Είδαμε το πρόγραμμα του Σταμάτη Κραουνάκη στο «Άλσος», φτιαγμένο για μια ακόμη φορά με πλούσιο υλικό, άφθονο συναίσθημα και μία υπερταλαντούχα ομάδα.
Τον Σταμάτη Κραουνάκη τον έχω δει πολλές φορές σε όσες μουσικές σκηνές εμφανίζεται τα τελευταία χρόνια. Όπως έχω ξαναγράψει, όντας ο ίδιος ένα πρόσωπο που απασχολεί τα ΜΜΕ με διάφορες κατά καιρούς δηλώσεις του, δεν πρέπει να παρακάμπτουμε το γεγονός πως πρόκειται για έναν απ’ τους σημαντικότερους Έλληνες συνθέτες με τραγούδια καθιερωμένα εδώ και σαράντα τόσα χρόνια στη συνείδηση του λαού μας.
Στο θέατρο «Άλσος» πήγα καθυστερημένα λόγω διάφορων άλλων υποχρεώσεων μου – και λέω καθυστερημένα, καθώς η σκηνή του «Άλσους» φιλοξενεί τις Κυριακές τον Κραουνάκη και την ομάδα του από τον περασμένο Δεκέμβριο. Ένας χώρος, λοιπόν, που του πάει πολύ, καθώς παραπέμπει σε καλαίσθητη αίθουσα μουσικών δρώμενων με την απόσταση μεταξύ καλλιτέχνη και κοινού να καταρρίπτεται και όλοι να γίνονται μία παρέα. Το διαπίστωσα στα πρόσφατα λάιβ της Μαργαρίτας Ζορμπαλά και της Τάνιας Τσανακλίδου, το ξανάζησα χθες βράδυ στην παράσταση του Κραουνάκη. Υπάρχει βέβαια και το κραουνακικό υλικό που προσφέρεται για την ένωση με τον κόσμο: Όπως είπε ο ίδιος, «είμαι μανούλα στο να σας ανεβάζω χορευτικά και την άλλη στιγμή να σας κάνω να κλαίτε». Και πως να μη συμβεί αυτό, όταν ακούς το «Μαμά γερνάω» ή το «Αυτή η νύχτα μένει» και λίγο μετά τον «Άδωνι» (με τη διαβόητη «χοντρή» στο στίχο) και τα «Πιο ωραία λαϊκά»! Δεν έλειψαν και οι πολιτικές αναφορές, αφού, όταν ο Κραουνάκης ενημερώθηκε πως στο μαγαζί βρίσκεται μια παρέα Ισραηλινών, τους απευθύνθηκε με τα εξής λόγια: «Καλά να περνάτε, αλλά να αφήσετε ήσυχη την Παλαιστίνη». Και, φυσικά, καταχειροκροτήθηκε!
Μέσα από ένα λιτό χρωματιστό «ποπ» σκηνικό, με τους εξαιρετικούς φωτισμούς της παράστασης επίσης, αναδύθηκε ο Κραουνάκης σαν μύστης μιας αδογμάτιστης θρησκευτικής τελετής συνοδευόμενος από τα παιδιά του, τους καλλιτέχνες που τον συντροφεύουν όλα τα χρόνια στη Σπείρα – Σπείρα. Πρώτος απ’ όλους ο Χρήστος Γεροντίδης που παρουσίασε αρκετά τραγούδια από τον «Τίγρη», έναν απ’ τους ωραιότερους ατόφιους λαϊκούς δίσκους του Κραουνάκη με τραγούδια σαν τη «Λουζεριά» που προσφέρεται για ομαδικό τραγουδιστικό ξεσάλωμα. Ο Γεροντίδης με την κορμοστασιά ενός «λαϊκού παλικαριού», όπως θα έλεγε και ο Μάνος Χατζιδάκις, με μια φωνή καθαρή και δυνατή λειτούργησε σαν το καλύτερο μέσο για να φτάσουν τα νέα τραγούδια στον κόσμο – κάτι που ο έμπειρος στο «κάστινγκ» τραγουδιστών Κραουνάκης εντόπισε εξ αρχής και γι’ αυτό του χάρισε ακριβώς τα συγκεκριμένα τραγούδια.
Όπως και στον Κώστα Μπουγιώτη, το έτερο παιδί της Σπείρα – Σπείρα, με τη μεγάλη φωνή, που με εντυπωσίασε στο ντουέτο του με τον συνθέτη: Μια μπλουζίστικη βερσιόν των «Ανθρώπων έργα» από τον Κραουνάκη σε μείξη με το «I put a spell on you» του Screamin’ Jay Hawkins από τον Μπουγιώτη. Θέλω να πω και για τον Γιώργο Στιβανάκη, έναν άλλο εξαιρετικό καλλιτέχνη – πολυεργαλείο, που τραγουδάει, χορεύει και προζάρει, πάντα κοντά στον Κραουνάκη και τα μοναδικά προγράμματα που στήνει. Εξαιρετική και η ορχήστρα με τους δύο σπουδαίους μπουζουξήδες, τον Νίκο Κατσίκη και τον Κοσμά Κοκόλη, πάνω στους οποίους – πέραν των ερμηνευτών – βασίζεται το λαϊκό μέρος όσο η βραδιά πάει προς το τέλος της (λίγο μετά τις 11 το βράδυ με ώρα έναρξης ακριβώς στις 8.30). Λίγες μόνο διασκευές, σαν το «Ξημερώνει» του Χατζιδάκι και το καζαντζιδικό «Υπάρχω», αφού ο Κραουνάκης έχει ένα πακτωλό υλικού για να στηρίξει ολόκληρη συναυλία – παράσταση. Και κάπου στα μέσα του προγράμματος νά σου και η Πένυ Ξενάκη, αυτή η φοβερή ερμηνεύτρια, που μας σύστησε κάποτε ο Γιάννης Σπανός, να τραγουδάει με ένα τζάζι γρέζι στη φωνή τα πιο θεατράλε τραγούδια του Κραουνάκη (η ίδια βέβαια, όταν της είπα αυτό ακριβώς που γράφω τώρα, με αποστόμωσε: «Ποιο τζάζι γρέζι στη φωνή, Αντώνη μου; Σκόνη της Αφρικής φάγαμε και τραγουδάμε όλοι σαν τον…Λούις Άρμστρονγκ»). Η αλήθεια είναι, όμως, πως η χημεία μεταξύ Κραουνάκη και Ξενάκη έδεσε απόλυτα, σαν να ήταν κάτι που αναμενόταν από καιρό.
Εν κατακλείδι, και αυτή η παράσταση του Σταμάτη Κραουνάκη στο «Άλσος» σε κάνει να επαναπροσδιορίζεις τη σχέση σου με το πιο ανόθευτο λαϊκό τραγούδι σε μία εποχή που το καημένο λαϊκό τραγούδι έχει γίνει «μπάτε σκύλοι αλέστε» και δεν ξέρεις πια που να εναποθέσεις τις ελπίδες σου επ’ αυτού. «Άλσος Κυριακή Οκτώμισι» τιτλοφορείται το πρόγραμμα και μην έχεις καμία αμφιβολία ότι θα περάσεις όμορφα, ζεστά και αγαπησιάρικα.
