Το «Γ.Τ.Κ.» του ΛΕΞ είναι σαν μια αχτίδα φωτός μέσα στο σκοτάδι των τσιμεντουπόλεων.
Δεν άκουγα ποτέ ραπ. Δεν μου αρέσει να μην καταλαβαίνω τους στίχους, έτσι όπως αραδιάζονται κατά ριπάς στα τραγούδια του συγκεκριμένου είδους. Βέβαια, ακριβώς στη δυναμική των στίχων βασίστηκε η αξία της ραπ – ας θυμηθούμε τη ρήση του Μίκη Θεοδωράκη πως «οι μόνοι που κάνουν πολιτικό τραγούδι είναι οι Active Member». Σήμερα, είκοσι χρόνια έπειτα απ’ αυτήν τη δήλωση, το νέο hot όνομα στον χώρο της ραπ είναι αναμφισβήτητα ο ΛΕΞ, που κατάφερε να γεμίσει στάδια σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, χτίζοντας τον νέο μύθο του «αντεργκράουντ» και ταυτόχρονα «mainstream» καλλιτέχνη.
Αυτό σημαίνει πως κατάφερε να περάσει στις λαϊκές μάζες και να γίνει ποπ σταρ, όσο κι αν τα τραγούδια του εξακολουθούν να θίγουν, απ’ ό,τι διαπίστωσα, πολύ σοβαρά θέματα. Κι εδώ έγκειται για μένα η αξία του. Δεν ανήκα στους φαν του και ποτέ δεν μπήκα στη λογική να τον μελετήσω επειδή όλοι μιλάνε για την περίπτωσή του. Θυμάμαι, μάλιστα, πως η πρώτη που είχε αναφέρει το όνομα ΛΕΞ ήταν η Μάρθα Φριντζήλα σε συνέντευξή μας για το koutipandoras.gr πριν από μερικά χρόνια. Ακουσα το καινούργιο του άλμπουμ από το Spotify που επίσης έκανε μεγάλο ντόρο, όπως και είδα μια σειρά από βίντεο με τις μαριονέτες του Σοφιανού σε σκηνοθεσία του The Boy. Δεν έχω κανένα πρόβλημα να δηλώσω κι εγώ πως με κέρδισε ο τύπος αυτός με την τέχνη του. Στίχοι που ακούγονται αρθρωμένοι καλά στο πλαίσιο του ραπ και όχι του spoken word ιδιώματος. Αρα στίχοι που τραγουδιούνται μέσα σ’ ένα όμορφο ηχητικό τοπίο που πρωτοστατούν τα beats και το πιάνο και που παραπέμπει στα ραπ ακούσματα των αρχών του millennium. Στα κομμάτια του «Γ.Τ.Κ.» (έτσι λέγεται το νέο άλμπουμ του ΛΕΞ) ο 40χρονος καλλιτέχνης εξακολουθεί να αναφέρεται στη νεοελληνική σαπίλα, πότε αναφερόμενος στο προσφυγικό και πότε στα μέσα μαζικής εξημέρωσης.
«Λένε πως στη χώρα μου έχει θάλασσα/ προσέχω να βουτάω όπου τα πόδια μου πατώνουν/ γιατί μες στο βυθό έχει πτώματα που με στοιχειώνουν» τραγουδάει στις «Νυχτερίδες», εκεί που στη «Χειρότερη γενιά» ακούμε μέχρι και samples από τη φωνή του Πορτοσάλτε. Και κάτι ακόμη: Το «Γ.Τ.Κ.» δεν είναι ένα στεγνά καταγγελτικό άλμπουμ. Εμπεριέχει την ελπίδα, σαν μια αχτίδα φωτός μέσα στο σκοτάδι των τσιμεντουπόλεων, ακόμη και το χιούμορ εν είδει αυτοσαρκασμού. Εν κατακλείδι, όσο κι αν ο ΛΕΞ έγινε «mainstream», δεν έχει παρεκκλίνει καθόλου από τον «αντεργκράουντ» προσανατολισμό του. Κι αυτό είναι το σημαντικότερο, όχι για τους φαν του, αλλά πρωτίστως για τον ίδιο.
INF0
Η νέα δημιουργία του ΛΕΞ έχει ανεβεί στο Spotify
