Katerina Fotinaki – MIXOLOGY (klarthe)
Η Κατερίνα Φωτεινάκη, αν και νεότερης γενιάς, ανήκει στα μέλη της χατζιδακικής οικογένειας. Εγώ δηλαδή έτσι τη γνώρισα, ως μαθήτρια του Σπύρου Σακκά, σε μία συναυλία – αφιέρωμα στον Μάνο Χατζιδάκι στο θέατρο Δώρας Στράτου. Από τότε πέρασαν χρόνια. Η Φωτεινάκη διαμένει μόνιμα στη Γαλλία, όπου είχε την τύχη να συνεργαστεί στενά με την αείμνηστη Αγγελική Ιονάτου και να κάνει τα πρώτα της βήματα ως μουσικός, αλλά και ως συνθέτρια. Το «Mixology» είναι η τελευταία εργασία της, που κυκλοφόρησε από τη γαλλική δισκογραφική Klarthe και αποτέλεσε μία μεγάλη έκπληξη. Τουλάχιστον, για να μην πω ένα απ’ τα πιο πρωτοποριακά ακούσματα μέσα στη χρονιά που μας αποχαιρέτισε πριν από μερικές εβδομάδες. Στο «Mixology» η Φωτεινάκη μπλέκει ευφάνταστα τα «Παιδιά κάτω στον κάμπο» του Χατζιδάκι με το «Kiss off» των Violent Femmes και τον «Κοκαϊνοπότη» του Παναγιώτη Τούντα με το γαλλικό chanson της Μπαρμπαρά. Ειδικά με τη Μπαρμπαρά υπάρχει μεγάλη αισθητική συγγένεια σε ότι αφορά την ερμηνευτική της προσέγγιση. Το επίπεδο της παραγωγής είναι άρτιο με όλο το υλικό να συντελεί σ’ ένα αποτέλεσμα που, εκ των πραγμάτων, δεν μπορεί να μην είναι ενδιαφέρον. Διόλου τυχαίο που το CD έχει πάρει ήδη διθυραμβικές κριτικές στη Γαλλία, φέρνοντας μ’ έναν τρόπο μοντέρνο το ελληνικό τραγούδι πιο κοντά μ’ ένα διεθνές ψαγμένο κοινό.
Μπάμπης Παπαδόπουλος – Electric Solo (Defkaz)
Οι εφτά νέες συνθέσεις του κιθαρίστα Μπάμπη Παπαδόπουλου διαρκούν πάνω από 65 λεπτά και βασίζονται ακριβώς σε ότι λέει ο τίτλος του CD: Στα ηλεκτρικά σολαρίσματα του και στην αυτοσχεδιαστική φύση της μουσικής που φτιάχνει. Το υλικό ηχογραφήθηκε στο στούντιο Royal Alzheimer Hall του Τίτου Καργιωτάκη και, σύμφωνα με τον δημιουργό, αποτελείται από κομμάτια – επιλογές από την προσωπική του δισκογραφία, αλλά και από βάσεις για αυτοσχεδιασμούς χρόνων. Έχοντας παρακολουθήσει την πορεία του Παπαδόπουλου στη μετά Τρύπες εποχή, την ενασχόληση του με το ρεμπέτικο και με τη σύνθεση μουσικής για κινηματογράφο (κυρίως για το φιλμικό σύμπαν του Γιάννη Οικονομίδη), παρατηρώ πως το τωρινό «Electric Solo» αποτελεί μια εργασία που δεν υπόκειται σε κανενός είδους εμπορική ή και καλλιτεχνική σύμβαση. Ο Παπαδόπουλος παίζει ακόμη και με τους τίτλους που έδωσε στις συνθέσεις του: Ακούς τη βαβούρα industrial τύπου που αναδύεται απ’ το «Και οι μέρες κυλούσαν ήρεμα» και σκέφτεσαι πώς θα ήταν ακριβώς οι μέρες εάν δεν κυλούσαν ήρεμα. Παρακάτω ακούς το «Μετά» με μια «ύποπτη» ησυχία σαν να περιμένεις ένα ακραίο φυσικό φαινόμενο ώσπου το σόλο της κιθάρας να σε βγάλει σ’ ένα πινκφλοϋντικό ηχητικό τοπίο. Νά’σου και οι blues φόρμες στο «Πρεβεζάνικο» ενσωματωμένες στο προσωπικό σύμπαν του δημιουργού προτού το έργο τελειώσει με την πρόσκληση σ’ έναν ψυχεδελικό χορό. Πιστεύω, τέλος, πως το μεγαλύτερο ατού αυτής της δουλειάς είναι το ότι ενώ ο Παπαδόπουλος σολάρει στο στούντιο, είναι τέτοια η αμεσότητα της τέχνης του, σαν να στέκεται απέναντι σου και να τον βλέπεις να αυτοσχεδιάζει.