Η Αλεξάνδρα Σταµατοπούλου κατέκτησε το χρυσό µετάλλιο στους Παραολυµπιακούς στα 50 µ. ύπτιο ανήµερα των 38 γενεθλίων της, στην τελευταία κούρσα της καριέρας της. Γεννήθηκε υγιής, µεγάλωσε σε ορφανοτροφείο στη Ρουµανία και υιοθετήθηκε από ελληνική οικογένεια στα πέντε της. Η πανέµορφη κοπέλα καθηλώθηκε σε αµαξίδιο από το σύνδροµο του δύσκαµπτου ανθρώπου, από το οποίο προσβλήθηκε µετά τις δύο πρώτες δεκαετίες της ζωής της.
Πρωτόπεσε στην πισίνα για λόγους θεραπευτικούς και µέχρι σήµερα υποβάλλεται τακτικά σε πλασµαφαιρέσεις, δίνοντας τιτάνιο αγώνα για να κρατήσει το κορµί της σφριγηλό και λειτουργικό µε χορό και ακροβατική γυµναστική. Λίγα δευτερόλεπτα µετά τον χρυσό τερµατισµό της στην πισίνα της Λα Ντεφάνς στο Παρίσι η χαµογελαστή Αλεξάνδρα ξέσπασε σε δάκρυα ανείπωτης χαράς.
Τι σήµαινε τελικά αυτό το γοερό κλάµα µέσα στην πισίνα;
Ξέσπασαν όλα µέσα µου, µαζεµένα! Οι ζόρικες στιγµές που έζησα, το χειρουργείο στον πνεύµονα πριν από ένα χρόνο. Αρχικά έκανα το σήµα της νίκης, όπως έκανα τον καιρό που έδινε τη µάχη της η µητέρα µου. Ηταν το σήµα κατατεθέν που είχαµε µεταξύ µας, για να µε βλέπει από την τηλεόραση. Κοίταξα γύρω γύρω, κατάλαβα ότι κέρδισα και είπα «ναι, τα καταφέραµε». Κάθε αγώνας µου πλέον είναι µια νίκη. ∆εν ήθελα να τελειώσω την καριέρα µου ηττηµένη. Σε παρακαλώ όµως να µη δηµοσιεύσετε κάποια από τις ηλίθιες φωτογραφίες που µε δείχνουν να κλαίω (γελά)! Μόνο χαµόγελα είναι η καριέρα µου, αυτή είµαι εγώ. ∆εν θέλω οι τελευταίες µου εικόνες να δείχνουν µια αθλήτρια που κλαίει…
Πώς είναι οι µέρες που ακολούθησαν;
Φαντασµαγορικές! Εξαρχής θεωρούσα γιορτή την παρουσία µου στους Αγώνες. Ενδιάµεσα όµως έπεσα πολύ ψυχολογικά και είδα να αποµακρύνεται πολύ το όνειρό µου. Κάτι συνέβη µε την πάθησή µου και µάγκωναν οι µύες µου µέσα στο νερό. Εκεί που µιλούσα για µετάλλια, ξαφνικά φοβόµουν ότι δεν θα έφτανα ούτε ως τον τερµατισµό. Ευτυχώς είχα γύρω µου ανθρώπους που µε ενθάρρυναν. «Ηρθες εδώ για κάποιο σκοπό και θα αγωνιστείς κανονικά, µη σε νοιάζει ακόµη και αν βγεις προτελευταία» µου είπε η συναθλήτριά µου ∆ώρα Ποιµενίδου. Ακόµη και την παραµονή του αγώνα µε έπιασε κρίση πανικού. Εψαχνα το µαγιό µου και δεν το έβρισκα! Φοβήθηκα ότι το είχα ξεχάσει στην Αθήνα. Το πρωί που ξύπνησα, όµως, όλα ήταν θετικά. Ζήτησα από το σύµπαν να µου κάνει ένα δώρο για τα γενέθλιά µου και αυτό συνέβη. Συν Αθηνά και χείρα κίνει.
Καθηλώθηκες στο αµαξίδιο σε ηλικία 20-22 ετών. Αλήθεια, πού βρίσκεις το χαµόγελο όταν η ζωή σού φέρεται τόσο σκληρά;
Μη µε βλέπεις έτσι ήρεµη. Είµαι άνθρωπος που όταν νιώθει αδικία τα σπάει όλα! ∆εν τα παίρνω ελαφριά τα πράγµατα. Ευτυχώς έχω δίπλα µου από το 2016 δύο ανθρώπους που µε βοηθούν απεριόριστα: τον προπονητή µου Μιχάλη Νικόπουλο και τη συνοδό µου Ανθη Ζουµπλίου. ∆υστυχώς οι κανονισµοί δεν επέτρεπαν να µπαίνουν και οι δύο στο Παραολυµπιακό Χωριό. Εννοείται ότι τη συνοδό την πλήρωσα από την τσέπη µου. Ας είναι καλά οι χορηγοί µου, η Dimello, η PWC και η Motor Oil που κάλυψαν τα έξοδα της προετοιµασίας µου. ∆εν θα έφτανα στο Παρίσι χωρίς τη βοήθειά τους.
Αλεξάνδρα, αλλάζουν τα πράγµατα προς το καλύτερο όλα αυτά τα χρόνια στην Ελλάδα;
Σε επίπεδο εξουσίας, τίποτε απολύτως. ∆ες µόνο τους νόµους που ψηφίζουν. Πιστεύουν φαίνεται ότι οι άνθρωποι µε αναπηρία έχουµε κάποια χαζοµάρα στο κεφάλι µας και δεν καταλαβαίνουµε τίποτε. Είχα υποσχεθεί ότι θα συνεχίσω το κολύµπι µέχρι να δω αλλαγές, αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφερα. Τουλάχιστον το πάλεψα, όχι για κάποιο δικό µου υπερεγώ αλλά για τις νεότερες γενιές. Στην κοινωνία, πάντως, τα πράγµατα αλλάζουν. Ποτέ µου δεν έλαβα τόσα µηνύµατα συµπαράστασης από απλούς ανθρώπους. Οχι µόνο φέτος που κέρδισα στους Παραολυµπιακούς, αλλά ακόµη περισσότερο όταν το σώµα µου ψιλοπαραιτήθηκε και ζορίστηκα. «Σε πιστεύουµε και κοίταξε να το χαρείς» µου έγραφαν. «∆εν µας νοιάζει αν θα βγεις πρώτη ή τελευταία». Και ήταν πάρα πολλοί.
Ποιο είναι το πολυτιµότερο εφόδιο που πρέπει να έχει ένας άνθρωπος µε αναπηρία;
Η γνώση. Να ξέρει τα δικαιώµατά του και να είναι έτοιµος να υποστηρίξει τον αγώνα του µε τα κατάλληλα εργαλεία. Σε αυτό θα αφοσιωθώ κι εγώ τώρα που θα σταµατήσω την κολύµβηση. Θα εντάξω το διάβασµα στην καθηµερινότητά µου, θα διδαχθώ τη νοηµατική γλώσσα σε καλό επίπεδο, θα µάθω πράγµατα που παραγκώνιζα και που είχα ξεχάσει ότι µπορώ να κάνω.
Το χρυσό µετάλλιο πιστεύεις ότι θα σου αλλάξει τη ζωή;
Ηδη µου την έχει αλλάξει, ψυχολογικά τουλάχιστον. Αυτό το υπέροχο που κατέκτησα δεν µπορεί πια να µου το αφαιρέσει κανείς. Καταλαβαίνω βέβαια ότι τα νέα κρατάνε δυο τρεις µέρες. Πατάω γερά στα πόδια µου και δεν καβαλάω το καλάµι. ∆ηλώνω επαγγελµατίας αθλήτρια, χωρίς φανφάρες. Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο. Εσύ κάθεσαι στην καρέκλα σου, εγώ στο αµαξίδιό µου. Επί χρόνια µε έβλεπα µε τα µάτια των άλλων, που στη χώρα µας έχουν την τάση να περιθωριοποιούν τον άνθρωπο µε αναπηρία. ∆εν το λέω µε κακή διάθεση. Απλώς δεν γνωρίζουν. Ολα καλά, συνεχίζω όπως ήµουν.
∆εν ήταν όµως κάπως απότοµη η προσγείωση στον πλανήτη Ελλάδα;
Ε ναι. Η ράµπα για τους ανάπηρους ήταν µπλοκαρισµένη, αλλά ήµουν τόσο χαρούµενη που δεν µε ενοχλούσε τίποτε. «Κλείστε τα όλα» έλεγα, «θα πηδήξω σαν τον Τεντόγλου και θα περάσω από πάνω…».
Διαβάστε επίσης:
ΕΟΠΥΥ – Απάτη μαμούθ 3,5 εκατ. ευρώ: Φαρμακοποιοί και γιατροί στα κυκλώματα – Συνελήφθησαν 16 άτομα
Παραλήρημα Άδωνη: Ύβρεις κατά Πολάκη, φωνές στον Παππά που ήταν εκτός πάνελ (Videos)
Στοιχεία – φωτιά της Eurostat: Η Ελλάδα τρίτη χειρότερη στην ΕΕ σε υλική και κοινωνική στέρηση
Το Documento αποκαλύπτει πώς πλαστογραφούνται τα ποινικά μητρώα – Από 10.000 έως 30.000 ευρώ η τιμή
