Ο Αλέξης Τσίπρας πήγε στο συνέδριο της «Καθημερινής» για να ανοίξει έναν καινούργιο πολιτικό κύκλο. Κυριακή κοντή γιορτή.
Με όσα είπε ο Αλέξης Τσίπρας στο συνέδριο της «Καθημερινής» για τη Μεταπολίτευση, ολοκλήρωσε την αποσυγκόλλησή του από τον ΣΥΡΙΖΑ και τη σημερινή ηγεσία του.
Η πρώτη πράξη αποσύνδεσης ήταν η παρέμβαση στο – λεγόμενο – συνέδριο του κόμματος – παρ ότι η παλινδρομική υποψηφιότητα της Όλγα Γεροβασιλη θόλωσε τον στόχο και αλλοίωσε το μήνυμά του.
Το έργο μπορεί να θεωρηθεί τρίπρακτο, αν συμπεριληφθεί και η ουσία της θερινής δήλωσης αποχώρησης: εγώ φεύγω, εσείς να δούμε τώρα.
Σύμφωνα με δημοσιεύματα που μεταφέρουν έγκυρα τη θέση του, στα 50 του πλέον Αλέξης Τσίπρας – με 16 χρόνια στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και πέντε στην πρωθυπουργία – με προσωπικούς θριάμβους και πανωλεθρίες – τραβάει κόκκινη γραμμή που τέμνει την πολιτική διαδρομή του.
Βρίσκεται πλέον στο «μετά».
Το «πριν» το εξέθεσε στην – παλαιά γειτονοπούλα του, Ξένια Κουναλάκη – σε ένα φόρουμ παλαιών αντίπαλων του, στο οποίο περίσσεψαν, από τους περισσότερους συνεντευξιαζόμενους, η παραπλάνηση, η υποκρισία και η άρνηση ανάληψης ιστορικών ευθυνών.
Η αυτοκριτική του σε «επίσημο» και «πανεθνικό» ακροατήριο – αν και απουσίαζε το ΚΚΕ – ήταν υπολογισμένη ενέργεια επανεκκίνησης.
Άλλοι πήγαν για να κλείσουν τον πολιτικό κύκλο τους – με επιχωμάτωση της αλήθειας, χωρίς αντίλογο. Ο Τσίπρας πήγε για να ανοίξει έναν καινούργιο. Κυριακή κοντή γιορτή.
Έχει πάντως το προσωπικό ταλέντο και τις πολιτικές προϋποθέσεις να το πετύχει και τις απαρίθμησε: έξοδος από το Μνημόνιο, Πρέσπες και έντιμη διακυβέρνηση.
Ωστόσο η αλλαγή αφήγησης σε δυο κρίσιμα θέματα – τις τηλεοπτικές άδειες και το σκάνδαλο Novartis, από τη μια θύμιζε τον απόντα Σημίτη – «Όχι εγώ, οι υπουργοί μου» – και από την άλλη προκάλεσε νέα ερωτήματα, στη θέση αυτών που απέσυρε.
Αν η διαχείριση «στην υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών ήταν ατυχής» τίνος την υπογραφή φέρει; Όλων; Ή μόνο ο αρμόδιος υπουργός – Νίκος Παππάς είχε την ιδέα να περιοριστεί ο αριθμός των αδειών; Αυτός έβαλε τον Χρ. Καλογρίτσα στον διαγωνισμό – με λεφτά που δεν είχε και αυτοβούλως ζήτησε -ο υπουργός – από τον… Μαρινάκη να του δώσει είκοσι εκατομμύρια;
Στη Novartis τι σημαίνει ότι «δώσαμε την εντύπωση ότι βάζαμε στο ίδιο τσουβάλι ανθρώπους που ενδεχομένως είχαν εμπλοκή, με ανθρώπους που δεν είχαν». Ποιος ήξερε εκείνη τη στιγμή ποιος είχε εμπλοκή και ποιος δεν είχε;
Ποιο τσουβάλι, ποιους ανθρώπους, ποιοι χειρισμοί και από ποιους, σε μια υπόθεση που αφορούσε αποκλειστικά τη Δικαιοσύνη και δεν είχε καμία δουλειά η κυβέρνηση να την αξιολογεί ποινικά;
Αυτονομήθηκαν ο Κοντονής, ο Παπαγγελόπουλος και ο Πολάκης, με τις παρεμβάσεις τους για «το μεγαλύτερο σκάνδαλο», ή ο Τζανακόπουλος που έσπευσε τον Άρειο Πάγο; Η παραδοχή του «ατυχούς χειρισμού» δεν είναι σήμερα εξίσου ατυχής παρέμβαση;
Με τους υπόλοιπους τι γίνεται; Με την Εισαγγελία Διαφθοράς που ερευνούσε, όπως όφειλε, υπαρκτές ,επώνυμες, καταγγελίες. Ή με τη Δημοσιογραφία, που ενημέρωσε και πρόσθετε στη έρευνα με το ρεπορτάζ.
Η Ελένη Τουλουπάκη που στοχοποιήθηκε ελεεινά από τους ερευνώμενους επειδή έκανε το καθήκον της – και η κυβέρνηση Μητσοτάκη της κατέστρεψε τη σταδιοδρομία και την έστειλε στο Ειδικό Δικαστήριο, ήταν στη λάθος πλευρά της Ιστορίας;
Ο Βαξεβάνης, η Παπαδάκου, ο Τράκας που έφτασαν ως το κατώφλι της με όσα αποκάλυπταν, έκαναν επίσης ατυχείς χειρισμούς; Τελικά ο Άδωνις, ο Λοβέρδος, ο Σαμαράς – και οι άλλοι ερευνηθέντες και αρχειοθετηθέντες, ακόμη και μετά από παραπομπή σε μια περίπτωση – ήταν άγγελοι και όσοι αναζητούσαν την αλήθεια διάβολοι και παραπλανηθέντες;
Μην κρυβόμαστε: ο πρώην Πρωθυπουργός έκανε την «ενδοσκόπηση» που ήταν το σλόγκαν του συνεδρίου και προσωπική του υπόθεση – ως αφετηρία, για νέα αρχή. Ό,τι είπαμε νερό κι αλάτι…
Στις μνημονιακές συνθήκες που προκάλεσαν οι πολιτικές ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, ο νεαρός με το μαλλί καρφάκι, που εμφανίσθηκε το 2006 ως υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων, κέρδισε το στοίχημα με την Ιστορία ότι μπορεί ένα περιθωριακό κόμμα της Αριστεράς να πάρει την κυβέρνηση, αν έχει ακτινοβολούσα ηγεσία.
Σήμερα ώριμος, με εμπειρίες, επιτυχίες και ενοχές, βάζει στοίχημα να αποδείξει ότι στην πολιτική υπάρχει κάτι περισσότερο από επιστροφή: παρθενογένεση!
