Η ιταλική κυβέρνηση, η Λέγκα του Βορρά και οι αντίρροπες απόψεις
Η κατάσταση όπως τη ζούµε εδώ στην Ιταλία –αλλά νοµίζω πια και σε πολλά µέρη του κόσµου–, αυτή η αδιανόητη, αφύσικη κατάσταση, θα πρέπει να θεωρηθεί κοινωνικά και φιλοσοφικά σαν ένα επείγον καταληκτικό γεγονός. Μέχρι στιγµής τα επιστηµονικά δεδοµένα είναι ακόµη αόριστα· η ιταλική κυβέρνηση κινείται µε κάποια σύνεση και αυτό επειδή δεν συµµετέχει στο κυβερνητικό σχήµα η Λέγκα του Βορρά. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι περιοχές που υποστηρίζουν τη Λέγκα θα επιθυµούσαν πιο αυστηρά µέτρα περιορισµού, περισσότερες απαγορεύσεις και αντιτίθενται στο σχέδιο που προωθούν οι αρχές. Το ζητούµενο είναι να προστατευτούν η υγεία και η εργασία, χωρίς αυτό να σηµαίνει ότι θα µείνουµε απαθείς στις ανθρωπολογικές και κοινωνικές επιπτώσεις της εφαρµογής µέτρων «κοινωνικής απόστασης» και υποχρεωτικού εγκλεισµού. Αναµφίβολα ζούµε µια εποχή αναστολής των ατοµικών δικαιωµάτων, κάτι που δεν είναι ανεκτό στις δηµοκρατίες.
Σχετικά µε την περιστολή της ατοµικής ελευθερίας θα ήθελα να περιµένω έως τα µέσα Μαΐου ώστε να µπορώ να εκφράσω κριτική και κάποια πιο τεκµηριωµένη άποψη, αφού θα έχουµε περάσει αυτή την καταραµένη επιδηµιολογική καµπύλη ασφαλείας και η ζωή θα έχει αρχίσει να επιστρέφει σε µια κανονικότητα. Ειδικά εδώ στη Λοµβαρδία έχουµε ζήσει από κοντά αυτή την τραγωδία, ενώ ακόµη χειρότερη, όπως πληροφορούµαι, είναι η κατάσταση στο Μιλάνο.
Οι ιολόγοι βρίσκονται στην πρώτη γραµµή προσπαθώντας να εξηγήσουν στους πολίτες αλλά και να καταλάβουν και οι ίδιοι. Οµως αυτό δεν αρκεί. Οι επιστηµονικές ειδήσεις –τουλάχιστον επίσηµα– είναι περιορισµένες, ενώ διαδίδονται αβέβαιες απόψεις, φήµες και θεωρίες που µπορεί να είναι επικίνδυνες. Προς το παρόν ας µείνουµε στα γεγονότα: προκειµένου οι µεγάλες βιοµηχανίες του Μπέργκαµο να συνεχίσουν την παραγωγή, προκειµένου να µη διακοπεί η διεξαγωγή αγώνων στο Σαν Σίρο και οι µεγάλοι οίκοι µόδας να εξακολουθήσουν τις πωλήσεις στη διάρκεια της Εβδοµάδας Μόδας στα τέλη Φεβρουαρίου είχαµε ανεξέλεγκτη µετάδοση του ιού και ραγδαία αύξηση των κρουσµάτων, άρα και των θανάτων.
Οµως τώρα δεν είναι η στιγµή της κριτικής ούτε της δηµιουργίας σύγχυσης. Αυτή την προσπάθεια καταβάλλουν οι συντηρητικές δυνάµεις προκειµένου να επωφεληθούν από την κρίση, όπως για παράδειγµα συµβαίνει στην Ουγγαρία του Ορµπάν, µια κατάσταση επείγουσα για τη δηµοκρατική Ευρώπη.
Θα πρέπει να επιστρέψουµε το συντοµότερο στην κανονικότητα. Αναλογιστείτε βέβαια ότι οι βιοµηχανίες είναι εκείνες που πίεζαν να ανοίξουν πριν από τα µέσα Απριλίου. Εκτιµώ, αντίθετα, ότι τώρα δεν θα θέλουν να θέσουν σε κίνδυνο την υγεία των εργαζοµένων. Ηδη πολλοί από αυτούς δουλεύουν στο όριο, συχνά χωρίς προστασία και κάτω από εξαντλητικούς ρυθµούς για µισθούς έτσι και αλλιώς χαµηλούς: σουπερµάρκετ, νοσοκοµεία, ταχυδροµεία, δηµόσιες υπηρεσίες, µικρά συνοικιακά καταστήµατα. Αρα θα πρέπει να έχουµε στο µυαλό µας ότι οι κοινωνικές αντοχές δεν είναι απεριόριστες.
Ισως σε µερικές εβδοµάδες να µπορούµε µε µεγαλύτερη σιγουριά να µιλήσουµε για τα αποτελέσµατα της κρίσης στην παγκόσµια οικονοµία. Σε κάθε περίπτωση βρισκόµαστε στην αρχή µιας νέας εποχής πολιτικών και κοινωνικών αλλαγών, απρόβλεπτων και πάντως όχι αντίστοιχων µε αυτές που προέκυψαν από τα φαινόµενα της τροµοκρατίας ή της παγκόσµιας οικονοµικής κρίσης.
Ο Αλμπέρτο Πελεγκάτα είναι δημοσιογράφος και ποιητής
