Τα τελευταία χρόνια και από διαφορετικές έρευνες η Ελλάδα σκοράρει πρώτη σε επίπεδο άγχους ανάμεσα στις ευρωπαϊκές χώρες. Η αύξηση της κατάθλιψης και των αυτοκτονιών είναι ακόμη μια πραγματικότητα που δεν θέλουμε να δούμε. Αυτό μας δίνει τη δυνατότητα να καταλάβουμε σε βάθος την επίδραση της κοινωνικοπολιτικής ζωής στην ψυχολογία μας. Οταν εξετάζονται τα επίπεδα άγχους σε ένα κράτος συνήθως λαμβάνονται υπόψη διάφοροι παράγοντες, όπως η οικονομική σταθερότητα, το κόστος διαβίωσης, η πολιτική σταθερότητα, η κοινωνική στήριξη, το επίπεδο παροχών υγείας και παιδείας και φυσικά η ισορροπία εργασίας και προσωπικής ζωής. Οταν η εργασία ξεπερνάει το οκτάωρο δεν θα κλέψει μόνο από τον προσωπικό χρόνο ενός ανθρώπου. Δεν θα περιορίσει μόνο τον ποιοτικό χρόνο τού ζευγαριού, της οικογένειας. Δεν θα μηδενίσει μονάχα τη διάθεση πνευματικής καλλιέργειας. Θα ασκήσει, παράλληλα, μεθοδικά και καθημερινά παραπάνω πίεση στο σώμα. Αυτή ακριβώς είναι η χρόνια υπόκωφη παγίδα που οδηγεί στις διαταραχές άγχους, στην κατάθλιψη, την πτώση του ανοσοποιητικού μας συστήματος και εν καιρώ στο ξέσπασμα σοβαρής ασθένειας. Οταν υπάρχει ασφάλεια μπορούμε να διαπρέψουμε ψυχολογικά και να ανακαλύψουμε πτυχές της ευτυχίας που ούτε καν φανταζόμασταν. Η ασφάλεια όμως χάνεται στο κυνήγι της επιβίωσης.
Ετσι, η εργασία παύει να αποτελεί το πιο σπουδαίο μέσο αυτοπραγμάτωσης και παραγωγικότητας και μεταμορφώνεται σε ζούγκλα όπου αυτός που θα δουλεύει πιο πολύ θα επιβιώνει. Η έλλειψη επικοινωνίας με τα παιδιά τα αφήνει να επικοινωνούν με τα παιχνίδια. Ο εθισμός της οθόνης είναι ο πιο άμεσος κίνδυνος της απουσίας επικοινωνίας. Και έπονται η αδυναμία συγκέντρωσης στο σχολείο και η έλλειψη κοινωνικής και συναισθηματικής καλλιέργειας.
