Ενα ακόμη μνημειώδες δείγμα Δικαιοσύνης αλά καρτ αποτελεί το σκεπτικό και του νέου βουλεύματος με το οποίο για πολλοστή φορά απορρίπτεται η αίτηση του Αλέξανδρου Γιωτόπουλου για αποφυλάκιση υφ’ όρων.
Πρόκειται για μια σύνθεση νομικών, ηθικών και λογικών παραλογισμών που προσβάλλουν κατάφωρα το πνεύμα του νόμου, ακυρώνοντας ακόμη και το «στεγνό» γράμμα του όπως αυτό ορίζεται, καταργείται ή μεταλλάσσεται κατά το δοκούν της νομοθετικής εξουσίας, προκειμένου ο συγκεκριμένος κρατούμενος να παραμείνει στη φυλακή, παρά το γεγονός ότι πληροί όλες τις προϋποθέσεις για να αφεθεί ελεύθερος, γιατί έτσι θέλει η καθεστηκυία τάξη.
Για ακόμη μια φορά η απόρριψη συνοδεύεται από το μεσαιωνικό επιχείρημα περί… μη μετάνοιας και από τον ατεκμηρίωτο κίνδυνο τέλεσης νέων αδικημάτων.
Διαβάστε την επιστολή που ο Αλ. Γιωτόπουλος έστειλε αποκλειστικά στο Documento και στην οποία καταγράφει το παρασκήνιο των προδιαγεγραμμένων απορρίψεων όλων των αιτήσεών του.
Ενδιαφέρον έχει και η καυστική απάντησή του σε ένα από τα πραγματικά… κορυφαία «μαργαριτάρια» του απορριπτικού βουλεύματος, που αναφέρει ως πραγματικό λόγο της απόκτησης του διδακτορικού του στα Μαθηματικά την… εγρήγορση της μνήμης του.
Κράτος στρεψοδικαίου ή κονγκολέζικη Δικαιοσύνη;
01 Στις 18 Ιουλίου 2021 κατέθεσα αίτηση για αποφυλάκιση υπό όρο. Το βούλευμα του Οκτωβρίου 734/2021 του συμβουλίου, μνημειώδες δείγμα του θεάτρου του παραλόγου, ενώ αποδέχεται ότι «πληρώ τις προϋποθέσεις που ορίζει ο Νόμος για την υφ’ όρο απόλυσή μου, έχοντας εκτίσει το σύνολο της ποινής μου, δηλαδή 19 έτη πραγματικά συν 6 με ευεργετικό υπολογισμό, εντούτοις την απορρίπτει για λόγους «μη μεταμέλειας». Παραβιάζοντας κατάφωρα τον ΠΚ που δεν προβλέπει πουθενά τη «μεταμέλεια», αλλά τη «διαγωγή», στο άρθρο 106. Αναφέροντας παράλληλα ότι η διαγωγή μου είναι μόνο «κατ’ επίφαση» καλή, χωρίς βέβαια να παρουσιάζουν το παραμικρό εμπειρικό στοιχείο που να το τεκμηριώνει.
Οπως ήταν φυσικό, στις 29 Οκτωβρίου 2021 άσκησα έφεση κατά του βουλεύματος.
Ενώ συνήθως η πρόταση του εισαγγελέα γίνεται το πολύ σε δύο μήνες, εδώ η πρόταση της κ. εισαγγελέα έγινε έναν ολόκληρο χρόνο μετά, στις 5 Νοεμβρίου 2022, και ήταν πιστή αντιγραφή του βουλεύματος. Αφού λοιπόν απλώς το αντέγραψε γιατί δεν έκανε την πρότασή της ένα χρόνο πριν; Για να επιμηκύνουν τη φυλάκισή μου κατά ένα χρόνο απ’ τα 19 στα 20 και μ’ αυτήν τη φτηνιάρικη φάμπρικα να τη συνεχίσουν στο διηνεκές.
Οπως ακριβώς φαντάζεστε, και το καινούργιο βούλευμα της 8ης Δεκεμβρίου 2022, 139/2022, είναι απορριπτικό και πιστό αντίγραφο του προηγούμενου. Για να χρησιμοποιήσω μια λαϊκή έκφραση, οι δικαστές εφέτες του συμβουλίου πουλάνε τρελίτσα. Μου ζητάνε να μετανοήσω, ενώ γνωρίζουν καλά ότι απ’ την πρώτη μέρα της σύλληψής μου μέχρι και σήμερα, επί 21 σχεδόν χρόνια, αρνούμαι σταθερά και αταλάντευτα την κατηγορία της ηθικής αυτουργίας. Πώς λοιπόν θα μετανοήσω για κάτι που αρνούμαι ότι διέπραξα; Αρα γνωρίζουν καλά ότι αυτό που μου ζητάνε είναι αδύνατο και το χρησιμοποιούν ως πρόσχημα για να μη με αποφυλακίσουν.
Η αντιγραφή είναι τέτοια που επαναλαμβάνουν ανερυθρίαστα ορισμένα μαργαριτάρια του πρώτου βουλεύματος. Αναφέρουν ότι απέκτησα διδακτορικό στα Μαθηματικά για να κρατώ σε εγρήγορση τη μνήμη μου. Οποιος διαβάζει αναρωτιέται αν ο συντάκτης του έχει πάει σχολείο. Γιατί κάποιος που θέλει να εξασκήσει τη μνήμη του ασχολείται με κάτι εύκολο, όπως το σταυρόλεξο ή κάτι ανάλογο, κι όχι με ανώτερα μαθηματικά που είναι όχι απλώς δύσκολα, αλλά πάρα πάρα πολύ δύσκολα. Δεν γνωρίζει ο συντάκτης ότι τα ανώτερα μαθηματικά έχουν λίγη σχέση με τη μνήμη και γι’ αυτό σε ορισμένες εξετάσεις πριν από το πτυχίο επιτρέπουν στον εξεταζόμενο να έχει βιβλίο, ακριβώς για να μην είναι σε μειονεκτική θέση αν δεν έχει γερή μνήμη. Υπάρχει όμως και το πρωτότυπο. Παρότι η ηλικία μου είναι μεγάλη (78 ετών), εντούτοις αν αποφυλακιστώ, παραμένω επικίνδυνος να τελέσω νέα εγκλήματα, παρά το γεγονός ότι σύμφωνα με την απόφαση του δικαστηρίου στα 20 και πλέον χρόνια της δράσης της 17Ν δεν συμμετείχα ούτε σε μία ενέργεια όταν ήμουν νέος! Λέγοντάς το δεν αντιλαμβάνεται ότι πυροβολεί τα πόδια του. Γιατί σήμερα αυτό που αποκαλείται κοινώς εγχώρια τρομοκρατία δεν υπάρχει εδώ και τουλάχιστον 15 χρόνια. Δεν έχει γίνει ούτε μία τέτοια ενέργεια. Συνεπώς ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι εγώ θα ήθελα να πείσω κάποιον, δεν θα μπορούσα αφού δεν υπάρχουν οι φυσικοί αυτουργοί.
Επειδή βλέπω ότι και οι δικαστές αρέσκονται να παραθέτουν διάφορα αποσπάσματα από συνεντεύξεις μου, για κλέφτες και αρματολούς την περίοδο της Τουρκοκρατίας κ.λπ., ιδεολογικού περιεχομένου, ξεκάρφωτα και αυθαίρετα για να καλύψουν την απουσία αποδεικτικών στοιχείων, θα παραθέσω κι εγώ το άρθρο 35 απ’ τα «Δίκαια του ανθρώπου» του Ρήγα Φεραίου. Λέει: «Οταν η Διοίκηση βιάζει, αθετεί, καταφρονεί τα δίκαια του λαού και δεν εισακούει τα παράπονά του, το να κάμει τότε ο λαός επανάσταση, ν’ αρπάζει τ’ άρματα και να τιμωρήσει τους τυράννους του, είναι το πλέον ιερό απ’ όλα τα δίκαιά του». Μήπως λοιπόν θα ’πρεπε οι Δικαστές του συμβουλίου κ. Φεβρωνία Τσερκέλογλου, κ. Ν.
Επιστολή του Αλέξανδρου Γιωτόπουλου αποκλειστικά στο Documento, στην οποία καταγράφει το παρασκήνιο των προδιαγεγραμμένων απορρίψεων όλων των αιτήσεών του για αποφυλάκιση υπό όρο Κουτρούμπας, κ. Δ. Καβαλλάρης ν’ αποφανθούν ότι και ο Ρήγας είναι ηθικός αυτουργός για τις πράξεις της 17Ν και ν’ απαγορεύσουν την αναδημοσίευση των γραπτών του;
Το βούλευμα 139/2022, αντάξιο ενός Ιονέσκο, πέτυχε ένα πράγμα. Να δικαιώσει πλήρως την πρώην δικαστικό Αντωνία Ηλία και τη ρήση της: «Οποιος δικαστικός δεν υπακούει τυφλά στις εντολές των από πάνω καταστρέφεται τελείως η καριέρα του».
02 Τα έτη 2015, 2016 και 2017 κατέθεσα τρεις αιτήσεις για αποφυλάκιση με βάση άλλη διάταξη, αυτήν της παρ. 2 του άρθρου 105, που είναι ευεργετική για τους κατάδικους άνω των 70 ετών. Σύμφωνα μ’ αυτήν ο κατάδικος άνω των 70 ετών μπορεί να απολυθεί αν έχει εκτίσει 19 έτη μεικτά. Στηριζόμενος τόσο στη νομολογία όσο κυρίως στο βούλευμα του ΑΠ 1169/2009 που κάνει την ίδια ερμηνεία και αποκλείει ρητά την παράλληλη εφαρμογή της παρ. 6 (που προβλέπει 19 έτη πραγματικά). Παρότι πληρούσα τις προϋποθέσεις και τα τρία βουλεύματα απέρριψαν την αίτησή μου, στρεψοδικώντας κατάφωρα και αγνοώντας επιδεικτικά το βούλευμα 1169/2009 ΑΠ, λέγοντας ότι πρέπει να εκτίσω 19 έτη πραγματικά.
Το εξοργιστικό της υπόθεσης είναι ότι με το σκεπτικό τους καταργούσαν την ευεργεσία που προέβλεπε η παρ. 2 του άρθρου 105, καταργούσαν τη διάταξη (ευεργεσία που είναι διαφορετική απ’ αυτήν που αφορά τους άνω των 65 ετών).
Τους απηύθυνα δημόσια την ερώτηση: «Καλά, αφού διαφωνείτε, ποια είναι η ευεργεσία που προσφέρει η παρ. 2;».
Η σιωπή τους υπήρξε εκκωφαντική μέχρι σήμερα. Ανάμεσα στο δίλημμα να σεβαστούν και να εφαρμόσουν τον νόμο και να με αποφυλακίσουν ή να τον καταργήσουν προτίμησαν το δεύτερο, παραβιάζοντας κάθε αρχή δικαίου, αφού οι νόμοι ψηφίζονται απ’ το κοινοβούλιο κι όχι από τους δικαστές. Και δεν είδαμε καμία λαλίστατη Ενωση Δικαστών να βγει και να καυτηριάσει αυτή την περιφρόνηση και την κατάλυση θεσμών και αρχών από τους δικαστές.
Και το ερώτημα ανακύπτει και σήμερα. Αφού τότε δεν είχα εκτίσει τα 19 έτη πραγματικά, σήμερα που τα έχω εκτίσει, και μάλιστα 20 έτη και μισό, γιατί δεν με αποφυλακίζουν με βάση την παρ. 2 του άρθρου 105, που ισχύει πάντα ως ευνοϊκότερη διάταξη;
03 Στις 17 Ιουλίου του 2019 κατέθεσα αίτηση αποφυλάκισης με αριθμό πρωτοκόλλου 33476/17-7-2019, σύμφωνα με την παρ. 4 του άρθρου 110 Α του νέου ΠΚ 4619/2019, που λέει ότι «ο καταδικασθείς μπορεί να απολυθεί αν εκτίει περισσότερες ποινές ισόβιας κάθειρξης, αν έχει παραμείνει στη φυλακή δεκαέξι έτη». Επί δεκαπέντε μήνες περίμενα την πρόταση του κ. εισαγγελέα. Στις 21 Οκτωβρίου 2020 δικηγόρος εξουσιοδοτημένος πήγε στη γραμματεία των δικαστηρίων Πειραιά να ρωτήσει γιατί καθυστερούν. Με μεγάλη έκπληξη και απορία, όπως και των δύο γραμματέων, διαπίστωσε ότι δεν υπάρχει καμία αίτηση κι ούτε υπήρξε ποτέ! Δηλαδή προτίμησαν μια μαφιόζικη ενέργεια, να πετάξουν την αίτησή μου στον κάλαθο των αχρήστων, απ’ τη νομιμότητα.
Στόχος τους ήταν η κατάργηση της αρχής της εφαρμογής της ηπιότερης διάταξης του νέου ΠΚ για τη μεγάλη μάζα των κρατουμένων. Προφανώς θεώρησαν ότι όση στρεψοδικία κι αν επιστράτευαν, με το γραπτό κείμενο κινδύνευαν να γίνουν ρεντίκολο, ενώ με τη μαφιόζικη πράξη καταργούσαν ντε φάκτο μεμιάς αυτή την αρχή. Είναι φανερό ότι κάτι ανάλογο έκαναν και στις αιτήσεις των άλλων κρατουμένων.
Την 1η Ιουλίου 2019 είχα καταθέσει κι άλλη αίτηση για αποφυλάκιση με ηλεκτρονική επιτήρηση, σύμφωνα και πάλι με το άρθρο 110Α. Σ’ αυτήν απάντησαν με βούλευμα λέγοντας ότι σύμφωνα με νόμο του 2013 δεν τη δικαιούμαι. Σύμφωνα όμως με τη θεμελιώδη αρχή Nullum crimen, nulla poena sine lege απαγορεύεται ρητά η αναδρομική εφαρμογή δυσμενούς μεταγενέστερου νόμου, αφού με συνέλαβαν το 2002.
Αυτή την ιστορική στιγμή η ελληνική Δικαιοσύνη καταβαραθρώθηκε. Ηταν η πρώτη φορά που με την πρακτική της κατήργησε για τη μεγάλη μάζα των κρατουμένων τα δύο βασικά πρώτα άρθρα του ΠΚ που αποτελούν τον θεμέλιο λίθο της νομολογίας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου. Αρα είναι ανοιχτά αντιευρωπαϊκή, είναι κονγκολέζικη, χωρίς να έχω τίποτε ενάντια στην πολύπαθη χώρα. Αυτή η κατάργηση συνοδεύεται παράλληλα με την κατ’ εξαίρεση κι επιλεκτική επίκλησή τους κυρίως σε δύο περιπτώσεις. Πρώτον, στους ημετέρους για να αποφυλακιστούν ευκολότερα και, δεύτερον, «κατ’ επίφαση», όπως στην περίπτωσή μου. Οπου ενώ ισχυρίζονται ότι εφαρμόζουν τον ευνοϊκότερο παλιό ΠΚ (κι ενώ δεν είναι), εισάγοντας ταυτόχρονα εν είδει ταχυδακτυλουργού τον μεσαιωνικό λόγο «της μεταμέλειας» ακυρώνουν την υλοποίηση της ευμενέστερης διάταξης.
04 Τελειώνοντας κι επειδή η ηθική αυτουργία είναι πράξη κι όχι φαντασίωση, θα επαναλάβω τα ερωτήματα που έχω θέσει στο παρελθόν στη Δικαιοσύνη, χωρίς να μου απαντήσει κανένας.
• Αυτή η ηθική αυτουργία, δηλαδή η διαδικασία πειθούς των φυσικών αυτουργών απ’ τον ηθικό αυτουργό, σε ποιο χώρο έγινε; Σε σπίτι; Σε γραφείο; Σε καφετέρια; Στον δρόμο; Σε γιάφκα; Πού, τέλος πάντων;
• Πότε έγινε; Ποια ώρα περίπου ποιας ημερομηνίας;
• Ποιες ήταν οι μετεωρολογικές συνθήκες; Είχε λιακάδα; Εκανε κρύο; Εβρεχε;
• Ποιοι ακριβώς ήταν παρόντες, και
• Ποιες λέξεις ακριβώς ειπώθηκαν ανάμεσά τους, γιατί για τόσο σημαντικά ζητήματα όπως οι ανθρωποκτονίες οι συγκεκριμένες λέξεις δεν ξεχνιούνται. Κι αυτές οι λεπτομέρειες πρέπει να δοθούν για 17 διαφορετικές περιπτώσεις, αφού έχουμε 17 ηθικές αυτουργίες.
Αν δοθούν απαντήσεις, θα αποδεχτώ πάραυτα ότι υπάρχει κράτος δικαίου κι ότι η καταδίκη μου ήταν αποτέλεσμα δίκαιης δίκης. Αν όμως δεν δοθούν, θα ισχύει το αντίθετο. Και κυρίως ότι μόνο η περίπτωσή μου αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει κράτος δικαίου στη χώρα.
Συμπέρασμα: Δεν θα ’πρεπε να καταδικαστώ για ηθική αυτουργία, θα ’πρεπε να ’χω αποφυλακιστεί το 2015 με την παρ. 2 του 105, θα ’πρεπε να ’χω αποφυλακιστεί τον Ιούλιο του 2019 με την παρ. 2 ή 4 του 110 Α του νέου ΠΚ 4619/2019. Θα ’πρεπε να ’χω αποφυλακιστεί τον Ιούλιο του 2021 με την παρ. 6 του 105. Σήμερα, 5 Γενάρη του 2023, μόλις έλαβα το νέο βούλευμα 139/2022 που απορρίπτει για πολλοστή φορά την αίτησή μου για αποφυλάκιση υπό όρο. Είναι προφανές ότι κάποιοι, παραβιάζοντας κάθε αρχή δικαίου, είναι αποφασισμένοι να με κρατήσουν φυλακισμένο για πάντα μέχρι να συμβεί το μοιραίο, προς δόξα της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου.
Γενάρης 2023 Αλέκος Γιωτόπουλος