Η κυβερνητική διαχείριση στις υποθέσεις της Παιδείας και δη στην υπόθεση της Cisco αποτελεί αντικείμενο κριτικής ακόμη και από πρόσωπα που διετέλεσαν βουλευτές της ΝΔ, όπως ο Θεόδωρος Φορτσάκης.
Ο πρώην βουλευτής της ΝΔ, έπειτα από τη δημόσια εκδήλωση της αντίθεσής του στο νομοσχέδιο για την πανεπιστημιακή αστυνομία,προχωρά σε έμμεση αλλά παράλληλα φανερή κριτική στην κυβέρνηση και τη Νίκη Κεραμέως για την υπόθεση της Cisco, με άρθρο του στο news247.gr.
Μεταξύ άλλων, ο κ. Φορτσάκης επισημαίνει την ανάγκη διαφάνεις στις συμβάσεις της κυβέρνησης. Συγκεκριμένα, τονίζει πως: «Η έλλειψη διαφάνειας υπάρχει αναμφισβήτητα στις “απ’ ευθείας” αναθέσεις. Αυτές είναι πρώτα-πρώτα οι συμβάσεις που δεν υπερβαίνουν τα 30.000 ευρώ. Παρότι η πρόσφατη αύξηση του ορίου αυτού κατά 10.000 ευρώ μπορεί να θεωρηθεί υπερβολική και παρότι συχνά δεν αποφεύγεται o καταχρηστικός τεμαχισμός ενός έργου, ώστε το κάθε μέρος του να βρίσκεται εντός του ορίου, η απαίτηση ταχείας “αντιγραφειοκρατικής” σύναψης μικρών συμβάσεων αντισταθμίζει για την κατηγορία αυτή την έλλειψη διαφάνειας. Διαφορετική είναι η περίπτωση, δυστυχώς συχνή, της κατ’ ουσίαν απ’ ευθείας ανάθεσης, με τη διαδικασία της κλειστής πρόσκλησης σε διαπραγμάτευση, απ’ όπου απουσιάζει εντελώς η προκήρυξη».
Παράλληλα, σημειώνει ότι σε αυτές τις περιπτώσεις «η δυνατότητα ελέγχου είναι εγγενώς περιορισμένη και ελλοχεύει ο κίνδυνος παρεκτροπής και παρανομίας. Η διοίκηση, για να δικαιολογήσει τη διαδικασία αυτή, επικαλείται συνήθως την κάλυψη “επειγουσών” αναγκών. Όμως, για να δρομολογηθεί η διαδικασία αυτή απαιτείται όχι μόνο οι ανάγκες να είναι επείγουσες, αλλά και απρόβλεπτες. Στη δεύτερη αυτή προϋπόθεση πρέπει να εστιάσουμε. Γιατί δύσκολα θα ανεύρουμε στο δημόσιο ανάγκες που η κάλυψή τους να μην επείγει. Ωστόσο σπάνια αυτές είναι και απρόβλεπτες. Απρόβλεπτη είναι η ανάγκη που δεν συλλαμβάνει ο πράγματι επιμελής (κοινός) νους και οφείλεται σε έκτακτα, μη προβλέψιμα περιστατικά. Το δημόσιο, για παράδειγμα τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τα νοσοκομεία, όλοι γενικά οι δημόσιοι οργανισμοί πρέπει να διοικείται με την επιβαλλόμενη επιμέλεια που συνεπάγεται και την έγκαιρη πρόβλεψη των αναγκών του. Αδιαφορία συνδυασμένη με ελλιπή κατάρτιση ματαιώνουν πολλές φορές αυτή την προσδοκία. Όμως η αναζήτηση της θεραπείας της αδιαφορίας και ανικανότητας της διοίκησης δεν πρέπει να ανοίγει το δρόμο στη διαφθορά».
Για τον Θεόδωρο Φορτσάκη κίνδυνος ελλοχεύει «και στις περιπτώσεις αποδοχής “δωρεών” που καλύπτουν ανάγκες που δεν έχουν προκηρυχθεί. Διότι έτσι επιτρέπεται στο “δωρητή” να δεσμεύσει κατ’ ουσία το μέλλον επιβάλλοντας δικές του προδιαγραφές από τις οποίες η διοίκηση δεν θα μπορέσει να διαφύγει, νοθεύοντας και τον ανταγωνισμό. Η δωρεάν προσφορά οδηγεί ενδεχομένως τη διοίκηση σε τετελεσμένα, αφήνοντας υπόνοια αδιαφάνειας και διαφθοράς».
