Τον Αλκίνοο Ιωαννίδη κάλεσε το Πανεπιστήμιο της Κύπρου για να μιλήσει στη Γιορτή των Γραμμάτων. Ο λόγος του δεν ήταν διεκπεραιωτικός ούτε ξύλινος ούτε, βεβαίως, κοινότοπος. Πώς θα μπορούσε, άλλωστε, αφού είναι ένας από τους σκεπτόμενους, κοινωνικά ευαίσθητους, ανθρώπινους και τρυφερούς τραγουδοποιούς; Ενυπάρχουν όλες αυτές οι ποιότητες ήδη στην εισαγωγική φράση του σε αυτήν τη διάλεξη για το τραγούδι: «Θα μιλήσουμε λοιπόν απόψε για την ανάσα της ανθρωπότητας μέσα στους αιώνες…». Μόνο ένα μικρό απόσπασμα χωράει στη στήλη. «Κάθε σχολείο που ανοίγει, κλείνει μια φυλακή» είπε ο Αλκίνοος αναφερόμενος στη διάσημη φράση του Ουγκώ.
Και συνέχισε: «Ενα κακό σχολείο όμως γίνεται το ίδιο φυλακή για τις ψυχές των μαθητών […] Οσο ο νους μεγαλώνει δυσανάλογα σε σχέση με την καρδιά τόσο πιο αβέβαιη γίνεται η συνέχεια του είδους μας. Στη νέα εποχή ό,τι μπορεί να βοηθήσει την ανθρώπινη κοινότητα να παραμείνει και ανθρώπινη και κοινότητα είναι η καλλιέργειά της. Δεν αρκεί να δίνουμε πτυχία γνώσεων στα παιδιά μας. Οφείλουμε να βρούμε τους τρόπους να τα βοηθήσουμε να καλλιεργηθούν συνολικά πριν αλλά και μαζί με την όποια εξειδίκευση. Ενας γιατρός χωρίς καλοσύνη, ένας αρχιτέκτονας χωρίς ενσυναίσθηση, ένας πολιτικός χωρίς ηθικές αναστολές, ένας καλλιτέχνης χωρίς ευγνωμοσύνη, ένας έμπορος χωρίς αίσθημα ευθύνης, ένας οικονομολόγος χωρίς γενναιοδωρία, ένας δικαστής χωρίς επιείκεια, ένας στρατιωτικός χωρίς ανθρωπιά, κάθε ακαλλιέργητος πτυχιούχος, οποιοσδήποτε άνθρωπος χωρίς συμπόνια είναι επικίνδυνος και καταστροφικός. Και τις περισσότερες φορές δυστυχισμένος. Η τέχνη δίνει σχήμα σε όλες αυτές τις απαραίτητες για την ανθρώπινη ευημερία αξίες και τις ακουμπά στα χέρια και στην ψυχή μας. Οπως έγραψε ο Βίτγκενσταϊν: “Στο έσχατο βάθος η αισθητική και η ηθική συμπίπτουν”».
Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης είναι τέτοια περίπτωση. Η αισθητική και η ηθική συμπίπτουν στις ακριβές, γεμάτες ενσυναίσθηση αλλά και γνώση σκέψεις του. Ανάσα βαθιά και για μας στους ζοφερούς καιρούς που ζούμε.