Μερικά πράγματα είναι απλά: ο Βασίλης Δημάκης είχε όλο το δίκιο και η γραμματέας (αντι)εγκληματικής πολιτικής Σοφία Νικολάου όλο το άδικο.
Τόση μισανθρωπία δεν αντέχεται. Γι’ αυτό και το μεγάλο κύμα συμπαράστασης στον φυλακισμένο φοιτητή που έδωσε κυριολεκτικά το είναι του για να γίνουν σεβαστά τα δικαιώματά του. Και γι’ αυτό –τελικά– το υπουργείο αναγκάστηκε να υποχωρήσει.
Το ζήτημα είναι ότι η νίκη του Δημάκη σε ένα κανονικό κράτος θα έπρεπε να είναι ταυτοχρόνως και ήττα της κ. Νικολάου που θέλησε να κάνει «νόμο» τις ιδεοληψίες της και κανόνα το προσωπικό της όφελος. Γιατί εκεί βρίσκεται η ουσία της υπόθεσης. Η γενική γραμματέας του υπουργείου… Προστασίας του Πολίτη έπαιξε με τη ζωή του Δημάκη για να μπορεί να εμφανίζεται στους ακραίους ψηφοφόρους της ΝΔ σαν σερίφης που παίρνει τον νόμο στα χέρια της. Για να μπορεί να δηλώνει άτεγκτη εκπρόσωπος όλων όσοι θεωρούν νόμιμο ό,τι τους ωφελεί, ηθική ό,τι τους εξυπηρετεί και τάξη ό,τι τους βολεύει.
Η κ. Νικολάου λοιπόν από τη μια είναι ακραία δεξιά και από την άλλη ακραία ιδιοτελής. Γιατί και ως ποινικολόγος οφείλει να ζητάει τον σεβασμό των νόμων και των κανόνων όχι μόνο για τους πελάτες της αλλά για όλους τους πολίτες. Και αυτό θα έπρεπε να κάνει και ως κυβερνητική λειτουργός. Αλλά δεν το έκανε. Γιατί βάζει πάνω απ’ όλα το προσωπικό της συμφέρον, δηλαδή σε αυτήν τη συγκυρία το να γίνει αναγνωρίσιμη στον χώρο της ακροδεξιάς.
Αυτή η στάση, όμως, σε συνδυασμό με την κυβερνητική αναδίπλωση στην αντιμετώπιση του Δημάκη, θα έπρεπε να έχει ήδη οδηγήσει τη συγκεκριμένη κυρία στην έξοδο. Κάτι που όμως δεν συνέβη.
Γιατί η Σοφία Νικολάου δεν είναι η μόνη ωφελιμίστρια στην κυβέρνηση ούτε η μόνη που κλείνει το μάτι στην ακροδεξιά. Και αυτό το γνωρίζει καλύτερα από όλους ο Κυριάκος Μητσοτάκης που την επέλεξε.
