Το γεγονός ότι την επομένη του αγώνα της εθνικής ομάδας στη Σουηδία τα περισσότερα ΜΜΕ επικεντρώθηκαν στο ότι το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα έχασε ή χάνει το Μουντιάλ του Κατάρ κυριολεκτικά απογοητεύει.
Ποιο Μουντιάλ; Απιαστο όνειρο ήταν κι άπιαστο παραμένει. Το κακό ήταν ότι πρώτος ο Ολλανδός τεχνικός μίλησε για πρόκριση. Εκείνο ήταν το λάθος, γιατί δεν είχαμε ακόμη ομάδα. Και δεν έχουμε πολλά ακόμη για να θέτουμε τέτοιους στόχους. Οταν το ποδόσφαιρο της χώρας πνέει τα λοίσθια, όταν δεν μπορείς να ανέβεις από τη Γ΄ στη Β΄ κατηγορία του Nations League, δεν μπορεί να απαιτείς υπερβάσεις…
Ζητούμενο πλέον είναι η επόμενη μέρα. Ο Φαν’τ Σχιπ, άσχετα αν συμφωνεί ή διαφωνεί κάποιος με τις επιλογές του, έκανε αξιοπρεπέστατη δουλειά. Μας αρέσει ή όχι. Η εθνική σε αρκετά παιχνίδια έδειξε ότι μπορεί να παίζει… κανονικό ποδόσφαιρο και όχι κλεφτοπόλεμο, χωρίς αυτό να σημαίνει πως έγινε ομαδάρα. Η πρόκριση στο Μουντιάλ είναι το τελευταίο πράγμα που θα έπρεπε σε τούτη τη χρονική περίοδο να μας ενδιαφέρει. Το θέμα εδώ δεν είναι το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Είναι η… ΕΠΟ! Η ομοσπονδία ήταν και παραμένει η μεγαλύτερη πληγή (και) για τη γαλάζια ομάδα και όχι οι διεθνείς ή οι προπονητές (με ελάχιστες εξαιρέσεις).
Με τους περισσότερους παράγοντές της ανίκανους να διαχειριστούν έστω τα πιο απλά πράγματα. Ομως βρίσκονται πάντα σε καίριες θέσεις γιατί εκεί τους έβαλαν τα αφεντικά τους (βλέπε, μεγαλοϊδιοκτήτες), μόνο και μόνο για να προωθούν τα συμφέροντά τους και να ελέγχουν έτσι όλο το ελληνικό ποδόσφαιρο…
