Να ξεκαθαρίσω ότι το να εκθειάζω κάθε κίνηση ενός πολιτικού, μου είναι αδιάφορο. Και με κινήσεις του Τσίπρα έχω διαφωνήσει πολλές φορές σε κείμενά μου.
Και με την απόφασή του το ‘19 να κάνει χωριστά ευρωεκλογές – εθνικές εκλογές, και με την απλή αναλογική που όλοι οι παλιοί Αριστεροί θαυμάζουν κι εγώ τη θεωρώ βαθιά προβληματική, και με την τωρινή πρόθεσή του να μην πάει σε δεύτερες εκλογές και να σχηματίσει «προοδευτική κυβέρνηση» στην οποία περιμένει να συγκυβερνήσει με τον Ανδρουλάκη και τον Βαρουφάκη για να βαράμε το κεφάλι μας στον τοίχο.
Με ειλικρίνεια, λοιπόν, μπορώ να πω ότι ο χθεσινός Αλέξης Τσίπρας στη Βουλή ήταν από τις ωραιότερες πολιτικές στιγμές που έχω παρακολουθήσει στη ζωή μου. Γιατί πήρε τις σκέψεις μου και τις έκανε λόγια. Πήρε τα αισθήματα ενός λαού υποταγμένου στη μιντιακή και μητσοτακική παράνοια και τα έκανε δύναμη κρούσης.
Το τριήμερο της πρότασης μομφής ήταν κομβικής σημασίας. Σπάνια έχουμε δει προτάσεις δυσπιστίας να μη γυρνούν μπούμερανγκ στην αντιπολίτευση και να μην καταλήγουν σε μία πανηγυρική νίκη της εκάστοτε κυβέρνησης.
Αυτό όμως συνέβη ύστερα από τη χθεσινή ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στη Βουλή. Τα κυβερνητικά «ναι» ήταν «ναι» (τι άλλο θα ήταν;), αλλά «ναι» γεμάτα βαριά ακεφιά. Αν μπορούσε να μιλήσει χθες ειλικρινά ένας εχέφρων βουλευτής της ΝΔ, θα φώναζε δίνοντας την ψήφο του προς το προεδρείο της Βουλής: «Ναι – τι να κάνω, η ανάγκη μ’ έκανε».
Μετά την ομιλία Τσίπρα, ο Μητσοτάκης δεν είχε πολλές επιλογές χθες. Ακόμη και η αγαπημένη του λάσπη έπεφτε στον τοίχο και ξεκόλλαγε, ενώ οι βουλευτές του χειροκροτούσαν ανόρεχτα. Κι αυτό παρότι παραδοσιακά οι βουλευτές της ΝΔ είναι οι πλέον συντεταγμένοι και χειροκροτούν μανιώδώς τον (όποιο) αρχηγό, ακόμα και αν αυτός πει κοτσάνα, αρκεί να την πει σε τόνο που σημαίνει «χειροκροτήστε εδώ».
Όμως η πιο μεγάλη επιτυχία χθες, η πιο μεγάλη παρακαταθήκη για το μέλλον είναι η προσωπική συναισθηματική αλλαγή του Τσίπρα. Κυβέρνησε. Εκλέχτηκε δύο φορές πρωθυπουργός. Δεν τα έκανε όλα τέλεια. Κι ενώ τόσο καιρό τα σωστά του μπορούσε να τα υπερασπιστεί σθεναρά, στις αποτυχίες του φαινόταν αδύναμος να σταθεί και να εξηγήσει.
Ε, αυτό τελείωσε χθες, με κορωνίδα το Μάτι. Ως πότε ο επαγγελματίας τυμβωρύχος θα θρονιάζει πάνω στα καμένα πτώματα; Για πόσα χρόνια; Για πόσες εκλογικές αναμετρήσεις; Όλα έχουν ένα όριο. Με ποιους όρους συνέβη αυτή η εθνική τραγωδία; Σε πόση ώρα; Σε ποια περιοχή – λαβύρινθο; Με ποιους επιτελείς που αναβαθμίστηκαν από τον Μητσοτάκη μετά;
Πώς μπορείς να καις τη μισή χώρα με δύο μποφόρ και να μιλάς πάλι για το Μάτι; Πώς μπορείς να αφήνεις 20 ώρες εγκλωβισμένους στους δρόμους της πρωτεύουσας χιλιάδες πολίτες μες στο χιόνι και να μιλάς πάλι για το Μάτι; Πώς μπορείς να έχεις διπλάσιους νεκρούς από τον μέσο όρο που σου αντιστοιχεί στην πανδημία και να μιλάς πάλι για το Μάτι; Πώς μπορείς να συγκυβερνάς με την τρασίλα, το παρακράτος, τους γκάνγκστερ, τους υπόδικους και να μιλάς πάλι για το Μάτι;
Για τον Αλέξη Τσίπρα, το χθεσινό βράδυ στη Βουλή ήταν το τέλος της ενοχής. Ναι, δεν τα έκανε όλα καλά την πρώτη φορά. Αλλά ακόμα και δεμένος πισθάγκωνα από τους δανειστές μίας χρεοκοπημένης και διαλυμένης χώρας, μοιάζει με όαση δημοκρατίας μπροστά σε αυτό τον αδιανόητο, παρασιτικό, ανήθικο, διεφθαρμένο βούρκο που βουλιάζουμε σήμερα.
