Τρομακτικές διαστάσεις για ένα κράτος ενταγμένο στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης λαμβάνουν πλέον οι κυβερνητικές παρεμβάσεις στα μέσα μαζικής ενημέρωσης (ΜΜΕ). Το «τρομακτικές» μη σας τρομάζει, έχει να κάνει με το γεγονός ότι οι παρεμβάσεις αυτές εκ της φύσης τους δεν μπορούν να κρυφτούν αλλά ουδείς δείχνει να ενδιαφέρεται. Κι αυτό κάνει όλο το αφήγημα τρομακτικό. Σαν να έχει υποκαταστήσει την πραγματικότητα ένα κακό όνειρο. Σαν να μην έχει καμία σημασία ότι το χρέος της χώρας συνεχίζει να αυξάνεται με αλματώδη πρόοδο ενώ ο προϋπολογισμός και οι δαπάνες όλο και μειώνονται.
Σαν να μην ενδιαφέρει ότι η εργασία γίνεται όλο και πιο «ευέλικτη» (προς όφελος των εργοδοτών εννοείται) αλλά η ανεργία δεν μειώνεται και οι επενδύσεις δεν έρχονται.
Σαν να μη νοιάζει κανέναν ότι για πρώτη φορά την περασμένη Τρίτη η προστασία της πρώτης κατοικίας καταργήθηκε και από εδώ και πέρα ο σώζων εαυτόν σωθήτω.
Σαν να μη μας πειράζει που η ΝΔ αυξάνει τα χρέη της, το ΕΣΥ δεν ενισχύθηκε στους μήνες της πανδημίας, 12.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και δεκάδες χιλιάδες ταλαιπωρήθηκαν και ξόδεψαν τις οικονομίες τους για να γίνουν καλά στα ιδιωτικά νοσοκομεία, που το οργανωμένο έγκλημα οργιάζει, που διορίζονται παντού «δικά μας παιδιά», που αλλάζουν ακόμη και οι προϋποθέσεις για να περάσουν από το παράθυρο οι εκλεκτοί του κομματικού (παρα)κράτους της ΝΔ και πάει κρύβοντας αντί για λέγοντας. Δεν φωνάξαμε όταν αποκλείστηκε το Documento από τη λίστα Πέτσα και μετά από τη διαφημιστική αγορά, δεν μας πειράζει που οι δημοσιογράφοι του κόπηκαν από την τηλεόραση και τα ραδιόφωνα, δεν μας πειράζει που μοιράστηκαν εκατομμύρια σε φιλικά ΜΜΕ, που το κράτα με να σε κρατώ μεταξύ κυβέρνησης και δημοσιογράφων έγινε κανονικότητα. Οταν φτάσουν και στην πόρτα μας θα το ξανασυζητήσουμε, να μου το θυμηθείτε…
