Ο Τσίπρας κατάφερε αυτό που σπάνια πολιτικός καταφέρνει. Να κάνει το ανέφικτο εφικτό, το όνειρο πραγματικότητα, τον ήλιο να βγει από τη δύση.
Ισως ακόμη πιο απροσδόκητο και αδιανόητο απ’ όλα αυτά: την άπορο κορασίδα της Αριστεράς, την παλιοπαρέα του ΣΥΡΙΖΑ, τους νεαρούς με τα μούσια, τη γοητεία του δεκαπενταμελούς και τον Πουλαντζά ανά χείρας, αξιωματική αντιπολίτευση. Και μετά κυβέρνηση. Και μετά πάλι αξιωματική αντιπολίτευση. Για να φτάσουμε να θεωρείται το άπιαστο πριν από μερικά χρόνια και για τους πιο αισιόδοξους του χώρου 18% ήττα. Και μάλιστα οδυνηρή.
Γι’ αυτό δεν πρόκειται ποτέ να τον συγχωρήσουν εκείνοι που τάραξε τον ήρεμο ύπνο τους, τα τρυφηλά τους δείπνα και τις παρτούζες τους. Εκείνοι που έχασαν δουλειές και λεφτά με την εκνευριστική του εντιμότητα. Εκείνοι που δεν μπόρεσαν όσο κι αν προσπάθησαν να τον βάλουν στο χέρι. Κι έτσι πήραν την απόφαση να βγάλουν έξω σε δρόμους και πλατείες τις τηλεοράσεις τους. Τα ραδιόφωνά τους. Τους διαδικτυακούς εκτελεστές τους. Τα τρολ και τα οχτάστηλα πολυβόλα τους. Οσο όσο για το κεφάλι του Τσίπρα. Παραδειγματική δημόσια εκτέλεση για να μην τολμήσει άλλος τα ίδια.
Κανέναν δεν μίσησαν και δεν κυνήγησαν τόσο ανελέητα όλα τα συστήματα και τα υποσυστήματα. Και χωνέψτε το ότι δεν τελείωσε ακόμη το δράμα. Δεν έκλεισε το συμβόλαιο. Δεν κρεμάστηκε το κεφάλι του στον φανοστάτη. Πολυτραυματία, ηττημένο, αιμόφυρτο ακόμη, τον φοβούνται. Και μόνο αυτό τον πολιτικό νάνο που έκαναν πρωθυπουργό οι Ελληνες να ακούσει κανείς, το καταλαβαίνει. Τοξικός, διχαστικός, αναποτελεσματικός, ακοστολόγητος. Ετσι σχολίασε ο σπόνσορας του φόνου την απόφαση του Τσίπρα να μην είναι υποψήφιος για πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.
Θα συνεχιστεί λοιπόν η καταδίωξη. Με την πρόθυμη συνδρομή του Ανδρουλάκη, του Κουτσούμπα, της Ζωής, του ακροδεξιού συρφετού. Και κάποιων συντρόφων του – έτσι πάει πάντα. Με τις κάμερες και τους τοξότες να τον σημαδεύουν. Γιατί πρέπει να σβήσει και ως όνομα, ανάμνηση, σύμβολο, παρότρυνση ότι «κάτι μπορεί να γίνει». Δεν μπορεί να γίνει τίποτε, σκάσε και κολύμπα. Και ασχολήσου με τα λάθη του Τσίπρα, με τον συμβιβασμό του, τα αγγλικά του, το «όχι» που έκανε «ναι» και σε στεναχώρησε τόσο που ψηφίζεις Μητσοτάκη. Σκάσε και κολύμπα στα νερά της λήθης.
Κάποτε οι συνεργάτες των Γερμανών βαφτίστηκαν πατριώτες και οι πατριώτες καταδιώχτηκαν ως προδότες. Τώρα εκείνοι που έκαναν την Ελλάδα πουτανάκι της Ευρώπης έχουν επικηρύξει εκείνον που την έβγαλε από τη γύμνια και τη μιζέρια της. Κι αν τελικά τους περάσει κι αυτό. Αν χάσκουμε μπροστά στην καταδίωξη και στον φόνο. Ας μην κάνουμε τον κόπο να τον πενθήσουμε. Τον εαυτό μας να πενθήσουμε, που πέθανε και δεν το πήραμε χαμπάρι. Σαπίζει ανάμεσα στα Pass και στον Αυτιά…
