Το «Asterismyth» είναι ένα άλμπουμ με ιδιαίτερο κόνσεπτ που αφηγείται ιστορίες του ουρανού και του μύθου.
Αυτό που κάνουν οι Asterismyth, το σχήμα των Ελλήνων μουσικών που αποδίδει τη μουσική βασικά του πιανίστα και συνθέτη Στέφανου Κοζάνη, είναι κάτι απολύτως ελεύθερο και αυτοσχεδιαστικό που παραπέμπει σε μεγάλες τζαζ κολεκτίβες του παρελθόντος. Παρά όμως την αυτοσχεδιαστική φύση της τζαζ, εδώ έχουμε ένα ολόκληρο κόνσεπτ, τόσο στη δισκογραφία όσο και στις συναυλίες. Ετσι, «Asterismyth» ονομάστηκε και το άλμπουμ. Είναι η δουλειά επίσης που θα παρουσιαστεί σε μία και μοναδική συναυλία την Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου στη Μουσική Βιβλιοθήκη του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών.
Και τα 12 κομμάτια του άλμπουμ αφηγούνται το καθένα ξεχωριστά την ιστορία ενός αστερισμού και του μυθικού προσώπου που τον συνοδεύει. Ο Πήγασος, η Κασσιόπη και η Ανδρομέδα συναντούν τον Περσέα, ενώ υπάρχουν και άλλοι λιγότερο… mainstream αστερισμοί που το όλο ακρόαμα προκαλεί τον αποδέκτη του να τους ανακαλύψει. Το ατού του δίσκου είναι σαφώς το έμψυχο υλικό του, οι μουσικοί που το υπηρετούν. Ο Στέφανος Κοζάνης παίζει πιάνο, ο Δημήτρης Μαργαρίτης βιολί, ο Κώστας Πατσιώτης κοντραμπάσο, ο Νίκος Σιδηροκαστρίτης τύμπανα και η Κατερίνα Κωνσταντίνου τραγουδάει και γράφει στίχους.
Πρόκειται για ένα συγκρότημα αποτελούμενο από μουσικούς με τη δική τους μεγάλη πορεία και συνέπεια, ενώ νομίζω πως η Κωνσταντίνου, ειδικευμένη σε παραστάσεις συνδυασμού λόγου και φωνητικής τέχνης, συνέβαλε με τον τρόπο της στο στιχουργικό – αφηγηματικό κομμάτι του έργου. Τα υπόλοιπα στοιχεία που ενυπάρχουν στην εργασία του Κοζάνη και των Asterismyth είναι ψήγματα κλασικής μουσικής και ελληνικής παράδοσης, προσδίδοντάς της έναν «φευγάτο» ονειρικό χαρακτήρα με την παρεμβολή ποιημάτων και τραγουδιών. Δώδεκα συνθέσεις, λοιπόν, σχετικά μεγάλης διάρκειας, απ’ τις οποίες ξεχώρισα την «Andromeda», το τραγούδι που συγκεντρώνει όλα αυτά τα «υλικά» συστήνοντας τελικά ένα ακουστικό ταξίδι, όπου κανένα όργανο δεν είναι τυχαία τοποθετημένο. Πρωτότυπα κρουστά στην έναρξη, το βιολί σε πρώτο πλάνο καθ’ όλη τη διάρκειά του, το πιάνο ως η ραχοκοκαλιά του κομματιού μαζί με τα δραματικά γυναικεία φωνητικά που παραπέμπουν σε «λενοπλατωνική» ερμηνεία.
Το ίδιο όμως συμβαίνει και στις υπόλοιπες συνθέσεις, σαν την «Cassiopeia» με το φτερούγισμα του κοντραμπάσου και τα θωπευτικά κρουστά να συνοδεύουν το πιάνο και το τραγουδιστικό μέρος προτού μπει και το βιολί. Είχα πραγματικά πολλά χρόνια να ακούσω μια καθαρόαιμη τζαζ εργασία, εισπράττοντας τη χημεία των μουσικών της σε ένα άλμπουμ με ιδιαίτερο κόνσεπτ και σε μια εποχή που, όπως σχολίασε και μια φίλη εξπέρ στα άστρα, «μόνο οι αστερισμοί μάς έμειναν πια για να πιστέψουμε».
INFO
To άλμπουμ κυκλοφορεί σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες αλλά και σε CD από την Jazz Breeze Records
