Αν είχαν σχέδιο, δεν θα ανοιγόκλειναν επί επτά μήνες το υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής και δεν θα έβαζαν μισή ενδεκάδα… συντονιστές για το προσφυγικό, οι οποίοι δεν συντονίζονται ούτε μεταξύ τους και ως επί το πλείστον, μετά την ανάληψη των καθηκόντων τους, εξαφανίζονται από τη δημοσιότητα την οποία συστηματικά διεκδικούσαν… πριν, όπως η Αγαπηδάκη.
Αν ήθελαν πραγματικά να αντιμετωπίσουν τις επιθετικές κινήσεις του τουρκικού καθεστώτος και τα σχέδια του Ερντογάν για αναδιάταξη του στάτους κβο στην ανατολική Μεσόγειο, δεν θα… στήριζαν τόσο μονομερώς όσο και διά του ΝΑΤΟ την εισβολή της Τουρκίας στη Συρία.
Αν επιζητούσαν ανακούφιση των νησιωτών από την πίεση της προσφυγικής κρίσης, δεν θα έστελναν τα ΜΑΤ ως στρατό κατοχής να τους «πειθαρχήσει» και αν ενδιαφέρονταν για τη χώρα και το μέλλον της, θα διεθνοποιούσαν το ζήτημα διεκδικώντας μια νέα ευρωπαϊκή πολιτική που δεν θα μετέτρεπε τη χώρα μας σε νήσο Ελις της Ευρώπης, όπως θέλει ο καγκελάριος της Αυστρίας Σεμπάστιαν Κουρτς, εκλεκτός φίλος και αυτός του Μητσοτάκη και πρόθυμος –και αυτός– να μας… βοηθήσει.
Αλλά τα λόγια τα μεγάλα, που εκφωνούν μπροστά στις κάμερες για να κρύψουν την πολιτική τους ένδεια, είναι, όπως πάντοτε, ψεύτικα. Γιατί το μόνο αληθινό είναι το πάθος τους για την εξουσία. Και για να το ικανοποιήσουν αυτό είναι ικανοί για τα πάντα.
Γι’ αυτό στήνουν πολεμικές επιχειρήσεις on camera και τις μαζεύουν όταν πλακώνουν οι εκπρόσωποι των Βρυξελλών με τα φράγκα. Γι’ αυτό έχουν ξαμολήσει όλα τα ακροδεξιά κατακάθια να δίνουν τον τόνο της «νέας» Ελλάδας του Μητσοτάκη που έχει την αποφορά των μετεμφυλιακών δεκαετιών του χωροφύλακα, των τραμπουκισμών και των παρακρατικών οργανώσεων. Και κάπως έτσι ο νεοφιλελευθερισμός βγάζει τη μάσκα της τάχα μου διαλεκτικής και αποκαλύπτεται ακροδεξιός νέτα σκέτα.
