Προφανώς παίζω με τον τίτλο μίας υπέροχης ταινίας, Ακόμη και τη Βροχή.
Έχετε δει λοιπόν την ταινία Εven the rain;
Είναι μία ισπανική ταινία που μιλάει για την εξέγερση στην Βολιβία, κυρίως στην Κοτσαμπάμπα, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού. Το 2000 . Είναι μία ταινία που μας συντάραξε , βρίσκεται στις δέκα κορυφαίες κατά τη γνώμη μου, όχι τόσο καλλιτεχνικά, αλλά όσον αφορά την αληθινή διάσταση μιας ιστορίας που δεν ήταν απλό story…
Εκεί λοιπόν στη Βολιβία πάει ένα συνεργείο για να γυρίσει μία ταινία για τον Χριστόφορο Κολόμβο αλλά πέφτουν πάνω στη φτώχεια και τις πολυεθνικές που έχουν πάρει τα πάντα από τη χώρα, και έχουν πάρει ακόμη και το νερό, τους υδάτινους πόρους. Έχουν φτάσει σε σημείο να διώκονται οι ιθαγενείς γιατί μαζεύουν νερό της βροχής για να πιουν, γιατί η συμφωνία κράτους με ιδιώτες αφορά τα αποθέματα νερού όλα. Ανατριχίλα.
Και τότε ξεκινάει η επανάσταση για το πλέον πολύτιμο αγαθό για τον άνθρωπο και όλα τα πλάσματα στον κόσμο, το νερό. Πραγματική ηγετική μορφή του κινήματος στην Κοτσαμπάμπα ήταν ο Oscar Οliveira τον οποίον είχα την τύχη και την τιμή να τον γνωρίσω, όταν ήρθε στην Ελλάδα καλεσμένος συλλογικοτήτων και πήγαμε μαζί στην Κερατέα τότε, το 2011 ήταν, αφού είχαν τελειώσει οι κινητοποιήσεις για να μη γίνει χωματερή το Οβριόκαστρο, και είχαν φύγει τα ΜΑΤ.
Ένας μικροσκοπικός, ευγενέστατος άνθρωπος, που μας μίλησε για το τι συνέβη τότε στη Βολιβία, για το πώς αναπτύχθηκε το κίνημα του νερού, αν και τι κέρδισαν. 12 χρόνια πάλεψαν και κατάφεραν να ακυρώσουν τα σχέδια της τότε κυβέρνησης και των πολυεθνικών για ιδιωτικοποίηση των υδάτινων πόρων. Φυσικά, όπως είπε ο ίδιος, η ιστορία θα ήταν πολύ διαφορετική αν τότε είχε νικήσει η κυβέρνηση και οι διεθνείς τράπεζες, και δεν είχε γίνει πρόεδρος ο Μοράλες, διότι δεν θα είχε γίνει συνταγματική αναθεώρηση αλλά και επανακρατικοποίηση που επέλεξε η κυβέρνηση Μοράλες . Ο Μοράλες δύο φορές του πρότεινε να αναλάβει υπουργείο, το Εργασίας στην αρχή και μετά υπουργός Νερού- έχουν υπουργείο νερού παρακαλώ στη Βολιβία- το αρνήθηκε. Δεν ήθελε να εμπλακεί με την εφαρμοσμένη πολιτική.
Και να που έρχεται η ώρα να βρούμε μπροστά μας τον ίδιο κίνδυνο. Το πολυνομοσχέδιο πράγματι ανοίγει το δρόμο στην ιδιωτικοποίηση του νερού και πρέπει να αποσυρθεί. Αύριο Δευτέρα στις 4.30 έχει προγραμματισθεί συγκέντρωση στη Βουλή από τις συλλογικότητες ενάντια στο ξεπούλημα του νερού και των δικτύων, ενώ την αντίθεσή τους έχει εκφράσει όλη η αντιπολίτευση, ακόμη και οι γαλάζιοι δήμαρχοι. Η κυβέρνηση δίνει το τελειωτικό χτύπημα στα δημόσια αγαθά, μετά την ιδιωτικοποίηση στα δίκτυα ενέργειας και τη ΔΕΗ.
Σε συνθήκες ξηρασίας σε όλη την Ευρώπη και στη χώρα μας, με ορατό τον κίνδυνο λειψυδρίας, με μειωμένα αποθέματα νερού λόγω ανομβρίας , με ενδεχόμενο τοπικά lockdown στο νερό το καλοκαίρι, η κυβέρνηση της ΝΔ λίγο πριν τις εκλογές, τις οποίες γνωρίζει ότι μπορεί να χάσει, και εν μέσω κοινωνικής αναστάτωσης στην χώρα λόγω του πολύνεκρου δυστυχήματος στα Τέμπη , παραχωρεί την διαχείριση του νερού στους ιδιώτες με ένα νομοσχέδιο για την διαχείριση συνολικά των υδάτινων πόρων, ενέργειας και αποβλήτων, χωρίς μάλιστα να έχει δώσει παρά ελάχιστο χρόνο για δημόσια διαβούλευση, και καταλαβαίνουμε γιατί…
Τι προβλέπει το πολυνομοσχέδιο;
-Περνά μια σειρά αντιπεριβαλλοντικές ρυθμίσεις που διευκολύνουν το χτίσιμο σε αιγιαλούς και υποβαθμίζουν την προστασία περιοχών natura
-διατηρεί τις ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ στο Υπερταμείο
– και προχωρά σε ίδρυση Ρυθμιστικής Αρχής Αποβλήτων, Ενέργειας και Υδάτων (ΡΑΑΕΥ), στην οποία μεταφέρει την εποπτεία των υπηρεσιών ύδρευσης, αποχέτευσης και άρδευσης, αγνοώντας τις συνταγματικές επιταγές, καταστρατηγώντας προηγούμενες αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας που ζητούν την επιστροφή της διαχείρισης του νερού υπό άμεσο δημόσιο έλεγχο και αδιαφορώντας για τις αντιδράσεις των κοινωνικών και θεσμικών φορέων.
Με το άρθρο 11 του πολυνομοσχεδίου, ουσιαστικά ανοίγεται ο δρόμος σε ιδιωτικές εταιρίες να αναλάβουν τον πλήρη έλεγχο όσον αφορά την διαχείριση της ύδρευσης, αποχέτευσης και αποβλήτων, αφού δίνεται η δυνατότητα στη νέα Ρυθμιστική Αρχή να συγχωνεύσει τις δημοτικές επιχειρήσεις που ήδη υπάρχουν -με τις γνωστές συνέπειες στις θέσεις εργασίας- καθώς και να καταργήσει πλήρως τις αρμοδιότητες που είχαν το Δημόσιο και τα Δημοτικά Συμβούλια στην διαχείριση των υδάτων-αποχετεύσεων (ΔΕΥΑ) και αποβλήτων (ΦΟΣΔΑ), με ότι αυτό συνεπάγεται για τα κέρδη των Δήμων και τα οφέλη των δημοτών.
Αυτά συμβαίνουν στην Ελλάδα, όταν παγκοσμίως απέτυχε παταγωδώς η διαχείριση του νερού από ιδιώτες, διότι δεν λειτουργεί ανταγωνιστικά το νερό, είναι ένα φυσικό μονοπώλιο και τρέχει το ίδιο στις βρύσες όλων μας. Για αυτό ήταν ένα οικονομικό φιάσκο, με παράλληλα τεράστια επιβάρυνση για τους πολίτες. Αν τον απαραίτητο για τη ζωή όλων μας πόρο τον πάρει μία ιδιωτική εταιρεία, προφανέστατα δεν διασφαλίζεται η δίκαιη πρόσβαση σε αυτόν. Γιατί το νερό είναι όπως είπε και το ΣτΕ, δημόσιο κοινωνικό αγαθό, ανθρώπινο δικαίωμα και όχι εμπορικό προϊόν. Έτσι παρατηρήθηκε παγκοσμίως η τάση επανακρατικοποίησης. Το ίδιο πρέπει να εξασφαλίσουμε και στη χώρα μας, οι υδάτινοι πόροι να παραμείνουν υπό δημόσια, μη κερδοσκοπική διαχείριση. Είναι η κόκκινη γραμμή μας.
