Στέλεχος του ΚΚΕ με ηγετικό χαρακτήρα, ο Ακίνδυνος Αλβανός έπεσε για τα ιδανικά του εμψυχώνοντας τους συντρόφους του μπροστά στο απόσπασμα.
Τον Φλεβάρη του 1946 η ΚΕ του ΚΚΕ πήρε την απόφαση να κατεβάσει τις δυνάμεις της Aριστεράς σε ένοπλο αγώνα. Eναν χρόνο μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, που προέβλεπε την εκκαθάριση του κρατικού μηχανισμού απ’ τους συνεργάτες των Γερμανών και το πέρασμα της ζωής σε ομαλό πολιτικό βίο, αυτό όχι μόνο δεν έγινε αλλά στον έναν χρόνο απ’ τη Συμφωνία της Βάρκιζας ως τον Φλεβάρη του 1946 υπήρχαν απ’ τον κρατικό – παρακρατικό μηχανισμό: «1.192 δολοφονημένοι αριστεροί πολίτες, 6.413 τραυματίες, 75.000 συλληφθέντες, 165 βιασμένες γυναίκες, πάνω από 100.000 δημοκρατικοί πολίτες καταδιωκόμενοι στη χώρα, 166 μοναρχοφασιστικές συμμορίες σε ολόκληρη την επικράτεια».
Την υπεράσπιση των δημοκρατικών πολιτών ανέλαβε να περιφρουρήσει αρχικά η Μαζική Λαϊκή Αυτοάμυνα (ΜΛΑ), που υπερασπίστηκε τους χώρους και τα γραφεία του ΚΚΕ απαντώντας με ξύλα και πέτρες στις επιθέσεις των παρακρατικών.
Το Γ΄ Ψήφισμα «Περί έκτακτων μέτρων…» (18/6/1946) είναι αυτό που έστειλε στα εκτελεστικά αποσπάσματα χιλιάδες κομμουνιστές. Οι εκτελέσεις των μελών της Στενής Αυτοάμυνας, όπως και πολλών άλλων μετέπειτα αγωνιστών, έγιναν κάτω από την επιταγή των Αμερικανών για κυβερνητική συνεργασία των δύο μεγάλων κομμάτων εξουσίας (Λαϊκό Κόμμα και Κόμμα Φιλελευθέρων) με πρωθυπουργό τον κεντρώο πολιτικό Θεμιστοκλή Σοφούλη. Στην πορεία όμως, όταν η κατάσταση πέρασε στα έκτακτα στρατοδικεία, στον πλαισιωμένο από δωσίλογους και δυνάμεις της χωροφυλακής κυβερνητικό στρατό, την απάντηση κλήθηκαν να δώσουν μικρές ευέλικτες ομάδες, η Στενή Αυτοάμυνα, χτυπώντας καθορισμένους στόχους. Αξιωματικούς του στρατού που ευθύνονταν για βομβαρδισμούς δημοκρατικών χωριών, αξιωματικούς της αστυνομίας, στρατιωτικούς δικαστές που έστελναν στα εκτελεστικά αποσπάσματα δεκαοκτάχρονα παιδιά, επιθέσεις σε στέκια εθνικοφρόνων που από κει μέσα οργανώνονταν επιθέσεις σε αριστερούς πολίτες και πολιτικά γραφεία.
Ολα τα παραπάνω όμως έπρεπε να γίνουν προσεκτικά γιατί: τώρα υπήρχε ο αγγλικός παράγοντας μέσα στη χώρα και δεύτερον εξίσου σημαντικό είναι ότι το ΚΚΕ ήταν ακόμη νόμιμο κόμμα και δεν μπορούσε να εντάξει ανοιχτά στις γραμμές του τέτοιες αντάρτικες ενέργειες. Οι αυτοαμυνίτες σε περίπτωση σύλληψής τους γνώριζαν εκ των προτέρων ότι όχι απλώς δεν θα είχαν πολιτική κάλυψη απ’ το κόμμα, αλλά θα έπρεπε να αποποιηθούν κάθε σχέση τους με αυτό, λέγοντας ότι η δράση τους ήταν απλώς και μόνο η δράση του Δημοκρατικού Στρατού Πόλεως. Αυτή την απόφαση εφάρμοσαν και υπερασπίστηκαν στο στρατοδικείο της Στενής Αυτοάμυνας οι δύο επικεφαλής κομμουνιστές της οργάνωσης Ακίνδυνος Αλβανός και Ανδρέας Παπαγεωργίου, παρά τις επανειλημμένες προσπάθειες των δικαστών που περίμεναν εναγωνίως μια ομολογία των κατηγορουμένων ότι πίσω απ’ τις αντάρτικες επιθέσεις βρισκόταν το ΚΚΕ.
«…Να φρενάρω τη λυσσασμένη επίθεση της μοναρχοφασιστικής κλίκας που κυβερνά τη χώρα, με ξένα όπλα που ανέφεραν στην αρχή… Τώρα για τις δουλειές που ευθύνομαι εγώ προσωπικά, αυτές είναι: ο συντονισμός ενεργειών και τα χτυπήματα. Τον Κωφίτσα εγώ προσωπικά έδωσα εντολή να τον παρακολουθήσουν και εκτελέστηκε. Ημουν υπεύθυνος εγώ. Για τον Παγώνη, εγώ παίρνω την ευθύνη. Για το καφενείο “Ελληνικόν”, εγώ έδωσα την εντολή στο Διογένη και έριξαν τις χειροβομβίδες. Για την Τούμπα και το καφενείο του Μπόνου, προσωπικά πήγα εγώ. Για τους αεροπόρους, εγώ έκανα την παρακολούθηση. Αν ένα παιδί δεν μπορούσε να ρίξει τη χειροβομβίδα θα την έριχνα εγώ…» [στιγμές από την απολογία του Αλβανού Ακίνδυνου απ’ το βιβλίο «Μια απόφαση… Μάχομαι μέχρι το τέλος. Θεσσαλονίκη 1946-47. Αντάρτικο Πόλεως Στενή Αυτοάμυνα (ΟΠΛΑ)», εκδόσεις Διάδοση, Τάσος Κατσαρός, σελ.162].
Ο Ακίνδυνος Αλβανός ήταν ένας άνθρωπος με προπολεμική δράση και διώξεις απ’ το καθεστώς. «…Σαν πρόεδρος του συνεταιρισμού ακτημόνων πάλεψα να πάρω τα τσιφλίκια, τα ανταλλάξιμα. Η δουλειά μου αυτή χαρακτηρίστηκε αναρχική και εκτοπίστηκα ένα χρόνο στη Σίκινο. Πάλεψα επίσης ενάντια στους φόρους και τους φοροεισπράκτορες που έρχονται και πανικοβάλλουν τον κόσμο. Παλέψαμε για την αναστολή των ενταλμάτων, για να πληρώσουν οι αγρότες όταν θα έχουν συγκομιδή. Η αναστολή πέτυχε, αλλά εγώ φυλακίστηκα για επτά μήνες για αντίσταση κατά της αρχής. Οι δύο φυλακίσεις μου δεν προήλθαν απ’ την προσπάθειά μου να ευνοήσω το άτομο μου αλλά γιατί πάλευα για την καλυτέρευση της ζωής της τάξης που υπηρετεί το συμφέρον του λαού, γιατί έτσι θα βελτίωνα και το ατομικό μου συμφέρον…».
Στη δικτατορία του Μεταξά ο Αλβανός βρέθηκε φυλακισμένος στις φυλακές της Ακροναυπλίας. Οταν έγινε η ιταλική εισβολή, ζήτησε μαζί με άλλους κομμουνιστές πολιτικούς κρατούμενους να αποφυλακιστούν για να πολεμήσουν στο μέτωπο. Η φρουρά όχι μόνο δεν τους αποφυλάκισε, αλλά αργότερα τους παρέδωσε στους Γερμανούς, οι οποίοι όταν γινόταν κάποιο σαμποτάζ απ’ τον ΕΛΑΣ εκτελούσαν κρατούμενους για αντίποινα. Αργότερα βρέθηκε στις φυλακές-σανατόριο της Αθήνας, στη «Σωτηρία», απ’ όπου απελευθερώνεται με άλλα 55 σημαντικά στελέχη του κομμουνιστικού κινήματος απ’ τον ΕΛΑΣ Αθήνας του Σπύρου Κωτσάκη στις 7 Απρίλη του 1943.
Οι επαναστάτες πέφτουν στα πεδία των μαχών ή «πέφτουν» στα δικαστήρια αναλαμβάνοντας την πολιτική ευθύνη. Ο Ακίνδυνος Αλβανός είναι ένας απ’ αυτούς που γνώριζαν πολύ καλά ότι «τα όπλα της κριτικής δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να υποκαταστήσουν την κριτική των όπλων» και αντίστροφα.
Στις 18 Οκτώβρη του 1947 ο Ακίνδυνος Αλβανός αντίκρισε για τελευταία φορά την ανατολή του ήλιου, όταν μαζί με τους εννιά συντρόφους του αντιμετώπισε με αντάρτικα τραγούδια το εκτελεστικό απόσπασμα!
