Ενα πρόσφατο πρωτοσέλιδο της «Libération» αποτυπώνει ανάγλυφα την κατάσταση στη Γαλλία. Ο τίτλος «La République en Μasse» (µαζική δηµοκρατία) παραπέµπει σε λογοπαίγνιο µε το παλιότερο όνοµα του κόµµατος του Μακρόν: La République en Μarche (δηµοκρατία εν κινήσει).
O τίτλος της εφηµερίδας απολύτως δικαιολογηµένος, αφού χιλιάδες πολίτες, διαφορετικών ιδεολογικών αποχρώσεων, κατακλύζουν εδώ και µήνες σχεδόν όλες τις γαλλικές πόλεις. Ανθρωποι όλων των ηλικιών, όλων των κοινωνικών τάξεων, απεργούν και διαδηλώνουν δυναµικά, µε πλακάτ και συνθήµατα, µε πρόχειρες κούκλες, αυτοσχέδια φέρετρα, γελοιογραφίες του Μακρόν, µε οµπρέλες και λέιζερ για να τυφλώνουν την αστυνοµία. Τα φοιτητικά µπλοκ και τα συνδικάτα αποφασισµένα. Στη Μασσαλία ακούγεται συχνά το τραγούδι του Μίκη «Είµαστε δυο, είµαστε τρεις, είµαστε χίλιοι δεκατρείς».
Εύστοχη ωστόσο ήταν και η επιλογή του Μακρόν. Επαληθεύτηκε πανηγυρικά ότι «δηµοκρατία εν κινήσει» σήµαινε σταδιακή διολίσθηση στον αυταρχισµό, στο κράτος σε ρόλο αστυνόµου και δεσµοφύλακα και οι διατάξεις να µην ψηφίζονται πλέον από το κοινοβούλιο αλλά να αποφασίζονται µε προεδρικό διάταγµα. Το επίµαχο συνταξιοδοτικό δεν συζητήθηκε για να µην αποκαλυφθούν τα ασύστολα ψεύδη περί χρεοκοπίας, ενώ τα ασφαλιστικά ταµεία, σύµφωνα µε επίσηµα στοιχεία, έχουν υψηλά πλεονάσµατα στα οποία επιδιώκει να βάλει χέρι η BlackRock.
Οι περισσότεροι λοιπόν που ζουν τα γεγονότα και το ξέσπασµα της παλλαϊκής οργής ξέρουν πολύ καλά ότι αυτό ήταν απλώς η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Τα αντικλεπτικά στα τρόφιµα, η αποτυχία του οικογενειακού γιατρού µε την ολοένα µειούµενη υγειονοµική περίθαλψη, ο αχαλίνωτος πληθωρισµός, οι ιδιωτικοποιήσεις που αδειάζουν τα δηµόσια ταµεία και γεµίζουν τις τσέπες των λίγων είναι µερικά από τα «κατορθώµατα» του Μακρόν, ο οποίος εµφανίστηκε ουρανοκατέβατος µε σαφείς εντολές από την ελίτ και το διεθνές τραπεζικό σύστηµα.
∆εν είναι όµως µόνο η Γαλλία. Οι κάτοικοι του Βελγίου και της Γερµανίας έχουν ήδη σηκώσει κεφάλι συνειδητοποιώντας ότι το αεροπλάνο της Ευρώπης έχει πέσει και µες στα συντρίµµια του οι ειδικοί ψάχνουν να βρουν τα «µαύρα κουτιά» της µοιραίας πτήσης. Οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις επανέφεραν µια χριστιανικού τύπου διάκριση ανάµεσα στο βασίλειο της χάριτος, που οι ίδιοι εκπροσωπούν σαν µεσσίες, και τον κόσµο της αµαρτίας, όπου ανήκουν οι υποτελείς τους. Πίσω απ’ αυτές κρύβονται τα ανώνυµα κεφάλαια που κερδοσκοπούν από αγορά σε αγορά, αφού πρώτα ροκανίσουν τον δηµόσιο πλούτο, µε την ενοχή και συνενοχή των εκλεγµένων πολιτικών. Η πολιτική εξουσία και ο οικονοµικός πλούτος είναι αµοιβαία µετατρέψιµα νοµίσµατα που επιτρέπουν στο κράτος πρόνοιας να µετατρέπεται σε σκιάχτρο, φάντασµα του παλιού καλού εαυτού του, που είχε εδραιωθεί µέσα από τους αγώνες και τα οδοφράγµατα.
Η σύγκριση µε τον γαλλικό Μάη είναι παρακινδυνευµένη, θυµίζει όµως πολύ τις «ένδοξες µέρες» της εξέγερσης του 1830. «Ποτέ δεν θα ξεχάσω την ξέφρενη γενναιότητα των χαµινιών, τον ενθουσιασµό αστών και εργατών, την άγρια έξαψη των ιερόδουλων» έγραφε ο Μπερλιόζ. Με το κλίµα προς το παρόν ρευστό, κανένας δεν µπορεί να προεξοφλήσει την έκβαση των κινητοποιήσεων. Πολιτικά κερδισµένη φαίνεται να είναι η Λεπέν και αυτό είναι ανησυχητικό.
Μα και όσοι συµµετείχαν δεν θα θεωρούνται ηττηµένοι. Φτάνει που τραγούδησαν «Allons enfants. Contre nous de la tyrannie».
