«Αν σωθεί έστω κι ένα παιδί θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έφαγα». Αυτή η φράση του συγκλονιστικού αποχαιρετιστήριου μηνύματος του Αλέξανδρου Νικολαΐδη συνοψίζει το μέγεθος του ήθους του.Ο ίδιος φρόντισε δια της παρουσίας του να γκρεμίσει μια σειρά στερεοτύπων. Αθλητής του πλέον μαχητικού είδους αθλητισμού και συνάμα στρατευμένος αξιακά στην υπόθεση της υπεράσπισης των αδυνάτων. Ρωμαλέος εντός αγωνιστικού χώρου και συνάμα υπόδειγμα ευπρέπειας και ευγένειας στον εξίσου αδηφάγο με τον αθλητισμό πεδίο της πολιτικής.
Όμως είναι η κατακλείδα του μηνύματος του που έρχεται να συγκλονίσει, δημιουργώντας μια ολοζώντανη αντίστοιξη με τον ζόφο που μας περιβάλλει. Η ίδια η πρωτοβουλία του Νικολαΐδη να δημοπρατήσει τα ολυμπιακά μετάλλια του υπέρ δομών για παιδιά με ανάγκες υγείας συνιστά μια υπενθύμιση πως υπάρχουν ανάμεσα μας άνθρωποι που εξακολουθούν να βλέπουν τον διπλανό τους με όρους προσφοράς και αλληλεγγύης. Το ότι ένας σπουδαίος αθλητής μνημονεύεται πρώτα για το ήθος του σε μια εποχή που το star system δείχνει να έχει θρυμματίσει κάθε έννοια συλλογικότητας σε όλες τις εκφάνσεις αθλητισμού ξεπερνά στην ουσία των πραγμάτων κάθε έννοια αγωνιστικού κλέους.
Υπό αυτή την έννοια το παράδειγμα του Αλέξανδρου Νικολαΐδη, η γεμάτη νόημα ζωή του και η πλήρης ηθικού μεγαλείου φυγή του δημιουργεί μια παρένθεση στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα παρακμής και καθίζησης. Μια χαραμάδα να περάσει φως σε μια χώρα που τελευταία θυμίζει όλο και περισσότερο σκοτεινό δωμάτιο.
