Χρήσιμη η συζήτηση των δύο πολιτικών αρχηγών στη Βουλή την περασμένη Παρασκευή.
Πολλαπλώς χρήσιμη διότι το αντικείμενο ήταν τα εργασιακά, οι απολύσεις, η ανεργία, τα προγράμματα κατάρτισης, ο κατώτατος μισθός, οι νέοι επιστήμονες και όλα εκείνα που κατατρέχουν τη ζωή των πολιτών και περισσότερο τους πιο νέους εξ αυτών.
Η αλήθεια είναι πως το δίπολο «ζωή ακριβή – μισθοί χαμηλοί» ισχύει, αλλά το δεύτερο σκέλος δεν μπορεί να καλύψει ούτε το πρώτο δεκαπενθήμερο της ζωής των εργαζομένων. Από αυτή την αφετηρία εκκινούν οι εργαζόμενοι. Και από αυτήν κανοναρχούνται.
Στον αντίποδα, ο πρωθυπουργός επέλεξε να πάει μεγάλο μέρος της συζήτησης στις ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης της χώρας από τη σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση. Είναι προφανές ότι ο πρόεδρος της ΝΔ έρχεται με κεκτημένη ταχύτητα από το προεκλογικό αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο στο οποίο οφείλει και την εκλογική του νίκη και από το οποίο αδυνατεί να ξεφύγει. Αδυνατεί να δει ότι είναι πλέον πρωθυπουργός και κρίνεται από τις πράξεις και το έργο της κυβέρνησής του και όχι από τις πράξεις της προηγούμενης κυβέρνησης.
Στον δημόσιο λόγο του ο Κυριάκος Μητσοτάκης δίνει την εντύπωση ότι βρίσκεται σε προεκλογικό πάνελ του Σκάι, σε στούντιο πρωινής εκπομπής και βραδινό πάνελ σε μεγάλο κανάλι, όπου η ατζέντα ξεκινούσε και σταματούσε στις ευθύνες της τότε κυβέρνησης, τις υποτίθεται ιδεοληψίες της Αριστεράς, στον Μαδούρο, στην Τασία και στον Καρανίκα. Δυστυχώς πάντως για όλες τις κυβερνήσεις και ευτυχώς για τη δημοκρατία, η ατζέντα της καθημερινότητας των πολιτών ανεβάζει και κατεβάζει κυβερνήσεις. Και τα εργασιακά, είτε αρέσει είτε όχι, είναι πολύ ψηλά στην ατζέντα αυτή.
