Οσοι ταξιδεύουν στις λεωφόρους της Ιστορίας, ξέρουν ότι πίσω από την «αιώνια» πάλη της Σαουδικής Αραβίας με το Ιράν, πίσω από τη δογματική ρήξη ανάμεσα στους σουνίτες και τους σιίτες μουσουλμάνους, πίσω από τη νομή εδαφών και φυσικών πόρων, κρύβεται και η «προαιώνια» πάλη των Αράβων με τους Πέρσες για τα βασικά: γη και (αν)ελευθερία.
‘Η, αν προτιμάτε, επίγειο πλούτο και εξουσία για τους λίγους, φτώχεια και πνευματική κηδεμονία για τους πολλούς.
Τέτοιοι Γόρδιοι Δεσμοί δεν λύνονται απ’ τη μια μέρα στην άλλη, ούτε από τη μια προεδρική θητεία στην άλλη. Ο Μπαράκ Ομπάμα το ‘ξερε και γιαυτό κράτησε, όσο μπορούσε, κάποιες αποστάσεις και από το Ριαντ και από το Τελ Αβίβ.
Δείτε τη «στροφή» του Ντόναλντ Τραμπ κατά την παρθενική περιοδεία του ως προέδρου των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή. Με άγνοια κινδύνου πιτσιρικά που παίζει με τα σπίρτα καθισμένος πάνω σ’ ένα κουτί γεμάτο πασχαλιάτικα βαρελότα, ο Τραμπ μεταξύ άλλων :
– Συντάχθηκε άκριτα με τις πιο σκοταδιστικές σουνίτικες μοναρχίες του Κόλπου, πρωτίστως με τη Σαουδική Αραβία η οποία εκκόλαψε (ο όρος είναι επιεικής) τους τζιχαντιστές της Αλ Κάιντα που έκαναν γυαλιά-καρφιά τη βιτρίνα της υπερδύναμης στις 11 Σεπτεμβρίου 2001.
– Εβαλε «απέναντι» το σιιτικό θεοκρατικό καθεστώς της Τεχεράνης, μια μέρα μετά την επανεκλογή ενός μετριοπαθούς συνομιλητή της Δύσης στην προεδρία του Ιράν, αγνοώντας μία χώρα 80 εκατομμυρίων, αντικειμενικά πόλο σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή.
– Βρήκε ότι «υπάρχουν νέοι λόγοι που δημιουργούν ελπίδες για την ειρήνη». Μόνο που τους κράτησε για τον εαυτό του.
– Προανήγγηλε «μία νέα συμμαχία εθνών με στόχο να πατάξουμε τον εξτρεμισμό», θυμίζοντας ανατριχιαστικά το φιάσκο της «συμμαχίας των προθύμων» που έστησε ο Τζορτζ Μπους υιός, με «σκυλάκι» τον Τόνι Μπλερ, για να γίνει η παράνομη (χωρίς εντολή του Συμβουλίου Ασφαλείας) εισβολή στο Ιράκ το 2003, να οικονομήσουν χοντρά από την μεταπολεμική ανοικοδόμηση οι αμερικανικές εταιρίες και τελικά να κατρακυλήσουν όλα στο χάος με το «χαλιφάτο» και τον σημερινό μίνι παγκόσμιο πόλεμο δια αντιπροσώπων.
– Επλεξε το εγκώμιο του πιο αδιάλλακτου ισραηλινού πρωθυπουργού μετά τον Πόλεμο των Έξι Ημερών (τέτοια εποχή ήταν, πριν από ακριβώς 50 χρόνια) και κάνει ότι δεν καταλαβαίνει πως ο στρατηγικός στόχος του Μπέντζαμιν Νετανιάχου είναι απλός: να διατηρηθεί το «στάτους κβο» στα κατεχόμενα, ώστε από τη μια να απλώνεται αργά το καρκίνωμα των παράνομων εβραίκών οικισμών, από την άλλη να αποσαθρώνεται η πολιτικά ανίκανη ηγεσία των Παλαιστινίων.
Η ευθυγράμμιση ανάμεσα στους δύο παράγοντες, τις συντηρητικές αραβικές μοναρχίες και το Ισραήλ, εναντίον του Ιράν, δεν είναι κουβεντούλα σε έπαυλη δίπλα στην πισίνα, ούτε άσκηση επί χάρτου. Είναι μια εξίσωση που μάλλον θα αποδειχθεί άλυτη στην πράξη, με τη Ρωσία του Βλαντίμιρ Πούτιν να στηρίζει τους μουλάδες, την Τουρκία του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν να ξεφουσκώνει αργά αλλά σταθερά οικονομικά διολισθαίνοντας προς τον επικίνδυνο τυχοδιωκτισμό, και τη γριά Ευρώπη να γλύφει στη γωνία τις δικές της πληγές.
Βέβαια, άμα σε λένε Τραμπ λύνεις και το Μεσανατολικό – ή μήπως όχι ; Είναι κτηνώδης η αυταρέσκεια με την οποία ο Κροίσος επαίρεται για τα δήθεν επιτεύγματα της ολιγόμηνης διακυβέρνησής του, όταν όλα είναι στον αέρα (όλες οι…κατεδαφίσεις δηλαδή: από το Obamacare μέχρι τον εμπορικό πόλεμο με τους Κινέζους) και οι εικαζόμενες σχέσεις του με το Κρεμλίνο μπορεί να τον οδηγήσουν, μεσοπρόθεσμα, στην παραίτηση ή την παραπομπή για να δικαστεί από το Κογκρέσο.
Με την ίδια αυταρέσκεια ο πιο απρόβλεπτος αμερικανός ηγέτης που πάτησε ποτέ το πόδι του στο Λευκό Οίκο διαβλέπει «μία σπάνια ευκαιρία για την ασφάλεια, τη σταθερότητα και την ειρήνη στην περιοχή και στους λαούς της, νικώντας την τρομοκρατία και δημιουργώντας ένα μέλλον αρμονίας, ευημερίας και ειρήνης». Δύο φορές η λέξη «ειρήνη» στην ίδια παράγραφο. Φορέστε τα κράνη σας
