Μια τραβεστί με χέρια χιμπαντζή συγκινεί όλο το Βερολίνο…
…και τρεις πελάτες πέθαναν στην gay sauna Αpollo που έπιασε φωτιά. Εγώ είχα φύγει δέκα λεπτά πριν, αλλά δεν θυμάμαι αν άφησα αναμμένο το τσιγάρο μου πάνω στο δωματιάκι με το δερμάτινο κρεβάτι που είχα πιάσει κουβέντα με δύο ευγενείς κυρίους χωρίς ρούχα για την υπεραξία του Πικάσο και του κυβισμού στην τέχνη. Ο ΤΑΖ συνεχίζει από το Βερολίνο να τα κάνει όλα μπουρλότο.
Στα γράφω γρήγορα, Μπερλινολόγιό μου, γιατί ο Χαρούλης από το Μisirlou με περιμένει σπίτι του και έχει φτιάξει αρνάκι στο φούρνο, γεμιστά και κοτόπουλο και μετά υποτίθεται θα δούμε ταινία αλλά με την κοιλιά τίγκα μάλλον στον ύπνο θα το ρίξουμε – άσε που σάουνα σήμερα δεν με βλέπω να πηγαίνω όχι μόνο λόγω κοιλιάς, αλλά, όπως σου έγραψα και στην αρχή, τελευταία φορά που πήγα παραλίγο να γίνω μπάρμπεκιου και λέω να το αποφύγω. Τέσπα, το θέμα είναι πως σήμερα ξύπνησα με φρικτή διπολική κατάθλιψη γιατί ο Χάρης πήγε Ιταλία και έφερε ένα υπέροχο πικάντικο αρωματικό αλάτι –60 ευρώ η μεζούρα– που λέγεται φλερ ντι σαλ, μαλ ντι σελ, φλοθρ ντε ρουά, δεν μπορώ να θυμηθώ και αναρωτιέμαι γιατί στην Ιταλία έχουν το αλάτι με γαλλικό όνομα και μετά πρέπει να το μεταφράσουμε και γερμανικά;
Ο Χαρούλης λοιπόν που χτες μας τα έκανε μάντολες παίζοντας όλα τα σάουντρακ του Νίνο Ρότα και δύο νότες από τα «Κόκκινα φανάρια» για να μου το παίξει μάγκας αν αναγνωρίζω τη μουσική (την έφαγε, γιατί το βρήκα) με τσάκισε με ένα ποτό που έχει αυτό το αλάτι, κουμκουάτ, τσίλι και μεσκάλ. Μεσκαλίστηκα εντελώς και μετά πήγα κατά τις 4.00 στο Odessa που ήταν ο Κογιό, ο μόνος άνθρωπος που έχουμε κάνει σεξ τρεις φορές μέσα σε μια δεκαετία και ακόμη μου μιλάει, και μια υπέροχη κοπέλα που βρήκε την καλύτερη δουλειά του κόσμου, την προσλάβανε στην Google και αντί να μιλάμε για πηδουλήματα, αναλύαμε μέχρι τις 6.00 το ψέμα της κατασκευασμένης Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στις 6.30 ο Κογιό με πήγε σε έναν Τούρκο να σαβουριάσουμε φαΐ και εκεί που όλα ήταν λυρικά και πολιτισμένα, είδα δύο ποντίκια να τρέχουν σαν μη συμβαίνει τίποτε μέσα στο εστιατόριο. Νωρίτερα είχα πάει με τον Νικόλα σε ένα άλλο τούρκικο, δεν το θυμάμαι τώρα, με κάτι ντολμαδάκια, φίλε μου, σκέτη γλύκα.
Πάμε και στο μέγα κινηματογραφικό θέμα που είναι η νέα ταινία του Σεμπάστιαν Λέλιο με τίτλο «Μια φανταστική γυναίκα». O Xιλιανός σκηνοθέτης, αν θυμάσαι, είχε εντυπωσιάσει πριν από τρία χρόνια με το «Gloria», ένα συγκλονιστικό πορτρέτο χαρμολύπης μιας μεγάλης σε ηλικία μοναχικής γυναίκας που αναζητούσε τον έρωτα, την προσωπική της ελευθερία, την έκφραση, ενίοτε με λανθασμένους τρόπους. Η ταινία λατρεύτηκε σε όλο τον κόσμο και η τύπισσα που πρωταγωνιστούσε, η Πολίνα Γκαρσία, κέρδισε δικαιωματικά το βραβείο ερμηνείας. To πρόβλημα φέτος είναι ποιο βραβείο θα διεκδικήσει η πρωταγωνίστριά του, η τραβεστί Μαρίνα Βέγκα; Η οποία διατηρεί σχέση με έναν 60άρη που της μένει σέκος από καρδιά και μετά έχει να αντιμετωπίσει όλη του την οικογένεια, την αστυνομία, τις καχυποψίες σε ένα μοναδικά κεντημένο συναισθηματικά δράμα που δεν σε εκβιάζει, δεν σε προκαλεί αλλά σε προσκαλεί στην ανακάλυψη της εσωτερικής σου δύναμης και την αξιοπρέπεια της αποφασισμένης διαφορετικότητας. Χέρια χιμπαντζή, επειδή πράγματι έχει χοντροδάχτυλα, τα αποκαλεί η ίδια όταν πηγαίνει για μανικιούρ. Όχι τυχαία το «Μια φανταστική γυναίκα» έχει συγκεντρώσει μέχρι στιγμής τη μεγαλύτερη βαθμολογία από όλες τις ταινίες του διαγωνιστικού, 3,2 στα 5 με την Ανιέσκα Χόλαντ να βολεύεται με το «Spoor» σε ένα 2,8, αλλά τη μεγάλη έκπληξη να έρχεται από τον εστέτ ρομαντικό Ιταλό Λούκα Γκουαντανίνο στο πρόγραμμα Panorama με την ταινία του «Call me by your name». Και μόνο που διάβασα ότι ο Γκουαντανίνο θα είναι τελικά ο σκηνοθέτης του ριμέικ μιας από τις καλύτερες ταινίες τρόμου όλων των εποχών, της «Suspiria» του Αρτζέντο και θα παίζει και η Τίλντα Σουίντον, έπαθα αφρίτα χαράς. Εντυπωσιακά ξεμαλλιασμένος και με παιδήλικο χαμόγελο, o Τζέφρι Ρας παρέλαβε τιμητικό βραβείο, πιο εντυπωσιακή όμως η εγγονή του Αλέκου Σακελλάριου, Τίνυ Λεονάρδου, που μου χάρισε ένα μοναδικό βράδυ με παρασκήνια όσον αφορά τις ταινίες του παππού της, αφηγήσεις σεβαστικές μιας μαγικής εποχής, τρελά μεθυσμένα σχέδια που κάναμε για ριμέικ ταινιών όπως το «Ξύλο βγήκε από τον παράδεισο» με μια ξανθιά που αισθάνεται Αλίκη αλλά πάει σε λαϊκό γυμνάσιο που είναι όλα προσφυγάκια, την τσαντίλα της για το χυδαίο ριμέικ του «Ηλία του 16ου» και άλλα μαγικά. Είναι το κορίτσι που σήμερα ξυπνώντας σε μαύρο χάλι μου έστειλε μήνυμα, λες και το ήξερε: «βγες έξω, έχει ήλιο, είναι υπέροχα». Και μετά σου λένε πως η ζωή δεν είναι σινεμά.
