«Η Μπόκο Χαράμ είναι ισχυρή στη Νιγηρία και μας δυσκόλεψε» εξομολογείται η Ελληνίδα νοσηλεύτρια για την τελευταία αποστολή της με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα.
Η Αγγελική Τσέκερη βρέθηκε στη μακρινή Μαϊντουγκούρι της Νιγηρίας με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα. Αποστολή της ήταν η περίθαλψη των θυμάτων της Μπόκο Χαράμ. Ηταν μια καλή αποστολή, μας είπε, στέλνοντας τα δικά της συγκινητικά μηνύματα αλληλεγγύης για τους απανταχού κατατρεγμένους και άτυχους που αναζητούν ένα χέρι σωτηρίας. Η Νιγηρία βιώνει μια έκτακτη κατάσταση. Μπόκο Χαράμ και ISIS δρουν εδώ και χρόνια στη χώρα, σπέρνοντας τον τρόμο και αφήνοντας πίσω χιλιάδες θύματα.
Μπορείς να μας πεις τι είναι αυτό που σε έχει στοιχειώσει από την αποστολή στη Νιγηρία;
Hταν η δωδέκατη αποστολή μου. Θυμάμαι τον τρόπο που δουλεύαμε, τις συνθήκες που ζούσαμε και όλα αυτά. Hταν μια από τις καλύτερες αποστολές. Δυσκολευτήκαμε να κάνουμε λίγο τη δουλειά μας έξω από την πόλη επειδή η Μπόκο Χαράμ ήταν αρκετά ενεργή εκεί. Θα θέλαμε να είχαμε μεγαλύτερη παρουσία έξω από την πόλη. Δεν μπορούσαμε να είμαστε κοντά στους πληθυσμούς αυτούς λόγω της εμπόλεμης κατάστασης. Οταν συμβαίνει αυτό μας στεναχωρεί και μας αγχώνει. Διότι ξέρουμε ότι υπάρχουν άνθρωποι, υπάρχουν ανάγκες, ξέρουμε ότι υπάρχει πληθυσμός που χρειάζεται τη βοήθειά μας και δεν μπορούμε να τον προσεγγίσουμε. Δεν υπήρχαν άλλες αντικειμενικές δυσκολίες. Στο γενικότερο πλαίσιο η Νιγηρία δημιουργεί πολλά προβλήματα στις ανθρωπιστικές οργανώσεις όσον αφορά τον ανεφοδιασμό των φαρμάκων. Εμείς φέρνουμε τα φάρμακά μας από τους ΓΧΣ στην Ευρώπη. Η νιγηριανή κυβέρνηση ακολουθεί ένα σύστημα το οποίο δυσκόλεψε κάποιες παρεμβάσεις που θέλαμε να κάνουμε.
Μπόκο Χαράμ και ISIS δραστηριοποιούνται στη Νιγηρία και έχουν αφήσει πολλά θύματα πίσω τους. Σε ποια κατάσταση βρίσκεται η χώρα αυτήν τη στιγμή; Πώς τη βίωσες εσύ υγειονομικά και ανθρωπιστικά;
Λόγω των μετακινήσεων των πληθυσμών υπάρχει ανθρωπιστική κρίση, όχι μόνο στη Νιγηρία αλλά και στις διπλανές χώρες. Είναι πάρα πολλοί οι άνθρωποι οι οποίοι μετακινούνται. Στην πόλη στην οποία ζούσα υπάρχουν πολλά καμπ. Τα έτρεχαν ΜΚΟ, δεν ασχολείται κανείς άλλος. Την περίοδο που βρισκόμουν στην αποστολή λόγω και του Ραμαζανιού ήταν πολύ ενεργοί (σ.σ.: η Μπόκο Χαράμ) και έκαναν δύο επιθέσεις στην πόλη Μαϊντουγκούρι στην οποία εγώ και οι συνάδελφοι ζούσαμε. Αλλά λόγω της μεγάλης στρατιωτικής δύναμης που υπάρχει στην πόλη αναχαιτίστηκαν γρήγορα. Κατά τα άλλα, στα περίχωρα δημιουργούσαν χάος. Δεν μπορούσαμε να βγούμε έξω από την πόλη ώστε να ενισχύσουμε περισσότερο περιοχές όπου οι άνθρωποι είχαν πραγματικά μεγάλο πρόβλημα.
Εσύ τι κρατάς από την αποστολή σου στη Νιγηρία;
Ήταν η πρώτη φορά που δούλεψα στη Νιγηρία. Μπορώ να πω ότι συνεργάστηκα με μια από τις καλύτερες ομάδες ντόπιου προσωπικού, επαγγελματικά και ανθρώπινα. Οι άνθρωποι γενικά είναι πολύ καλά καταρτισμένοι, υπάρχει ποιότητα σπουδών απ’ όσο κατάλαβα στους έξι μήνες. Για ακόμη μια φορά συνειδητοποίησα ότι πολλές ασθένειες που εμφανίζονται κάθε χρόνο θα μπορούσαν να προληφθούν από τους πολιτικούς υπεύθυνους εάν μείωναν τη θνησιμότητα και την υπερφόρτωση των νοσοκομείων. Η αποστολή αυτή είναι παλιά, από το 2016 βρίσκονται εκεί οι ΓΧΣ της Γαλλίας. Είχε ξεκινήσει ως επισιτιστικό πρόγραμμα, ενώ τώρα το νοσοκομείο προσφέρει παιδιατρική φροντίδα. Δεν έχουμε χειρουργείο αλλά έχουμε ΜΕΘ. Ηταν εύκολο να δουλεύεις στον χώρο και με τους ανθρώπους εκεί. Αυτό το σκέφτομαι ενώ έχω γυρίσει σπίτι μου εδώ κι έναν μήνα και ακόμη επικοινωνώ με την ομάδα εκεί, πράγμα που δεν συμβαίνει πάντα. Δουλέψαμε καλά και χτίσαμε πράγματα για το μέλλον που ελπίζω να συνεχίσουν και να βοηθήσουν στις επερχόμενες καταστάσεις.
Πώς βρέθηκες στους ΓΧΣ, τι σε κινητοποίησε να πας προς τα εκεί; Τι θα μπορούσες να πεις σε νέες/ους που ενδιαφέρονται να συμμετάσχουν στους ΓΧΣ;
Ο πατέρας μου, που έχει φύγει από τη ζωή, ήταν δωρητής των ΓΧΣ. Θυμάμαι στο σπίτι μας να έχουμε τα περιοδικά της οργάνωσης και γενικά έγινε μια άτυπη «χειραγώγηση» θα μπορούσες να πεις. Ήταν άνθρωπος της προσφοράς. Έπειτα υπήρχε η εποχή που βλέπαμε τα παιδιά της Αιθιοπίας, γίνονταν και κάποιοι εκτοπισμοί. Δεν είναι ότι το αποφάσισα στα δώδεκά μου. Από την εφηβεία μου και λίγο μετά θυμάμαι ότι το έλεγα. Ήθελα να γίνω νοσηλεύτρια για να κάνω αυτό. Έβλεπα τι γινόταν παραέξω και ένιωθα ότι θέλω να ενισχύσω τους ανθρώπους που πραγματικά δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Ένιωθα την ευθύνη διότι ήμασταν πιο τυχεροί άνθρωποι.
Γιατί οι άνθρωποι ταλαιπωρούνται πάρα πολύ και δεν φταίνε, γι’ αυτό και αυτό σαν συναίσθημα δεν μου έχει φύγει. Πολλές φορές και δικοί μου άνθρωποι λένε «τα πράγματα είναι δύσκολα», «γιατί πας εκεί»… Δεν είναι το ίδιο, δεν μπορείς να το συγκρίνεις. Πολλές φορές είσαι μόνος εκεί, δεν υπάρχει τίποτε άλλο για χιλιάδες ανθρώπους. Είσαι εκεί με μια ομάδα και είσαι γι’ αυτούς. Αυτό δεν μπορώ να το παραβλέψω. Νομίζω ότι αυτά τα πράγματα καλό είναι να τα κάνεις αν τα νιώθεις, γιατί μπορεί να κουραστείς και να απογοητευτείς. Οι ΓΧΣ είναι οργάνωση που σέβεται τους εργαζόμενούς της και τους κρατάει ασφαλείς. Εχουν χαθεί και άνθρωποι, αλλά δεν είναι ο κανόνας. Είναι σχολείο, κάνεις πράγματα και βιώνεις καταστάσεις που σου αλλάζουν τη ζωή. Εμένα προς το καλύτερο. Πολλά βράδια ξαπλώνεις και νιώθεις καλά και περήφανος με τον εαυτό σου. Αν κάποιος είναι έμπειρος στο επάγγελμά του, μπορεί να υπάρξει στους ΓΧΣ. Μπορεί να το κάνει, να το κοιτάξει και να βοηθήσει όσο μπορεί.
