Την ώρα που ο Τραμπ λέει ότι θα απαντά με σφαίρες στις πέτρες που μπορεί να πετάξουν οι πρόσφυγες στα σύνορά η είδηση του θανάτου της Αμάλ Χουσάιν ήρθε να ταράξει την χαζοχαρούμενη εγωπάθεια στα σόσιαλ μίντια.
Η Αμάλ πέθανε από την πείνα στην Υεμένη κι έγινε ακόμη ένα πρόσωπο με όνομα και επώνυμο για να στοιχειώνει την γενιά μας.
Πολίτες και πολιτικούς και πολιτικάντηδες που άλλοι με την αδιαφορία τους άλλοι με την απάθειά τους, άλλοι με τις πράξεις τους καταδικάζουμε παιδιά σε θάνατο.
Δεν τα ξέρουμε. Εμείς οι δημοσιογράφοι αναφέρουμε αριθμούς. Εσείς οι αναγνώστες διαβάζετε περιστατικά.
Τώρα όμως έχουμε πάλι ένα πρόσωπο παιδιού με ένα βλέμμα βασανισμένης γυναίκας να κοιτάζει το κενό, το κενό της ζωής της που δεν πρόλαβε να ζήσει.
Μπορεί άραγε να κάνει κάτι αυτό το βλέμμα, ενός παιδιού που δεν μεγάλωσε ποτέ, σε μας τους πολίτες ή το δικό μας βλέμμα αντέχει μόνο τις σέλφι μας;
Μπορεί αυτό το βλέμμα να κινητοποιήσει ηγέτες και πολιτικούς για να σωθούν άλλα παιδιά;
Δυστυχώς δεν νομίζω ότι θα αλλάξει κάτι.
Σε λίγες μέρες θα ξεχάσουμε την Αμάλ, όπως ξεχάσαμε τον Αϊλάν. Θα θυμόμαστε την εικόνα τους αλλά δεν θα γίνει τίποτα για χιλιάδες παιδιά που χάνονται σε παράλογους πολέμους και από την πείνα γιατί αυτά δεν έχουν πρόσωπο για την πολιτισμένη δύση.
Αμάλ, συγγνώμη κοριτσάκι μου. Όσο κι αν ακούγεται γελοίο. Συγγνώμη. Πες το και στον Αϊλάν και στα άλλα παιδιά που δεν μάθαμε ποτέ το όνομά τους.
