Τον Ακη Σκέρτσο τον συναντήσαμε τα τελευταία χρόνια ως διευθυντή στο γραφείο του Στουρνάρα, όταν ο τελευταίος φιλοτεχνούσε ως υπουργός Οικονομικών μνημόνια παρέα με τον Σαμαρά. Εν συνεχεία ως διευθυντή του ΣΕΒ, όταν αυτός φιλοτεχνούσε βασικό μισθό Ουγκάντας και βυσσοδομούσε κατά της κυβέρνησης Τσίπρα. Εν συνεχεία ως υφυπουργό Επικρατείας αρμόδιο για τον συντονισμό του κυβερνητικού έργου, εγκατεστημένο στο Μαξίμου παρά τω Μητσοτάκη. Και τις τελευταίες μέρες ως απολογητή του κυβερνητικού έργου στην αντιμετώπιση των μεγάλων πυρκαγιών, λογιστή των πτητικών μέσων που πήραν μέρος στην πυρόσβεση, διαφημιστή του Μπένου όταν αυτός διορίστηκε επικεφαλής της ανασυγκρότησης της βόρειας Εύβοιας.
Ολα αυτά δείχνουν ότι, αν και σπούδασε δημοσιογραφία και δηλώνει πολιτικός, το επάγγελμά του είναι άλλο: αυλικός. Καλός αυλικός μάλιστα, αυτό πρέπει να του το αναγνωρίσουμε μια κα διαθέτει τα προσόντα να υπηρετεί στις πιο προσοδοφόρες αυλές: το πλεόνασμα κυνισμού, που στον καλό κόσμο αποκαλείται τεχνοκρατική νοοτροπία, και το έλλειμμα συνείδησης, που στον ίδιο κόσμο αποκαλείται ρεαλισμός. Να συνυπολογίσουμε ότι η επιτυχία του οφείλεται και σε ένα έξτρα προσόν που σίγουρα σπανίζει. Είναι ειδικός στα θέλω και στις απαιτήσεις των βιομηχάνων, τους οποίους υπηρέτησε πιστά για χρόνια. Αρα ιδανικός συνδετικός κρίκος ανάμεσα σ’ αυτούς και τον Μητσοτάκη. Ο κατάλληλος Σκέρτσος στην κατάλληλη θέση.
Το έργο του είναι εμβληματικό. Ο νόμος για τα εργασιακά, ας πούμε, που κατάργησε το οχτάωρο, πολλαπλασίασε τις υπερωρίες και μείωσε τις αμοιβές, κάνοντας πραγματικότητα τα οράματα δεκαετιών των Ελλήνων βιομηχάνων, φέρει το δακτυλικό του αποτύπωμα. Οπως και το πάγωμα του βασικού μισθού τα δύο τελευταία χρόνια, που το ακολούθησε η ξεφτίλα της αύξησης 2%. Οπως και η εξουδετέρωση της επιθεώρησης εργασίας, που οδήγησε στην εξαχρείωση μιας ήδη δύσκολης κατάστασης. Οπως… όπως… όπως. Για πολλά μπορεί κανείς να κατηγορήσει τον Ακη Σκέρτσο, αλλά όχι ότι δεν παράγει έργο, σύμφωνο με τα ιδεολογικά προτάγματα του νέου αφεντικού του και τα οικονομικά προστάγματα των παλιών αφεντικών του.
Ετσι η δικαιοσύνη επιβάλλει να τον τοποθετήσουμε στο πάνω ράφι των υπουργών του Μητσοτάκη κι ας είναι υφυπουργός. Εκεί που –ακόμη– φιγουράρουν ο Χαρδαλιάς με τα δάκρυα, ο Χρυσοχοΐδης με τη μάνικα, εκεί κι ο Σκέρτσος με το σκονάκι του ΣΕΒ. Να υπολογίζει όχι μόνο πτητικά μέσα, αλλά και πόσα θα κερδίσουν όσοι κερδίζουν όταν τόσα χάσουν όσοι χάνουν. Πόσο βάρος αντέχει το γένος των γαϊδάρων. Και πώς, με ποια μέθοδο, γίνεται να χορεύει το νηστικό αρκούδι. Ετσι, η συμβολή του στην ανάπτυξη, στα κέρδη, στην εθνική οικονομία γενικώς, αλλά και στις εποικοδομητικές σχέσεις των κατά καιρούς αφεντικών του, έχει σίγουρα θετικό πρόσημο. Τι θετικό δηλαδή, ιστορικό. Σκέρτσος, ο άριστος των αρίστων. Και ο αρεστός των βιομηχάνων…
