Επιστολή-κόλαφο απέστειλε στο Documento ο Αλέκος Γιωτόπουλος με αφορμή την απόρριψη και της πέμπτης αίτησης αποφυλάκισής του.
Ο 70χρονος καταδικασμένος σε ισόβια για συμμετοχή στη 17Ν γράφει ότι η στάση μερίδας δικαστικών δεν ξενίζει βάσει των αποφάσεων σε σημαντικά ζητήματα: «Στην απόφαση για το Μνημόνιο, για το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου για τα δομημένα ομόλογα, για το σκάνδαλο της Siemens, για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου, για τη λίστα Λαγκάρντ, για το πλοίο Noor 1 με τους 2 τόνους ηρωίνη, για τις τηλεοπτικές άδειες, για το “πόθεν έσχες” των Δικαστών. Κι ούτε για το σκάνδαλο της Novartis πρόκειται να υπάρξει κάτι ουσιαστικό». Ολόκληρη η επιστολή του Αλ. Γιωτόπουλου είναι η ακόλουθη:
«Προκειμένου ν’ αποτρέψουν την αποφυλάκισή μου, την οποία δικαιούμαι από το 2015, μερίδα των Δικαστών έχει κατακρεουργήσει το άρθρο 105 Π.Κ. Αγνοώντας το, παραχαράσσοντάς το, παραβιάζοντας το γράμμα και το πνεύμα του. Εχω κάνει 4 αιτήσεις αποφυλάκισης τα δύο τελευταία χρόνια, που απορρίφθηκαν. Στις δύο πρώτες ισχυρίζονται πράγματα εξωφρενικά, ενώ στις δύο επόμενες οι εισαγγελείς του Α.Π. τις έβαλαν στο αρχείο, χωρίς καμία αιτιολόγηση. Επειδή από πρώτη ματιά όλ’ αυτά φαίνονται απίστευτα είμαι υποχρεωμένος να γίνω λίγο κουραστικός, παραθέτοντας κάποια στοιχεία. Προσκαλώ τον αναγνώστη να τα ελέγξει παραπέμποντάς τον στον Π.Κ. 2015 του Μ. Σπυριδάκη, εκδόσεις Αντ. Σάκκουλα.
Παραβίαση πρώτη: Σύμφωνα με το άρθρο 105 Π.Κ. παρ. 2 (σελ. 47) ο ισοβίτης που έχει υπερβεί το 70ό έτος της ηλικίας του, ακόμη και αν έχει επιπλέον των ισοβίων ποινή που συντρέχει σωρευτικά, απολύεται αν έχει εκτίσει 19 έτη. Ποινή που είναι με ευεργετικό υπολογισμό και όχι πραγματική για δύο λόγους: Ο πρώτος αναφέρεται στο εδάφιο 1, της παρ. 6 του 105 (σελ. 49) όπου λέει: “Για τη χορήγηση της υφ’ όρου απόλυσης ως ποινή που εκτίθηκε θεωρείται αυτή που υπολογίστηκε ευεργετικά σύμφωνα με τις ισχύουσες διατάξεις”. Αρα, τουλάχιστον για το άρθρο 105, όπου αναφέρεται “έκτιση ποινής” εννοεί ευεργετικά. Δεύτερον, συγκρίνοντας την ευεργεσία στον υπερήλικα με πρόσκαιρη κάθειρξη που είναι τα 2/5 της ποινής, με την ποινή του μη υπερήλικα που είναι το 1/3 (παρ. 6, εδ. 2, σελ. 49) και δεδομένου ότι τα 2/5 είναι μεγαλύτερα του 1/3, τα 2/5 δεν μπορεί να είναι πραγματικά γιατί τότε δεν υπάρχει ευεργεσία κι ο υπερήλικας εκτίει μεγαλύτερη ποινή απ’ τον μη υπερήλικα.
Αρα λογικά και για τον ισοβίτη, τα 19 έτη είναι με ευεργητικό υπολογισμό. Το Νοέμβρη του 2015 που έκανα την πρώτη αίτηση είχα εκτίσει 20 έτη και σήμερα 28,5 έτη και μου αρνούνται την αποφυλάκιση (15 έτη και 11 μήνες πραγματική ποινή, συν 9 έτη και 4 μήνες λόγω ηλικίας, συν 3 έτη και 3 μήνες αναγνωρισμένα λόγω σπουδών και απόκτησης Master Μαθηματικών από Γαλλικό Πανεπιστήμιο). Το σημαντικό όμως είναι ότι αυτήν την ερμηνεία έχει και το βούλευμα του Α.Π. 1169/2009 που λέει ότι η παρ. 2 είναι “ειδική διάταξη που ρυθμίζει συστηματικά και πλήρως την υπό όρο απόλυση των υπερήλικων καταδίκων” και “αποκλείει ρητά την παράλληλη εφαρμογή της παρ. 6”. Οι Δικαστές που απορρίπτουν την αίτησή μου δεν δέχονται το βούλευμα 1169/2009 χωρίς να απαντούν στο καίριο ερώτημα: Ποιο είναι το ευεργέτημα κατ’ αυτούς, ρητά, λιτά και μετρήσιμα, που προβλέπει η παρ. 2 εδ. 1,2,3 για τους άνω των 70 ετών, που είναι διαφορετικό απ’ αυτό για τους άνω των 65 ετών (εδ. 4);
Θα μου πουν, ότι δεν απαντάνε σε κατάδικους “τρομοκράτες”. Τους εγκαλεί όμως η λογική, ο ορθολογισμός, η “επιστήμη” τους, το βούλευμα 1169/2009 Α.Π. Κι ότι δεν απαντούν σημαίνει ότι δεν μπορούν, ότι έχουν συνείδηση της απάτης που διαπράττουν καταργώντας τη νομοθετική διάταξη. Μόνο μ’ αυτήν, δικαιούμαι την απόλυση υπό όρο.
Παραβίαση δεύτερη: Η παράγραφος 4 του 105 Π. Κ. εδ. 2, (σελ. 48) λέει: “Σε κάθε περίπτωση ο κατάδικος μπορεί να απολυθεί αν έχει εκτίσει 25 έτη και όταν το παραπάνω άθροισμα των ποινών υπερβαίνει το όριο αυτό”. Σύμφωνα με το πιο πάνω εδ. 1 της παρ. 6, τα 25 έτη είναι με ευεργετικό υπολογισμό κι άρα δικαιούμαι την απόλυση αφού έχω εκτίσει 28,5 έτη. Αυτή η διάταξη είναι ολοκάθαρη. Το μόνο νόημα που μπορεί να έχει είναι ότι απολύεσαι όταν έχεις εκτίσει 25 έτη με ευεργετικό υπολογισμό, ανεξάρτητα απ’ την πραγματική ποινή που έχεις εκτίσει. Οποιαδήποτε άλλη ερμηνεία με αναφορά σε ελάχιστη πραγματική ποινή την καθιστά περιττή και άχρηστη αφού αυτό γίνεται στην παρ. 6 και συνεπώς η παρ. 4 δεν έχει λόγο ύπαρξης. Κι εδώ έχουμε κατάργηση νομοθετικής διάταξης με την οποία δικαιούμαι την απόλυση υπό όρο.
Παραβίαση τρίτη: Εδώ φτάνουμε στην καρδιά της εξαπάτησης και του παραλογισμού. Σύμφωνα με την παρ. 6, για να χορηγηθεί στον ισοβίτη απόλυση υπό όρο, θα πρέπει να έχει εκτίσει πραγματική ποινή 15 ετών που προσαυξάνεται κατά τα 2/5 των λοιπών ποινών που συντρέχουν σωρευτικά. Και καταλήγει: “Σε κάθε περίπτωση όμως ο κατάδικος μπορεί ν’ απολυθεί εάν έχει εκτίσει 19 έτη” (εδ. 4, σελ. 49). Σύμφωνα με το πρώτο εδάφιο της ίδιας παραγράφου 6 που ανέφερα πιο πάνω, αυτή η έκτιση, εξ αυτού του ορισμού, υπολογίζεται ευεργετικά, δηλ. έχουμε τα 15 έτη πραγματικής ποινής και τα υπόλοιπα 4 ευεργετικά. Απ’ τη στιγμή που υπάρχει ο ορισμός του πρώτου εδαφίου, δεν μπορεί τα 19 έτη να είναι πραγματικά, γιατί τότε θα όφειλε να το αναφέρει ρητά. Αυτό το απλό πράγμα το αντιλαμβάνεται ένας μαθητής Λυκείου. Κι επιβεβαιώνεται με τρόπο απόλυτο και αναμφισβήτητο αν αντιπαραθέσουμε αυτήν την παρ. 6, με το παρόμοιου περιεχομένου άρθρο 110Β παρ. 2 (σελ. 55) που αναφέρεται στην ειδική περίπτωση της απόλυσης υπό όρο με ηλεκτρονική επιτήρηση. Στην παράγραφο 2 γίνεται παραπλήσια παράθεση με την παρ. 6 του 105. Μόνο οι αριθμοί αλλάζουν αφού πρόκειται για βραχιολάκι. Η παράθεση καταλήγει στο εδάφιο 3 της παρ. 2 που λέει επί λέξει: “Σε κάθε περίπτωση όμως, ο κατάδικος μπορεί να απολυθεί, εάν έχει εκτίσει πραγματικά (υπογραμμίζω εγώ) στο σωφρονιστικό κατάστημα 14 έτη”. Αρα κατ’ αντιδιαστολή, στην παρ. 6 του 105, η έκτιση των 19 ετών δεν είναι πραγματική, αφού δεν αναφέρεται ρητά.
Προκειμένου να ξεφύγουν απ’ αυτήν την ολοκάθαρη λογική, οι Δικαστές παρουσιάζουν δύο διαφορετικές απόψεις που αμφότερες έχουν πάρει διαζύγιο απ’ τον ορθολογισμό. Σύμφωνα με την πρόταση του Αντιεισαγγελέα Πρωτοδικών το 2016, που αντέγραψε κατά λέξη η σημερινή Αντιεισαγγελέας, οφείλω να εκτίσω 19 έτη επειδή συρρέουν οι ισόβιες ποινές, συν τα 2/5 του 25 δηλ. άλλα 10 έτη, συνολικά 29 έτη. Εδώ έχουμε δύο λαθροχειρίες. Η πρώτη είναι ότι δεν υπάρχει πουθενά στον Ποινικό Κώδικα συρροή πολλών ποινών ισόβιας κάθειρξης. Το άρθρο 94 (σελ. 39) και επόμενα που αναφέρονται στις συντρέχουσες ποινές αφορά μόνο ποινές πρόσκαιρης κάθειρξης. Πουθενά στον Π.Κ. δεν υπάρχει αναφορά σε ποινή πολλών ισοβίων. Και η παρ. 6 αναφέρεται σε ποινή μιας ισόβιας κάθειρξης με συντρέχουσα ποινή πρόσκαιρης, αφού υπολογίζει τα 2/5 της ποινής. Δεύτερο τα 2/5 του 25 είναι 10 έτη, αλλά υπάρχει το ανώτατο όριο, που θέτει το επόμενο καταληκτικό εδάφιο 4, που είναι τα 4 έτη (19 μείον 15). Αρα εκτίεις 4 κι όχι 10. Τα οποία όπως απέδειξα στην προηγούμενη παράγραφο είναι έτη με ευεργετικό υπολογισμό κι όχι πραγματικά. Στην απεγνωσμένη προσπάθειά του ο κ. Αντιεισαγγελέας να μου φορτώσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη φυλάκιση, του διαφεύγει ότι η πρότασή του συνιστά μαργαριτάρι αντιφατικότητας, ασυναρτησίας και αδικίας. Γιατί προτείνει φυλάκιση διάρκειας 4 ετών για τα ισόβια ενώ για την μικρότερη ποινή των 25 χρόνων προτείνει φυλάκιση 10 ετών, δηλ. δυόμιση φορές μεγαλύτερη! Ο ορθολογισμός πάντα εκδικείται.
Η δεύτερη άποψη, αυτή του βουλεύματος Εφετών είναι χειρότερη αφού αρμόζει περισσότερο στο θέατρο του παραλόγου. Σύμφωνα μ’ αυτήν πρέπει να εκτίσω ποινή 19 έτη επί 17 φορές δηλ. 323 έτη ποινής!
Συνεπώς και με τη διάταξη της παρ. 6 δικαιούμαι την απόλυση.
Παραβίαση τέταρτη: Σύμφωνα με το άρθρο 106 Π.Κ. παρ. 1 (σελ. 50) “Η απόλυση υπό όρο χορηγείται οπωσδήποτε, εκτός αν κριθεί με ειδική αιτιολογία ότι η διαφυγή του κατάδικου κατά την έκτιση της ποινής του, καθιστά απολύτως αναγκαία τη συνέχιση της κράτησής του για να αποτραπεί η τέλεση από αυτόν νέων αξιόποινων πράξεων”. Απορώ πώς δεν συνέταξαν την αιτιολογία, λέγοντας ότι μέσα στη φυλακή απέκτησα επικίνδυνο οπλισμό αποτελούμενο από πτυχίο πανεπιστημίου, Master Μαθηματικών και τελείωσα το Διδακτορικό κι άρα είμαι ύποπτος τέλεσης αξιόποινων πράξεων.
Παραβιάζουν λοιπόν και το άρθρο 106.
Είναι φανερό ότι μερίδα των Δικαστών για να μπορεί να στρεψοδικεί έχει βρει έναν απλό τρόπο. Αυτόν που ο κόσμος αποκαλεί στη λαϊκή γλώσσα “πουλάνε τρελίτσα”. Πουλάνε τρελίτσα όταν μου λένε ότι πρέπει να εκτίσω 323 έτη. Πουλάνε τρελίτσα όταν μου λένε ότι πρέπει να εκτίσω πραγματικά 29 έτη. Πουλάνε τρελίτσα όταν καταργούν σχεδόν όλο το άρθρο 105 και το 106, αποδίδοντάς τους περιεχόμενο αντίθετο απ’ αυτό που έχουν. Πουλάνε τρελίτσα όταν οι Εισαγγελείς του Α.Π., βάζουν στο αρχείο τις αιτήσεις μου, παραβιάζοντας το άρθρο 139 Κ.Π.Δ. που απαιτεί αιτιολόγηση κι ενώ υπάρχει το βούλευμα 1169/2009 Α.Π.
Επί επτά αιώνες, απ’ το 1100 μέχρι το 1870 στην Ευρώπη αλλά και στην Αμερική έγιναν δίκες ζώων, με κάθε επισημότητα, με όλο το τυπικό. Με δικαστές, δικηγόρους, συνεδριάσεις, ανακρίσεις και αγορεύσεις στα Λατινικά, αποφάσεις. Καταδικάστηκαν δεκάδες ζώα και ορισμένα σε θάνατο. Αγελάδες, άλογα, χοίροι, σκύλοι, τράγοι, αρουραίοι, ακρίδες, χέλια, βδέλλες κ.λπ. Φαίνεται ότι ορισμένοι Ελληνες Δικαστές συνεχίζουν αυτήν την… φιλόζωη πρακτική με τους σημερινούς κρατούμενους. Θεωρώντας τους αγράμματους, μη νοήμονα όντα, ζώα. Τους πουλάνε οποιαδήποτε τρελίτσα επινοήσουν προκειμένου να τους φυλακίσουν κατά τη μεγαλύτερη δυνατή χρονική διάρκεια. Καταργώντας τους νόμους ή δίνοντάς τους περιεχόμενο αντίθετο απ’ αυτό που έχουν.
Σύμφωνα με το άρθρο 87 παρ. 2 του Συντάγματος “οι δικαστές στην άσκηση των καθηκόντων τους υπόκεινται μόνο στο Σύνταγμα και στους νόμους”, ενώ το άρθρο 139 ΚΠΔ παρ. 2 λέει ότι “αιτιολογία απαιτείται σε όλες χωρίς εξαιρέσεις τις αποφάσεις τα βουλεύματα και τις διατάξεις ανεξάρτητα, του αν αυτό απαιτείται ειδικά από το νόμο ή αν είναι οριστικές ή παρεμπίπτουσες ή αν η έκδοσή τους αφήνεται στην διακριτική, ελεύθερη ή ανέλεγκτη κρίση του δικαστή που τις εξέδωσε”. Οταν λοιπόν συμβαίνει το αντίστροφο, όταν δηλ. το Σύνταγμα και ο νόμος υπόκεινται στην ιδεολογία του δικαστή, δεν έχουμε Κράτος Δικαίου. Εχουμε βέβαια Δημοκρατία αφού διεξάγονται εκλογές αλλά χωρίς Κράτος Δικαίου. Η ανεξαρτησία εκφυλίζεται σε ασυδοσία της Δικαιοσύνης.
Αυτά επιβεβαιώνουν δύο δημοσκοπήσεις που έγιναν στην αρχή του έτους. Σύμφωνα μ’ αυτές, το 68% των ερωτηθέντων στην πρώτη και το 73% στην άλλη δεν έχουν εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη. Ποσοστά συντριπτικά αφού σημαίνουν πλειοψηφία άνω των 2/3. Οι μόνοι που μιλάνε με καλά λόγια για τη Δικαιοσύνη είναι οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι. Δυστυχώς για τους Δικαστές τα ποσοστά αναξιοπιστίας αυτών των δύο χώρων, σύμφωνα με την ίδια δημοσκόπηση ξεπερνάει αυτό της Δικαιοσύνης, φτάνοντας στο 90%.
Οι παραπάνω διαπιστώσεις δεν ξενίζουν. Οποιος ρίξει μια ματιά στις Δικαστικές αποφάσεις για τα σημαντικά ζητήματα, θα καταλήξει αβίαστα στα ίδια συμπεράσματα. Στην απόφαση για το Μνημόνιο, για το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου για τα δομημένα ομόλογα, για το σκάνδαλο της Siemens, για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου, για τη λίστα Λαγκάρντ, για το πλοίο Noor 1 με τους 2 τόνους ηρωίνη, για τις τηλεοπτικές άδειες, για το “πόθεν έσχες” των Δικαστών. Κι ούτε για το σκάνδαλο της Novartis πρόκειται να υπάρξει κάτι ουσιαστικό.
Τι να περιμένει κανείς από μια Δικαιοσύνη που εβδομήντα χρόνια μετά, δεν έχει αποκαταστήσει το όνομα του δημοσιογράφου Στακτόπουλου, που καταδικάστηκε το 1948 σε θάνατο και εκτελέστηκε, για τη δολοφονία του αμερικανού δημοσιογράφου Πολκ, ενώ ήταν αθώος.
Ιούνιος 2018
Φυλακές Κορυδαλλού
Αλέκος Γιωτόπουλος
Υ.Γ. Στις 24 Απριλίου υπέβαλα την 5η αίτηση αποφυλάκισης. Με συνοπτικές διαδικασίες, η Εισαγγελέας σε μία βδομάδα και το Συμβούλιο σε ένα μήνα, την απέρριψαν. Κακοποιώντας τη λογική και τον ορθολογισμό. Στρεψοδικώντας, πουλώντας ξανά την ίδια τρελίτσα. Ισχυρίζονται ότι πρέπει να εκτίσω πραγματική ποινή 19 ετών. Αρα τα 19 έτη της παρ. 2 του 105 Π.Κ. που εκτίει ο εβδομηντάχρονος ισοβίτης είναι πραγματικά. Αρα και τα 2/5 της πρόσκαιρης κάθειρξης. Αρα τα 2/5 είναι μικρότερα απ’ το 1/3 που εκτίει ο μη υπερήλικας αφού έχουμε ευεργεσία. Κι όμως δεν είναι. Κατόρθωσαν τον άθλο ν’ ανατρέψουν τα θεμέλια της Αριθμητικής και των Μαθηματικών απ’ την Αρχαιότητα μέχρι σήμερα.
Επαναλαμβάνω ότι έχω εκτίσει, σύμφωνα με τον ορισμό του πρώτου εδαφίου της παρ. 6, του 105 Π.Κ. 28,5 έτη. Απ’ αυτά τα 16 έτη (παρά ένα μήνα) είναι πραγματικά. Χωρίς να έχω πάρει ούτε μία άδεια, παρότι μέχρι το 2015 είχα κάνει 7 (επτά) αιτήσεις που απορρίφθηκαν. Μέσα στη φυλακή γνώρισα πάνω από 10 Εισαγγελείς. Απ’ αυτούς μόνο δύο, μια γυναίκα κι ένας άνδρας, ήταν αξιοσέβαστοι. Οι υπόλοιποι πουλούσαν τρελίτσα.
Α.Γ.»