Αν δει κάνεις τα πράγματα από τη σκοπιά του πολιτικού πολιτισμού και της δημοσιογραφικής αξιοπιστίας θα φρίξει: αυτές τις ημέρες δημιουργήθηκε πάνω από το δημόσιο βίο ένα νέφος για το οποίο πρέπει να ντρέπονται και η πολιτική και η δημοσιογραφία.
Είναι μια ζοφερή ατμόσφαιρα παραποίησης των πραγμάτων, αντίστοιχη με αυτή που βιώσαμε πρόσφατα, αμέσως μετά τον θάνατο του Κώστα Μητσοτάκη, όταν -στα πλαίσια του πολιτικού μάρκετινγκ του γιου του – πολλοί βάλθηκαν να τον ανακηρύξουν ως τον …μεγαλύτερο πολιτικό της μεταπολεμικής περιόδου.
Μεγαλύτερος και από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Και -προκλητικά – ενάντια στη μνήμη του Ανδρέα Παπανδρέου.
Αυτή τη φορά ο Παπανδρέου χρησιμοποιήθηκε για διαφορετικούς λόγους. Έπαψε προσωρινά να είναι ο «κακός» της Ιστορίας και τη θέση του πήρε ο Αλέξης Τσίπρας. Επειδή είχε την αυθάδεια να γράψει ένα άρθρο υπέρ του Ανδρέα Παπανδρέου, -χωρίς να το στείλει για έγκριση στην επιτροπή Αλιβιζάτου, πριν το δημοσιεύσει…
Υποτίθεται ότι οι φερόμενοι ως επίγονοι του Ανδρέα Παπανδρέου θα έπρεπε να χαρούν, επειδή ο επικεφαλής ενός άλλου μεγάλου κόμματος της Δημοκρατικής παράταξης κόμματος προβάλλει την ακτινοβολία και τη ριζοσπαστική παρέμβαση του ιδρυτή του κόμματος τους στη μεταπολιτευτική σκηνή.
Έκαναν εντελώς το αντίθετο. Άρχισαν να τον πυροβολούν, κατά κανόνα με ανοίκειο τρόπο. Ο λεγόμενος Άδωνις του ΠΑΣΟΚ χρησιμοποίησε τους όρους που χρησιμοποιεί στη Βουλή και στα κανάλια από το ίδιο μετερίζι με τον πραγματικό Άδωνι κατά των Συριζαίων.
Ένας παλαίμαχος – ευνοηθείς όσο κανένας αλλά με συνέχεια διορισμούς στη Βουλή και την Ευρωβουλή- που είχε γράψει βιβλίο για να βγάλει τον Ανδρέα….τρελό και ανισόρροπο θυμήθηκε τις ιδρυτικές δάφνες. Μειράκια του ΠΑΣΟΚ που κάνουν καριέρα και όχι πολιτική έπραξαν κάτι μπαρούφες. Η Καϊλή δεν είπε τίποτε.
Ο γιος του Παπανδρέου, που κατά καιρούς στράφηκε εναντίον, αλλά καπηλεύθηκε το όνομά του και ακύρωσε την ιδεολογία του, φτάνοντας ως τη διάσπαση του κόμματος και τον εναγκαλισμό με τους πιο χυδαίους υβριστές του πατέρα του, έβαλε το κόμμα του να μιλήσει για σκύλευση. Ένας από τους κουμπάρους του, που ξεχνάει πλέον, να τον μνημονεύει στην αρθρογραφία του τελευταία, την έπεσε και αυτός στον Πρωθυπουργό.
Η Φώφη Γεννηματά που ως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έχει την ευθύνη για την προστασία τους μνήμης του ιδρυτή του, μίλησε για «ύβρι». Η ίδια συναγελάζεται καθημερινά με τους υβριστές του Παπανδρέου, αλλά αποκαλεί ύβρι τον έπαινο, επειδή προέρχεται από τον Τσίπρα. Προς τιμήν του ο Βαγγέλης Βενιζέλος δεν παρασύρθηκε αυτή τη φορά και διασώθηκε.
Ακολουθήσε ο οχετός των μιντιακών λιβελλογράφων, των ανάλατων αναλυτών και των απεχθέστερων δυσφημιστών της μνήμης του Παπανδρέου διαχρονικά,που αναγράφουν τους ..δασκάλους τους.
Γιατί όλα αυτά; Στην «Εφημερίδα των Συντακτών» ο Τάσος Παππάς υπενθύμισε: «Ο Ανδρέας Παπανδρέου είναι ένα μισητό πρόσωπο για τη Δεξιά. Εκπρόσωποί της του χρεώνουν τη χρεοκοπία της χώρας γιατί, όπως υποστηρίζουν, αυτός έβαλε τα θεμέλια.. για την υπερχρέωσή της τη δεκαετία του ’80, την οποία χαρακτηρίζουν «χαμένη δεκαετία», αυτός διόγκωσε το πελατειακό κράτος, αυτός έκανε κοινωνική πολιτική με δανεικά, αυτός καλλιέργησε τη λογική της ήσσονος προσπάθειας, αυτός επέτρεψε να εξαπλωθεί η διαφθορά, αυτός σε τελική ανάλυση ήταν ο ολετήρας».
Ο ίδιος δημοσιογράφος θυμήθηκε «τις σκληρές (πολλές και χυδαίες) επιθέσεις της Ν.Δ. στον Παπανδρέου (ψεύτης, απατεώνας, δημαγωγός, μέθυσος, λαϊκιστής, αντιευρωπαϊους, τριτοκοσμικός, φίλος της τρομοκρατίας». Copy-paste είναι οι επιθέσεις που δέχεται σήμερα ο Τσίπρας, ο οποίος, όπως σημειώνει ο Τάσος, «υπερασπιζόμενος τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, ικανοποιεί το παπανδρεϊκό ακροατήριο, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου έχει εγκατασταθεί στον ΣΥΡΙΖΑ και κλείνει το μάτι στους φανατικούς παπανδρεϊκούς, λέγοντάς τους «εγώ είμαι ο κληρονόμος του και όχι αυτοί που διοικούν το κόμμα του».
Προφανώς αυτό ενόχλησε τη σημερινή κομματική γραφειοκρατία του ΠΑΣΟΚ, και το ιερατείο που συντάσσεται με το σύστημα καταστροφής της μνήμης-κάτι του κόμματος, άρα και της ιδεολογίας-του Παπανδρέου. Δεν θέλουν να υπερασπιστούν τη μνήμη του. Θέλουν τις ψήφους.
Στο ίδιο μοτίβο οι πιο αγοραίοι αναλυτές. Την έπεσαν στον Τσίπρα με νοοτροπία γηπέδου, προσέχοντας μην πουν καμία καλή κουβέντα για τον Παπανδρέου και εκτεθούν . Όπως και οι πολιτικοί του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, δεν έκριναν το περιεχόμενο του άρθρου Τσίπρα -που είχε ελλείψεις, όπως η παράλειψή της αναφοράς στο «βρόμικο 89». Έκριναν τις …προθέσεις του Τσίπρα, όπως τις κατασκευάζουν, οι επικοινωνιολόγοι της ΝΔ για τρέχουσα αντιπολιτευτική κατανάλωση.
Τώρα του αποδίδουν ότι θέλει να ιδιοποιηθεί την κληρονομιά του Παπανδρεου -λες και δεν την έχει κατακτήσει ήδη, αν λάβουμε υπόψη τα εκλογικά αποτελέσματα. Εν αντιθέσει με τους «ηγέτες» του 4 και του 6% που κάνουν τους επιγόνους στο ΠΑΣΟΚ.
Είναι οι ίδιοι που αποδίδουν στον Τσίπρα ότι είναι αποτυχημένος και επικίνδυνος, ψεύτης και απατεώνας, άθεος κομμουνιστής, δεν θέλει την αριστεία και την προκοπή της χώρας, την οποία βλάπτει από τότε που την πήρε από τα χέρια τους και γενικά είναι ένας κακός άνθρωπος – μεταξύ των άλλων δεν κάνει και το σταυρό του πριν κοιμηθεί. Και αυτό το λένε πολιτική και δημοσιογραφική κριτική.
Η ουσία είναι ότι ποτέ άλλοτε ένα άρθρο δεν προκάλεσε τόση αναστάτωση σε εκείνους που έπρεπε να το προσυπογράφουν, αλλά και τόσο φόβο τους αντίπαλους του Παπανδρέου και του Τσίπρα. Αυτό εχει ιδιαίτερη αξία αν συγκριθεί με την κατάληξη που είχε ένα πρόσφατο άρθρο του Κυριάκου Μητσοτάκη στην «Καθημερινή», με το οποίο δε ασχολήθηκε κανείς.
Είναι ολοφάνερο ότι ο Τσίπρας πράγματι κινείται στις ράγες του προγενέστερου ΠΑΣΟΚ με την πολιτική κουλτούρα και τις παρακαταθήκες του ιδρυτή -είτε το βρίσκει κανείς καλό αυτό είτε όχι. Δεν είναι ο «νέος Ανδρέας Παπανδρέου», αλλά τον έκαναν αυτές τις ημέρες οι αντίπαλοί του με τις αντιδράσεις τους. Είναι οι ίδιοι που άλλες στιγμές τον ταυτίζουν με τον Ανδρέα για να τον βλάψουν…
ΥΓ. : Μερικοί εκαναν πως δεν κατάλαβαν τον υπαινιγμό του τίτλου «Ήταν ψεύτης ο Ανδρέας;» που είχε το άρθρο Τσίπρα, παραπέμποντας στις προσαρμογές της πολιτική του που έκανε ο Παπανδρέου μετά το 1981, σε προφανή αντίθεση με όσα έλεγε πριν.
Τα έχουν πει ‘Αλλωστε οι ίδιοι τόσες φορές και θα τα ξαναπούν. Άλλωστε γι’ αυτούς ο Παπανδρέου δεν ήταν μόνο ψεύτης, όπως ο Τσίπρας, ήταν και κλέφτης. Η καλύτερη στιγμή τους ήταν όταν ο πατέρας Μητσοτάκης τον έστειλε στον ειδικό δικαστήριο. Η χειρότερη μάλλον όταν ο Ανδρέας απέσυρε την παραπομπή του Μητσοτάκη στο ίδιο δικαστήριο.
Άρθρο του Γιώργου Λακόπουλου στο anoixtoparathyro.gr
