Παλιοί αριστεροί μαρτυρούν τον καυστικό σαρκασμό του Ηλία Ηλιού, ο οποίος περιέγραφε με ένα παράγγελμα τη μεταχείριση από παράγοντες του κόμματος όποιου στελέχους ξεπερνούσε τον μέσο όρο: «Κεφαλή ενόψει, πυρ ομαδόν!». Και είναι εντυπωσιακό πως ακόμη και σήμερα, σε μια Αριστερά που δεν κουράζεται να δηλώνει ανανεωτική, η παλιά παράδοση εξακολουθεί να βρίσκει θιασώτες. Πολλές κεφαλές βάλλονται έτσι, συχνά αλληλοβάλλονται, αλλά ιδιαίτερη προτίμηση παρατηρείται στην κεφαλή του Τσίπρα. Που άλλοι δείχνουν ότι θέλουν να τη σπάσουν. Αλλοι να τη γεμίσουν με τη σοφία που οι ίδιοι διαθέτουν. Κι άλλοι να πειθαναγκάσουν τον κάτοχό της να τους δεχτεί ως συγκατοίκους της κεφαλής του. Επικεφαλής διά της ξένης κεφαλής.
Βεβαίως διατυπώνονται αντιρρήσεις, διαφωνίες, προτάσεις στρατηγικού χαρακτήρα. Στις οποίες ελάχιστοι δίνουν σημασία, εκτός από τους συγγραφείς και τους επαΐοντες. Αυτό που μένει τελικά, με τη συνδρομή του ξεσκολισμένου πολιτικού αντιπάλου, είναι ο λιθοβολισμός. Εξού και τα καθημερινά δημοσιεύματα, σχόλια, αναλύσεις για τις χίλιες και μια νύχτες αγρύπνιας του Τσίπρα. Αποστάσεις παίρνει ο τάδε, επίθεση του δείνα, ο τάδε και ο δείνα κατά του Τσίπρα, προκαλεί τον Τσίπρα το αλεξιβρόχιο του τάδε στον δείνα. Ο ταδεδεινισμός διαπρέπει έτσι σε ένα κόμμα που υποτίθεται ότι διεκδικεί με σοβαρότητα την εξουσία, είναι αποφασισμένο να ασκήσει με σοβαρότητα την εξουσία, ξέρει να χειρίζεται με σοβαρότητα τις εσωτερικές του διεργασίες.
Αλλά όλα κι όλα. Τον παραδέχονται όλοι τον Τσίπρα. Μόνο που η παραδοχή αυτή μοιάζει πάρα πολύ με κείνη του ορκισμένου αλλά προσεκτικού ρατσιστή: «εγώ δεν είμαι ρατσιστής, αλλά…». Κι εκεί στο «αλλά» βρίσκεται όλη η ουσία. Αλλά ο Τσίπρας θέλει αρχηγικό κόμμα, δεν ρωτάει τα όργανα, θολώνει την αριστερή μας ταυτότητα, θέλει να μας κάνει ΠΑΣΟΚ –μεγάλο κακό αυτό!–, έχει κάνει το κόμμα υβρίδιο σοσιαλδημοκρατίας, κλείνει την κομματική εφημερίδα, ανοίγει την κομματική επετηρίδα. Για να φτάσουμε τελικά να αποφαίνεται ο γνωστός επικοινωνιολόγος ότι το κόμμα καταπίνει τον Τσίπρα. Και να φαντάζει ρεαλιστικός ο στόχος των χορηγών του Μητσοτάκη και των αυτουργών του καθεστώτος για μέχρι τελικής πτώσεως φθορά του Τσίπρα.
Τον παραδέχονται όλοι τον Τσίπρα. Μόνο που η παραδοχή αυτή μοιάζει πάρα πολύ με κείνη του ορκισμένου αλλά προσεκτικού ρατσιστή: «εγώ δεν είμαι ρατσιστής, αλλά…». Κι εκεί στο «αλλά» βρίσκεται όλη η ουσία
Για τους απέξω από το σχετικό τσιφτετέλι η υπόθεση δεν είναι ούτε αρεστή ούτε μη αρεστή ούτε βραστή ούτε καν ζεστή. Είναι απλώς κατεψυγμένη και βαρετή. Τον βαρέθηκαν τον ΣΥΡΙΖΑ των λιθοβόλων ακόμη και πολλοί από κείνους που τον ψήφισαν ξεπερνώντας τα διασταυρούμενα πυρά το ’19. Είπαμε «ναι» στην πέτρα της υπομονής, αλλά πόση πέτρα να αντέξουμε πια; Αφήστε μωρέ τον Τσίπρα, όσα ελαττώματα και λάθη και παραλείψεις κι αν του καταλογίζετε, δεν έχετε άλλον σαν κι αυτόν. Κυριάκος ενόψει βρε. Εκεί πυρ ομαδόν! Εκτός πια κι αν σας βολεύει η αντιπολίτευση, οπότε πάσο και σημαδέψτε καλά.
