Η γιορτή της μητέρας, γιορτάζεται κάθε χρόνο την πρώτη Κυριακή του Μαΐου και καλό είναι πέρα από τα τυπικά και τα κλισέ να μην στεκόμαστε στο φαίνεσθε, στην ωραιοποιημένη κατάσταση και σε ένα απλό τυπικό δώρο που συνήθως δεν λέει τίποτα, αλλά στην σημαντικότατη διαχρονικά συμβολής της μάνας.
Η Μητέρα ,υπήρξε πάντοτε ο στυλοβάτης της οικογένειας και με το πέρασμα των χρόνων παίρνει και την θέση που δικαιούται στην Κοινωνία, στην εργασία ,σε όλους τους τομείς της ζωής και της καθημερινότητας. Βέβαια, η επαγγελματική ενασχόληση δεν έχει να κάνει μόνο με την κοινωνική χειραφέτηση αλλά αρχικά με την συμβολή στα οικογενειακά έξοδα μιας και αυτή καθίσταται επιτακτική, για να μπορέσει μια μέση οικογένεια να τα βγάλει πέρα και να ανταπεξέλθει στα απαραίτητα για μια αξιοπρεπή διαβίωση. Έτσι η γυναίκα, γίνεται η πιο σκληρά εργαζόμενη εντός και εκτός σπιτιού ,αλλά όμως ο πρωταρχικός της ρόλος παραμένει πάντα και είναι αυτός της μάνας που στέκεται πάντα ακούραστη δίπλα στα παιδιά της και στην οικογένεια γενικότερα .
Η αναμφισβήτητη συμβολή της εκτιμάται από όλη την κοινωνία και το ελάχιστο είναι η αναγνώριση αυτής, με την τιμή μιας μέρας. Βλέπουμε όμως, ότι υπάρχουν πολλοί που δεν την εκτιμούν όσο θα έπρεπε, είτε στον οικογενειακό ή στον επαγγελματικό χώρο ή στο ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον. Ακούμε συχνά ακόμα και σήμερα, ότι γυναίκες σε εγκυμοσύνη υφίστανται ρατσισμό και αποκλεισμό από την εργασία, ενώ σε μια κοινωνία δικαίου θα ίσχυε το αντίθετο. Ακόμα και σήμερα που έχουν γίνει τόσοι αγώνες για την προστασία και την ενθάρρυνση της μητρότητας, παρατηρούνται ακραίες και απαράδεκτες συμπεριφορές.
Εκτός όμως από την εργασία και την μάστιγα της εργασιακής υποτίμησης, η κάθε μορφή βία κατά των γυναικών με ακραία μορφή αυτή των γυναικοκτονιών που υπάρχει στην χώρα μας είναι απόδειξη ότι πολλά λέγονται, αλλά ουσιαστικά μέτρα για την προστασία της γυναίκας, της μάνας παραμένουν απλές αναφορές. Στην χώρα μας συνέβησαν 20 γυναικοκτονίες σε 17 μήνες, από συζύγους, συντρόφους και αρκετές από αυτές με την παρουσία των παιδιών τους και πολλές σε εργασιακούς χώρους. Βλέπουμε λοιπόν ότι,η εργασιακή και κοινωνική καταξίωση της γυναίκας έχει απέναντι της κομπλεξικούς, άρρωστους ,βίαιους και υπανάπτυκτους που σκοτώνουν γιατί ζήλευαν, ή τους μίλησαν άσχημα ή τους απέρριψαν. Η Κοινωνία μας, οφείλει να προστατεύει ουσιαστικά την μάνα και μόνο τότε δεν θα φοβάται ,θα μιλά και δεν θα παραμένει σε κακοποιητικούς και χειριστικούς γάμους-σχέσεις και σε άθλιες εργασιακές συνθήκες γιατί έχει ανάγκη την δουλειά.
Η Μεγαλύτερη τιμή της μητέρας είναι, εκτός από την αναγνώριση του πολυσύνθετου έργου της ,η πλήρης θεσμική προστασία από την πολιτεία και αποδοχή από την κοινωνία σε όλους τους τομείς.
Η Ευαγγελία Μανιτσούδη είναι εκπαιδευτικός