή στη δεύτερη κατηγορία, ενώ από το 20010 η καριέρα του έγινε πλήρως επαγγελματική, αφού ανέβηκε στην πρώτη κατηγορία της Συρίας.
Κι ύστερα, ήρθε ο εμφύλιος. Η ανέλιξη του Σαχάρ συνέπεσε με μια περίοδο ευημερίας για το συριακό ποδόσφαιρο. Τη χρονιά που ξεκινούσε, η Αλ Καραμάχ έφτανε στον τελικό του Ασιατικού Champions League. Το 2011, η εθνική του προκρίθηκε σε τελική φάση Ασιατικού Κυπέλλου για πρώτη φορά έπειτα από 15 χρόνια. Ήταν όμως την ίδια σεζόν, που το πρωτάθλημα διεκόπη. Οι αντικαθεστωτικοί προσπάθησαν να δημιουργήσουν ξεχωριστή εθνική. Το γήπεδο έγινε επικίνδυνο και η ανάδυση του Ισλαμικού Κράτους έκανε ακόμα περισσότερο κόσμο να αναζητήσει το μέλλον του αλλού. «Λίγο μετά το ξέσπασμα του πολέμου στη Συρία αναγκάστηκα να εγκαταλείψω τη χώρα. Πήγα στον Λίβανο, όπου σφύριζα ματς Κ-19 και Κ-21», θυμάται ο ίδιος, μιλώντας στο Documento. Το 2015, μαζί με την επτά μηνών έγκυο σύζυγό του αποφάσισαν να κάνουν το βήμα για την Ευρώπη, μαζί με χιλιάδες απεγνωσμένους συμπατριώτες τους. Επέλεξαν τη Γερμανία, καθώς ο αδερφός του Αμάρ βρισκόταν ήδη εκεί και η μετάβαση έδειχνε ευκολότερη.
«Επιστρέψαμε στη Χάμα για να ξεκινήσουμε οργανωμένα το ταξίδι μας για την Ευρώπη. Από εκεί πήγαμε στο Λίβανο, περάσαμε στην Τουρκία. Διασχίσαμε τη θάλασσα και φτάσαμε στη Χίο, η σύζυγός μου ήταν επτά μηνών έγκυος. Στην Ελλάδα μείναμε τρεις μέρες και έχω καλές αναμνήσεις από τους ανθρώπους. Μας βοήθησαν πολύ, τόσο που σκεφτόμαστε το επόμενο καλοκαίρι να την επισκεφτούμε ξανά, αν και από διαφορετική βάση», λέει. Η διαδρομή συνεχίστηκε μέσω Σκοπίων και Σερβίας με λεωφορείο. Κι ύστερα Κροατία, Σλοβενία, Αυστρία με τρένο.
Από εκεί, με λεωφορείο, έφτασε στο Πασάου, στα γερμανικά σύνορα και οι αρχές τους έδωσαν χαρτιά για ένα κέντρο προσφύγων στο Μόναχο. «Όχι, όχι, δεν πάμε Μόναχο, πάμε στο Βερολίνο, να βρούμε την Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία», είπε ο Σαχάρ στους Γερμανούς, οι οποίοι γούρλωσαν τα μάτια τους όταν είδαν στο διαβατήριό του σφραγίδα από το Ομάν. Τους εξήγησε ότι είχε ταξιδέψει για να διευθύνει ποδοσφαιρικά παιχνίδια. Μίλησε στους άγνωστους για το όνειρό του να συνεχίσει την καριέρα του διαιτητή στη χώρα τους. Και τελικά εκείνοι πείστηκαν να του δώσουν δύο εισιτήρια για το Βερολίνο. Η ποδοσφαιρική του ταυτότητα, έπαιξε το δικό της ρόλο.
Ο Αμάρ ήταν βέβαιος πως τα γραφεία της Ομοσπονδίας ήταν στην πρωτεύουσα. Όταν έμαθε πως η καρδιά του γερμανικού ποδοσφαίρου χτυπούσε στην Φρανκφούρτη, δεν πτοήθηκε. «Ξεκίνησα από την πρώτη μέρα να προπονούμαι μόνος μου και επικοινώνησα αμέσως με το την τοπική ποδοσφαιρική αρχή του Βερολίνου. Τους έστειλα το βιογραφικό μου με e-mail και μου έδωσαν τρία ματς ως τεστ. Τώρα είμαι διαιτητής στην πρώτη κατηγορία του Βερολίνου. Προπονούμαι σκληρά και στόχος μου είναι να ανέβω στη Bundesliga», μας λέει. Ο Σαχάρ, ο οποίος μιλάει αγγλικά και βελτιώνει συνεχώς τα γερμανικά του, κατανοεί πως η γλώσσα αποτελεί κλειδί για την ανέλιξή του στο σύστημα διαιτησίας μιας ξένης χώρας. Συνδυάζει τα μαθήματα Γερμανικών με την προπόνηση, τα σεμινάρια διαιτησίας, καθώς και με τα μαθήματα κολύμβησης που κάνει σε παιδάκια. Πρότυπό του είναι ο Άγγλος διαιτητής Χάουαρντ Γουέμπ και μεγάλο του όνειρο: «σε μερικά χρόνια να έχω πάρει γερμανική υπηκοότητα και να εκπροσωπώ τη Γερμανία ως διεθνής διαιτητής».
Σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού του, ο Σύρος βρέθηκε πολλές φορές κοντά σε μια ασπρόμαυρη μπάλα. Είτε αυτή παιζόταν σε καταυλισμούς, είτε σε γήπεδα όπου καλούταν ο ίδιος να σφυρίξει. «Κατά τη γνώμη μου, το ποδόσφαιρο παίζει έναν πολύ σημαντικό κοινωνικό ρόλο. Φτωχοί και πλούσιοι βρίσκονται μαζί στο ίδιο γήπεδο. Το ίδιο το άθλημα είναι από τη φύση του κατά του ρατσισμού. Το γήπεδο είναι ένα μέρος όπου όλοι βρίσκονται μαζί, πολιτισμοί και ιδέες διασταυρώνονται», καταλήγει στο Documento.
