Είναι Δευτέρα πρωί και προσπαθώ να φτιάξω το πληκτρολόγιο. Κάνω μια τελευταία προσπάθεια μήπως και αποφύγω να βγω έξω να αγοράσω καινούργιο.
Κατάφερα μόνο να δουλέψουν ορισμένα πλήκτρα. Δυστυχώς, ο καφές που χύθηκε το απόγευμα της Κυριακής το έχει καταστρέψει. Η ατυχία σε όλο της το μεγαλείο ήρθε και μου χτύπησε την πόρτα.
Είναι η πρώτη ημέρα εργασίας από το σπίτι και πώς γίνεται να δουλέψεις χωρίς πληκτρολόγιο;
Ντύνομαι. Παίρνω κλειδιά, πορτοφόλι και αρπάζω και ένα πακέτο αντισηπτικά μαντιλάκια. Κατεβαίνω γκαράζ. Όλα τα αυτοκίνητα είναι εδώ. Βάζω μπρος και φεύγω.
Στην πρώτη γωνία είναι το σούπερ μάρκετ της γειτονιάς. Καμιά δεκαριά άνθρωποι περιμένουν στην ουρά για να μπουν μέσα. Έχουν κανά μέτρο απόσταση μεταξύ τους. Οι μισοί κρατούν καρότσια. Πέντε, έξι φορούν μάσκες ενώ δυο φορούν και γάντια μιας χρήσης.
Συνεχίζω τη διαδρομή μου. Αν και η κίνηση στους δρόμους είναι εμφανέστατα μειωμένη, υπάρχουν ακόμα αυτοί που επιλέγουν να διπλοπαρκάρκουν σε κεντρικούς δρόμους. Ο κορονοϊός σίγουρα δεν μας έχει κάνει καλύτερους οδηγούς.
Περνάω ένα κατάστημα του ΟΑΕΔ. Είκοσι με εικοσιπέντε άτομα σχηματίζουν μια μεγάλη ουρά. Μεταξύ τους διατηρούν απόσταση ορισμένων εκατοστών. Ελάχιστοι φορούν μάσκα. Σύμφωνα με τη γενική οδηγία της κυβέρνησης, τα καταστήματα θα πρέπει να λάβουν κάθε πρόσφορο μέτρο προφύλαξης ώστε να μην δημιουργούνται ουρές άνω των πέντε ατόμων. Κάτι έχει πάει λάθος εδώ.
Λίγα μέτρα πιο κάτω βρίσκεται ο προορισμός μου. Ένα κατάστημα μιας μεγάλης αλυσίδας ηλεκτρονικών ειδών. Παρκάρω και κατεβαίνω. Δεν είχα προσέξει ότι και εδώ υπάρχει ουρά.
Κάπου στα έξι άτομα βρίσκονται μπροστά μου. Την απόσταση μάλλον την αποφασίζει ο καθένας μας. Άλλος κολλάει στον μπροστινό του. Άλλος αφήνει ένα μέτρο, άλλος μισό. Μια κυρία που ήρθε μετά από μένα διατηρεί απόσταση πέντε μέτρων. Κρατάει καρότσι. Περιμένω ήδη περίπου κανά δεκάλεπτο. Μια γυναίκα στην ουρά βήχει. Μαζεύομαι λίγο. Ανησυχώ. Κοιτάω διακριτικά αν φοράει μάσκα. Φοράει.
Παράνοια;
Το προσωπικό χρησιμοποιεί γάντια μιας χρήσης. Μια νεαρή υπάλληλος στέκεται κάποια μέτρα στην είσοδο και υποδέχεται τον κόσμο. Δίνει εντολές για το πότε και πόσοι να περάσουν.
Όσοι μπαίνουν υποχρεωτικά απολυμαίνουν τα χέρια τους με αντισηπτικό υγρό. Ένας κύριος πήγε να περάσει έτσι. Αμέσως η κοπέλα τον σταμάτησε και τον γύρισε πίσω να τα πλύνει.
Έρχεται η σειρά μου. Μπαίνω, πλένω χέρια και αμέσως πάω στο διάδρομο με τα πληκτρολόγια. Είχα εντοπίσει πού είναι ενώ περίμενα στην ουρά. Λέω τι θέλω στον νεαρό υπάλληλο, που δεν φορούσε γάντια, και σε ένα λεπτό βρίσκομαι στο ταμείο. Πληρώνω με κάρτα ανέπαφα και φεύγω.
Η ουρά έχει μεγαλώσει. Περίπου δέκα άτομα περιμένουν στο πεζοδρόμιο. Μπαίνω στο αμάξι, βάζω μπροστά και βγάζω ένα αντισηπτικό μαντιλάκι. Καθαρίζω χέρια, τιμόνι, ταχύτητες, κλειδί και το κουτί απ’ το πληκτρολόγιο που μόλις αγόρασα.
Παράνοια;
Η ουρά στον ΟΑΕΔ καλά κρατεί. Λίγο πιο κάτω ένας οδηγός ταξί αφήνει για λίγο τον καφέ, που μόλις έχει πάρει, στην οροφή του αυτοκινήτου του. Ανοίγει την πόρτα, πίνει μια γουλιά και μπαίνει μέσα. Φοράει γάντια μιας χρήσης.
Στο γωνιακό σούπερ μάρκετ της γειτονιάς μου έχει ακόμη ουρά. Καρότσια αυτή τη φορά δεν βλέπω. Επιστρέφω σπίτι και το πρώτο πράγμα που κάνω μόλις μπω είναι να αφήσω το κουτί με το πληκτρολόγιο κάτω και να απολυμάνω τα χέρια μου με οινόπνευμα. Το έχω πρόχειρο τις τελευταίες ημέρες δίπλα στην πόρτα. Απολυμαίνω και το κουτί. Βγάζω τα ρούχα μου στο μπαλκόνι να αεριστούν.
Ανοίγω το πληκτρολόγιο και το καθαρίζω και αυτό μ’ ένα μαντηλάκι. Δεν το παρακάνω. Δεν θα ήθελα να ξαναβγώ έξω να αγοράσω και άλλο.
Παράνοια; Ίσως και όχι. Ζούμε άλλωστε στην εποχή του κορονοϊού.