Συνήθως στις εθνικές ομάδες στον αθλητισμό, αγωνίζονται οι καλύτεροι ή οι πιο φορμαρισμένοι. Συνήθως λέμε. Γιατί παντού και πάντα θα υπάρχουν εξαιρέσεις για διάφορους λόγους πλην της Ελλάδας, που τα πράγματα πάνε ελαφρώς ανάποδα.
Ειδικά στην εθνική ομάδα ποδοσφαίρου, η έννοια «ανάποδα» αποτελεί τον κανόνα και όχι την εξαίρεση. Ισως για αυτό μπορούμε και επιβιώνουμε ποδοσφαιρικά, όπως τέλος πάντων, επιβιώνουμε. Με τα ψέματα, με το «βοήθα Παναγιά», με ευχολόγια και άλλα πολλά και άκρως ελληνικά κι απίστευτα…
Παρακολούθησαν τον αγώνα της εθνικής ομάδας στη Γρανάδα όπου με την γνωστή φιλοσοφία της «παλικαριάς, της ελληνικής ψυχής και του πάθους» πήρε ένα εντυπωσιακό -αν μη τι άλλο- 1-1 από την πανίσχυρη Ισπανία (νο 6 αυτή τη στιγμή στο κόσμο έναντι του νο 53 της Ελλάδας) και η οποία προερχόταν από ένα εμφατικό 6-0 επί της Γερμανίας, αποτέλεσμα που σόκαρε την Ευρώπη τον περασμένο Νοέμβριο…
Με τακτική α λα Οτο Ρεχάγκελ, αναχρονιστική, παμπάλαια και… αντιτουριστική μεν, αλλά που κάποτε οδήγησε την εθνική στην κορυφή της Ευρώπης (φουλ άμυνα, δεν περνάμε τη σέντρα κι αν μας βγει κάποια φάση ή ένα στημένο μπορούμε να σκοράρουμε) η ομάδα του Ολλανδού Τζον Φαν’τ Σχιπ πιστοποίησε άλλη μια φορά ότι αποτελεί τον εφιάλτη της Ιβηρικής χερσονήσου (Ισπανία και Πορτογαλία). Προς Θεού δεν κατακρίνω το σύστημα του Ολλανδού. Αλλωστε και ο Ρεχάγκελ τη δεκαετία του 2000 έφτασε στην απόλυτη επιτυχία επειδή ακολούθησε την πρακτική του «αυτή η στάνη αυτό το γάλα βγάζει» απέναντι σε πολύ δυνατούς αντιπάλους. Το ελληνικό ποδόσφαιρο μπορεί να παράγει ταλέντα αλλά μόλις φτάσουν στη κρίσιμη καμπή να κάνουν το άλμα, χάνονται. Παράλληλα παράγει κυρίως αμυντικούς ή αμυντικογενείς ποδοσφαιριστές. Και στα δύσκολα παίζει πάντα αυτό που γνωρίζει καλύτερα. Αμυνα. Με την πονηριά πάντα του Ελληνα, ότι κάπου και κάπως θα βρει την άκρη και θα μπορέσει να κλέψει το παιχνίδι ή το αποτέλεσμα. Οπως έγινε στην Γρανάδα. Ο Φαν’τ Σχιπ επέλεξε τακτική Ρεχάγκελ. Σφιχτά πίσω, πολύ κοντά οι γραμμές η μια με την άλλη, δεν χαλάμε για οποιονδήποτε λόγο τη διάταξη και αφήστε τον αντίπαλο να τυραννιέται να βρει διαδρόμους. Εννοείται ότι μια τέτοια τακτική θέλει και μπόλικη τύχη. Τι έκανε λοιπόν ο Ολλανδός; Επέλεξε ενδεκάδα που όλοι μαρκάρουν. Και δικαιώθηκε. Αφού οι Ισπανοί στο β’ μέρος είχαν μόλις μια ευκαιρία στο ματς! Και όχι μόνο αυτό, αλλά βρήκαμε και γκολ από το… πουθενά! Χωρίς να το δημιουργήσουμε εμείς. Οι γηπεδούχοι παρέα με τον Ιταλό ρέφερι μας έκαναν το πιο ανέλπιστο δώρο. Χωρίς να έχουμε πατήσει περιοχή, έδιωξαν τη μπάλα κι έκαναν πέναλτι. Αν σε θέλει…
Πέρα όμως από το πάθος και τα λοιπά εθνικοπατριωτικά φουστανελάδικα τροπάρια, είναι αξιοσημείωτο τούτο: Αν δεν γνωρίζεις καλά το ελληνικό ποδόσφαιρο, είσαι φίλαθλος ξένης χώρας και σου δίνουν πέντε στοιχεία για παράδειγμα για τους Ελληνες διεθνείς των δύο τελευταίων χρόνων, έχεις μια ενδεκάδα στο μυαλό σου και λες «αυτή θα παίξουν». Οι πιο φορμαρισμένοι, οι καλύτεροι. Φυσιολογικά πράγματα δηλαδή. Όμως, ελληνικό ποδόσφαιρο και φυσιολογικό, δεν πήγαιναν και δεν πάνε μαζί. Όπως έλεγαν παλιά στον στρατό «εκεί που σταματάει η λογική, αρχίζει ο στρατός»…
Είπαμε λοιπόν, είσαι ξένος φίλαθλος. Βλέπεις την ενδεκάδα της Ελλάδας στη Γρανάδα και διαπιστώνει:
-Λείπουν από τους βασικούς 11, οι δύο καλύτεροι Ελληνες στόπερ (Μανωλάς, Παπασταθόπουλος). Λείπει ένας τρίτος καλός που θα μπορούσε να τους αντικαταστήσει και ο οποίος είναι βασικός σε ομάδα της Πριμέρα στην Ισπανία (Σιόβας, Ουέσκα). Λείπει ο πιο ποιοτικός ποδοσφαιριστής και ο καλύτερος δημιουργικά (Φορτούνης). Λείπει ο πιο επικίνδυνος ακραίος επιθετικός, ο πιο γρήγορος και με 16 γκολ τη φετινή σεζόν σε όλες τις διοργανώσεις (Τζόλης). Λείπει ο πρώτος σκόρερ του Ολλανδικού πρωταθλήματος με 23 γκολ κι ένας εκ των κορυφαίων στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα (Γιακουμάκης). Και για να μη παρεξηγηθώ αναφέρω ότι δεν ρίχνω ευθύνες στον Ολλανδό τεχνικό, απλώς καταγράφω γεγονότα για να δείξω το μέγεθος της ελληνικής παράνοιας…
-Επαιξε γκολκίπερ ο Βλαχοδήμος. Ο οποίος πέρσι και πρόπερσι έκανε τις κορυφαίες του σεζόν με τη Μπενφικα και ήταν μακράν ο πιο φορμαρισμένος, αλλά δεν ήταν βασικός στην εθνική στην οποία έπαιζαν οι Μπάρκας και Πασχαλάκης. Φέτος που έχασε τη θέση του στη Μπενφίκα, παίζει βασικός στην εθνική! Αυτό κι αν είναι τακτική Ρεχάγκελ. Τότε που υπήρχαν παίκτες που δεν είχαν ομάδα ή δεν ήταν βασικοί στους συλλόγους αλλά ήταν βασικοί στην εθνική…
-Ο Φαν ‘τ Σχιπ όταν ξέσπασε πέρσι το θέμα Φορτούνη (αν θα έπρεπε να παίζει βασικός ή όχι), δικαιολόγησε την επιλογή του να τον έχει στον πάγκο, λέγοντας πως δεν παίζει βασικός στον σύλλογο του. Όταν θα γίνει βασικός, θα παίξει βασικός και στην εθνική. Όμως στο ματς με την Ισπανία, ο κόουτς αυτοδιαψεύστηκε κι έβαλε βασικούς τους Μπακάκη και Λημνιό. Ο πρώτος είχε χάσει τη θέση του στην ομάδα του και παράλληλα προερχόταν από τραυματισμό. Ο δεύτερος δεν αγωνίζεται στην Κολονία και αρκείται να παίζει μόνο σαν αλλαγή κάποια δεκάλεπτα ή πεντάλεπτα στις καθυστερήσεις.
-Όταν ανέλαβε ο νέος Ομοσπονδιακό προπονητής, το πρώτο πράγμα που έκανε, ήταν να μην καλέσει τους Μανωλά και Παπασταθόπουλο, που στο μεταξύ είχαν «σφαχτεί» με την ΕΠΟ στο θέμα του πρώην τεχνικού της ομάδας, Αγγελου Αναστασιάδη. Πρακτικά ο Ολλανδός είχε πάρει «χαρτάκι» από την Ομοσπονδία για αυτή την επιλογή, άσχετα αν δικαιολογήθηκε ότι κάνει ανανέωση. Στη πορεία καθάρισε και τον Σιόβα γιατί δήλωσε ότι οι δύο κομμένοι θα πρέπει να είναι κι αυτοί στην ομάδα. Ξαφνικά πριν δύο εβδομάδες ο Φαν΄τ Σχιπ βλέποντας ότι έχει ξεμείνει από κεντρικούς αμυντικούς και με τους υπάρχοντες δεν νιώθει θωρακισμένος στα μετόπισθεν, άλλαξε ρότα και τηλεφώνησε στους δύο κομμένους να επιστρέψουν στην ομάδα. Τι άλλαξε; Οι δύο πάντως, αρνήθηκαν να επιστρέψουν και ο κόουτς αρκέστηκε να αφήσει ανοιχτή τη πόρτα για το μέλλον…
Συμπέρασμα: Μετά από όλα αυτά πώς να μη τρελαθούν οι ξένοι; Πώς να βγάλουν άκρη με την εθνική Ελλάδας; Εδώ δεν βγάζουμε εμείς που τη ζούμε, θα βγάλουν οι ξένοι; Μπορεί να μπερδευόμαστε, να γκρινιάζουμε, να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας, να τρωγόμαστε με τα ρούχα τα δικά μας και των άλλων, όμως τελικά μήπως αυτό είναι και το μυστικό μας; Ότι μπερδεύουμε τους πάντες και τα πάντα κι εκεί που μας περιμένουν τελειωμένους εκεί ακριβώς ξυπνάμε και επιβιώνουμε; Μήπως;
