Με τον Χιου Τζάκμαν στο κόκκινο χαλί και τον Ιππόλυτο στην αγκαλιά μου, άξιζε το ταξίδι
Ο ΤΑΖ συνεχίζει να περιπλανιέται σε ένα φεστιβάλ και μια πόλη για την οποία κάποτε η Τάνια Τσανακλίδου τραγούδησε, «Αντίο δρόμοι του Βερολίνου. Άραγε υπήρξα ποτέ μου εδώ;»
Θα στα γράψω τηλεγραφικά και σύντομα γιατί κάτι πολύ περίεργο συναισθηματικά μου έχει συμβεί και είναι τόσο περίεργο που για πρώτη φορά δεν έχω καν τη δύναμη να το εκθέσω δημόσια με λέξεις.
Είναι μέσα μου σαν μυστικό σπήλαιο με σταλαγμίτες και σταλακτίτες και πρέπει να περάσει καιρός για να διαπραγματευτώ με αυτό. Ειδικά από τη στιγμή που όλο το δεκαήμερο ήμουν μέσα στη μίρλα για το φεστιβάλ (αυτό δεν αλλάζει) και την απάθεια που νιώθω και μου σκάει μούντζα ο Θεός να μια μέρα προτού φύγω να μου μεταμορφωθεί η απάθεια σε παλίρροια στη Χαλκίδα.
Δεν σε ξέχασα, Μπερλινολόγιό μου, αλλά έπρεπε να γράψω και καμιά 5άρα χιλιάδες λέξεις για την εφημερίδα και ούτε αποχαιρετιόμαστε εδώ, αφού χθες το βράδυ σκάσανε τα βραβεία και σου οφείλω και έναν τελικό απολογισμό, αλλά τι να λέμε τώρα δηλαδή, δεν ξέρω τι μου γίνεται και ετοιμάζομαι να πάω με τον Κογιότ σε ένα τσίρκο με μηχανάκηδες που πετάνε στον αέρα, το Flic Flac, και μου έχουν τελειώσει και τα Xanax τα οποία στο Βερολίνο πουλιούνται μόνο από ντίλερς 10 ευρώ το ένα, δηλαδή με ένα κουτάκι των 30 που κάνει 4 στην Αθήνα εξασφαλίζω και διαμονή και καριέρα. Η πόλη είναι άδεια από Έλληνες τουλάχιστον και πολλούς άλλους δημοσιογράφους από την Πέμπτη. Αν αυτό δεν είναι απαξίωση του φεστιβάλ, τότε τι είναι;
Το νέο χιτάκι για τα βραβεία έσκασε από την Κορέα και είναι το «On the beach at night alone» του Χονγκ Σον Σου, αλλά ο Καουρισμάκι συνεχίζει να ηγείται της κούρσας. To ρουμανικό «Ana mon amour» του βραβευμένου με Αρκούδα για το «Child’s pose» Καλίν Πίτερ Νέτζερ είναι δυνατό συναισθηματικά αλλά χάνει πόντους σε άλλα σημεία συγκρότησης του συνόλου και με δεδομένο το ότι ο Καλίν το έχει πάρει ήδη το τιμημένο το 2013, δεν βλέπω να παίζει στην τελική ευθεία.
Η τρίτη περιπέτεια του Γούλβεριν, το «Logan», είναι κάτι σαν επικό γοτθικό γουέστερν που καταφέρνει να μας κάνει να ξεχάσουμε όλες τις προηγούμενες κινηματογραφικές απρέπειες της σειράς των ταινιών. Επίσης, επιβεβαιώνει το γεγονός ότι ο Χιου Τζάκμαν είναι ο πιο σέξι άντρας στο σινεμά αυτήν τη στιγμή.
Από αυτό επηρεασμένος προφανώς το βράδυ στο club Βassy, που ο Nosferatou έκανε το αποχαιρετιστήριο πάρτι του ύστερα από 15 χρόνια dj εκεί, πέταξα το πουκάμισό μου και αγνοώντας την προχωρημένη εγκυμοσύνη της κοιλιάς μου άρχισα να κάνω ημίγυμνος pole dancing. Ε, κάπου εκεί άρχισε η ιστορία της καταστροφής μου ή της επανεφεύρεσής μου και το πρόβλημα στην όρασή μου, με τα μάτια μου –8.30 το πρωί, φεύγοντας από το σπίτι αυτού του αδιευκρίνιστου ακόμη ευγενικά ταραχοποιού στοιχείου που μπήκε εντελώς απροσδόκητα– να βλέπουν τον ουρανό της πόλης σαν την Ντόροθι στον «Μάγο του Οζ».
Βράδυ στο Βερολίνο. Β και Β μαζί σε μια πρόταση σχηματίζουν Α; Οι ουρανοί από πάνω μου με ξεγελάνε, οι δρόμοι με παραπλανούν, τα υπόγεια των μπαρ μοιάζουν πλέον με τσίρκο άστοχων σπερμάτων, τα χέρια ξένων που άγγιζαν το σώμα μου γυμνό αισθάνομαι ότι με κόλλησαν με ένα προτεσταντικό τουριστικό ξεκώλιασμα, οι άνθρωποί μου στην Αθήνα με περιμένουν πίσω κι εγώ, όπως και κάποιος εδώ μάλλον, τρέμω αν είμαι ικανός να τους αγαπάω όπως τους αξίζει και ποιον Τάσο θα συναντήσουν.
